“Etrafındakiler, nerede susması nerede konuşması gerektiğini bilmiyorsa eğer, fazla adım atmışsındır onlara… Biraz geri çekil!”
Herhangi bir iş yaptıktan sonra bir iki adım geri çekilip uzaktan bakmak gerekir, eksiği gediği görmek için. Çok yakını göremez insan. Gerektiğinde yaklaşmayı, gerektiğinde de geri durmayı bilmek gerekir bu nedenle! Bazen o kadar koşulsuz, çıkarsız, beklentisiz açarız ki gönlümüzü. Tüm saflığıyla, iyi niyetiyle! Bir kere, üç kere, beş kere kırılır… Bir daha kırılmasın diye yapıştırırız, sararız. Aynı yerden tekrar tekrar kırılır.
Bazen uzaklaşmak gerekir, yakınlaşmak için
Bazen hatırlamak gerekir, hatırlanmak için
Bazen ağlamak gerekir, açılmak için
Bazen anmak gerekir, anılmak için
Bazen susmak gerekir, duymak için.
Bu nedenlerle severim ben gönlü geniş insanları. Vefakar olanları, kadir kıymet bilenleri. Yüreğinin sesine kulak verebilenleri. Başkalarının iyiliği için, kendinden verebilenleri. Menfaatlerinin esiri olmayı seçmeyenleri. Kusur kapatanları, açık aramayanları. Birinin yüzünü güldürmeyi mutluluk sayanları. Söylenenleri düşünüp tartabilenleri. Objektif olabilenleri. Değerlerinden vazgeçmeyenleri. Olanda da olmayanda da hayır olduğuna inananları severim. Özü sözü bir olanları, yüzüne gülüp arkandan konuşmayanları. Düştüğü yerden kalkanları, bunu tecrübe sayanları. Suskunluktan daha kıymetli bir sözü yoksa, susanları severim. Sözü yüze söyleyen, gıybet etmeyenleri. Sözlerinde güçlü olup, ardında durabilenleri. İnsanlara aynı mesafeden bakabilenleri, hem içini hem dışını görebilenleri. Yaşadığı kötü günlere, iyi günleri fark ettirdiği için sevinebilenleri. Her gecenin ardından, güneşin doğacağına inanları severim. Tevazudan şaşmayanları. Ne kadar bilse de bilginin sonu olmadığına inananları. Sahip olduklarına da olamadıklarına da şükredenleri. Müzik dinleyenleri, kitap okuyanları. Herkesten bir şey öğrenebileceğine inananları. Her darlığın bir varlığa çıkacağını, her şeyin bir insanı sevmekle başlayacağını bilenleri. Davranışların ruhun aynası olduğuna inananları, gönül yarasından sakınanları severim.
Mevlana’nın sözlerini de severim.
“Seni iki şey anlatır:
Hiçbir şeyin yokken gösterdiğin sabır, her şeyin varken sergilediğin tavır.”
Sözün özü “SEVMEK” güzeldir. Sen de sevmeyi dene ama kendinden başkasını… Umut verir, güç verir, iyileştirir…
Ayça Karauz
No Comments