LGS | Lâf-ı Güzaf Sınanmalar

* Yazıyı yazarının sesinden dinlemek için alttaki ses dosyasını tıklayabilirsiniz.

* Yazarın Notu: Bu yazıyı, Lily Allen | Somewhere Only We Know dinleyerek okumanız tavsiye olunur. YouTube linki için tıklayabilirsiniz.

Biricik ve eşsiz kızıma

Atlar gibi koştu çocuklar. Güzel Atlar Ülkesi’ndeki atlar gibi koştular. Onlar kadar heyecanlı ve coşkuluydular. Lakin onlarınki gibi özgür değildi koşu(l)ları. Üstelik henüz 1 tay yaşındaydılar. Seyircisi bol ve her sene tekrarlanan 1 yarıştaydılar. Kendi rızaları alınmaksızın katılınmış bu yarışta ne işleri olduğunu, diğer tayları soru dolu bakışlarla süzerek anlamaya çalıştılar.

Soru. Sorular. Ne kadar da çoktular.

Ne cebirsel. Ne paragrafsal. Ne dinsel. Ne uzamsal. Ne tarihsel. Ne kuramsal. Uslu durmak istemedikleri deli çağlarıyla uyumsuz üslü sayılar. Fenin, ilmin evrenin temeli olduğuna duydukları inançları; gaz kütleleri ve yüksek basınç arasında sıkışıp kaldılar. Mevsimlerin oluşumunu; dışarıda mevsimler değişirken, odalarında başlarını kaldıramadıkları kitaplardaki sorular arasında aradılar.

1 çuvalın içine sokulmuş gibi hissettikleri kafalarında hepsi iyice yer etsin diye, tüm o bilgiyi balya balya samanları 1 atın sırtına yığar gibi yığdılar üzerlerine. Gıklarını çıkarmadılar. Taşıyabilirler mi taşıyamazlar mı umursamadılar. Oysa onlar, daha birkaç sene evvel “Arka Bahçede Bilim” izleyip, kendi yanardağlarını annelerinin erzak dolaplarından aşırdıklarıyla yaratmaktaydılar.

Belli zaman aralıklarında, onları hipodroma topladılar. Dizdiler yan yana. Asıl yarış bu değildi ama. Sınanıyorlardı sadece şu anda. Gözlerine gözlüklerini taktılar ki bakmasınlar etrafa. Nallarını sağlam çaktılar ki 1 taşa değmesin ayakları yarış boyunca. Kulaklarına uykularında bile “Kazanabilirsin bu yarışı” diye fısıldayan jokeylerinin yelelerini okşayıp mahmuzlarını imtina ederek dokundurmasıyla koşmaya başladılar.

Koştular, koştular, koştular.

Önce, birbirlerini geçmek için koştular. Buna mecburdular. Üstelik birçoğu iyi arkadaştılar. Her sınanmalarının sonucu 1 kırbaç gibi inerken sırtlarına, yarışta olduklarını her defasında hatırladılar.

Sonra, onlara ufuk çizgisindeki hayallerine dokunmak isteyip istemediklerini sordular. Böyle 1 soru olabilir miydi? Yoksa bu onlara sunulan lezzetli 1 havuç yahut 1 avuç şeker miydi? Elbette isterlerdi. Çok isterlerdi. Yaşlarının tezahürü 1 sevinç kapladı içlerini. Ellerini çırptılar. Oysa cevap anahtarındaki doğru yanıt hiç de düşündükleri gibi değildi. Ve o zaman öğrendiler ki içinde doğulan coğrafya, her canlının kaderiydi. O kader ki içindeki sistemlerle diğer coğrafyalardan ayrışabilmekteydi. Şimdi bunu kendi yaşam haritalarında nasıl göstermelilerdi? Denize paralel mi, karasal iklimde mi, maki boyunda mı yoksa yaprakları sivri mi?

Yanıtı bilemediler. Bulamadılar.

Yanıtını bilemedikleri her sorunun onlara yarışı kaybettirdiğini bildikleri halde 3 yanlışın 1 doğruyu götürmesinden korkarak haritalarını öylece 1 kenara bıraktılar. Kaderlerinin, o en büyük yarışın sonucuna bağlı olduğuna iyice inandılar. Bu inanışla geceleri; anne karnındaki o güvenli hallerinden uzak, dizleri kitli, düşlerinde başka coğrafyalardaki akranlarının gökkuşağı rengi atlı karıncalarda döne döne kahkahalar attığını görerek uyudular. Sabah olup uyanınca…

Koştular. Koştular. Koştular.

İnsan ömründeki kıymetli 1 zaman dilimini demirden nallarıyla ezdi(rildi)klerini bilerek; jokeylerinin fısıltılarını işitmeyene, mahmuzlarını hissetmeyene, koştuklarını unutmak istercesine ve hatta unutana dek boylarını aşkın 1 korkunun üzerine gider gibi koştular.

Yazık ki ufuk çizgisindeki hayallerin, lâf-ı güzaf 1 sınanmaya bağlı olmadığını düşünemeyecek kadar toy 1 yaştaydılar.
Bilmiyorlardı ki yaş aldıkça; hayat onların nallarını yeniden ve yeniden çakacak, gözlüklerini değiştirecek, ba(ğ)zen sırtlarını mahmuzlarıyla sıvazlayıp, ba(ğ)zen yelelerini parmak uçlarına sevgiyle dolayacak ve eğilip kulaklarına şunu fısıldayacak;

“Sen elinden ne geliyorsa onu yap, gerisini bana bırak..”
 
 
Nurdan Yılmaztürk