Bu duvara asılalı beri pasın kemirdiği bir çivi taşıyor beni. Pasın kemirmesi yetmiyor, bir de ben yük oluyorum. Canım çivi. Çividen başlayıp ayaklarımın altına doğru bir çatlak ilerliyor. Çividen mi sebep bilemiyorum. Yarısını sırtımda gizliyorum çatlağın. Kalan yarısına da ben gizleniyorum. Ne kadar zamandır…
