Dalgalar Gibi Duygular

Bu hafta sizlere, sevgili yaşam koçumun sosyal medyadaki canlı yayınlarından birinde duyduğum ve çok beğendiğim “Duygular, dalgalar gibidir. Sağlıklı olan, onların git-gel halleridir” cümlesinden yola çıkarak, içimdeki git-gellere kendimi bırakıp yazmak istedim.

Bazen işler istediğiniz gibi gitmediğinde insanların ne kadar bencil olduğunu düşündüğünüz için ya da olaylara sürekli kendi pencerelerinden bakmayı tercih ettikleri için çok kızdığınız ve içten içe öfkelendiğiniz zamanlar oluyor mu? İtiraf etmeliyim ki benim oluyor. Asıl anlamadığım konu; neden kendime kızdığım ve öfkelendiğim. Bir de bir süre sonra sakinleştiğimde, kendime bu kadar fazla yüklendiğim için de üzüntü duymaya başlıyorum. Karşımdakinin beni dinlemediği, anlamadığı, sonunda da kızgınlık ve öfke duygularımın yükseldiği durumlarda, kendimi çok da yorgun hissediyorum. “Duygusal yorgunluk” diye bir şey var mı acaba literatürde? Hissettiğim tam da bu kelimelere karşılık gelmese de hissedildiğine göre böyle bir gerçek var sanırım.

Dalgalar Gibi Duygular

Yaşam koçumun yazımın başlangıç cümlesi “dalgalar gibi duygular” ile birlikte dile getirdiği “Duyguların sorumluluğu da bizlere aittir” ifadesi de dikkatimi çekenler arasında olmuştu. Bu iki sözcüğün bir araya getirildiğine çok şahit olmamıştım işin açıkçası.

“Duygu” ve “sorumluluk” kavramlarını kast ediyorum. Duygularımızı kontrol edebildiğimiz sürece sorumlu oluyoruz sanırım. Yazarken bile içimden şu soruyu sorduğumu fark ettim. Duyguları yönetmek mi? Ama bu kadarını da bizlerden beklemek fazla değil mi?

Yönetmek Sözcüğünün Sesi

Belki de o duyguları neden hissettiğimizi anlamak, duygunun kaynağına inmeye çalışmak, daha doğru ifadeler olacaktır. “Yönetmek” sözcüğünün sesi, nedense bana hep sert, otoriter ve biraz da duygudan yoksun gelmiştir. Eeee, söz konusu olan duygular ise, onları duygudan yoksun olduğunu düşündüğüm bir sözcükle açıklayamam herhalde.

Aslında öfkemin -duygumun dibine inmeye çalıştığımda- altında yatan hayalkırıklığı duygusu oluyor. Özellikle karşımdaki yakın bulduğum, sevdiğim birisi ise, beni anlamadığı ya da penceremden bakmayı düşünmediği için üzülüyorum ve arkasından da hayalkırıklığı yaşıyorum. İster istemez, içimde bir küskünlük duygusu beliriyor ve bir çocuk gibi karşımdakine gönül koyuyorum. Aslında, karşımdaki insandan empatik olmasını bekliyorum. Şu beklentiler yok mu, şu beklentiler? Hayal kırıklıklarımın temeline yayılmışlar sanki. Hoş, çok fazla beklentiye sahip olmadan, anı yaşayabilmek için kendi adıma da çalışıyorum diyebilirim.

Nereye Açılır Bu Kapılar?

Bütün bu düşünceler klavyemin üzerinden sizlere dökülürken, Wayne Dyer’in çok güzel bir sözünü hatırladım.

“Kapılar dışa değil, içe açılır.”

Muhteşem bir cümle değil mi? Bu içime doğru dönmeler, kendimle başbaşa kalmalar, duygularımın ve düşüncelerimin farkında olma çalışmalarım, aslında bu cümlenin doğal sonuçları bence.

Hep dışarısı ile ilgili olup, çevrenizdekilerin hissettikleri, düşünceleri, ihtiyaçları ile ilgilenmekten, kendinizle pek ilgilenemediniz, değil mi? Böyle yaptığınızı da çok sonra fark ettiniz belki de. Aslında içinizden böyle davranmak geliyordu, daha farklı ne yapılabilirdi bilmiyordunuz ve bu durumdan da hiç rahatsızlık duymuyordunuz. Çevrenizdeki insanları mutlu ettikçe, siz daha da çok mutlu oluyordunuz.

Buraya kadar sorun görünmüyor bence de. Ne zaman ki içinizdeki ses “Beni unuttun mu?” diye sorduğunda, bir an durdunuz. Gerçekten dediniz kendi kendinize, bütün bu olup bitenlerin neresindeyim ben? Sonra hafifçe içinizin acıdığını hissettiniz. “Doğru ya, unuttum ben seni” diyerek, cevapladınız kendinizi hafif mahcup bir tavırla…

Manzara

“Şefkat: Kendime” başlıklı yazımda, kendime telkinde bulunduğum birkaç cümleyi sizlerle paylaşmıştım, hatırlarsanız.

“Yapacağın her işin sonunda, sana kalacak olan yine ‘sen’ olacaksın. Ne yapıyorsan, kendini yıpratmadan, o güzel kalbini kırıp, dökmeden yap!” demiştim sizlere.

İşte anlatmaya çalıştığım şeyin yolu da buradan geçiyor sanırım. Zaman zaman, sizlerle paylaştıklarımı uygulayabiliyorum hayatımda. Ama bazen duygularım, sesini bana duyurabilmek için içimdeki şiddetini arttırıyor ve ancak o zaman durup, kulak kesiliyorum hissettiklerime. Olsun, bu farkındalık bile kıymetli benim için. Ben üstesinden gelebildiklerimi ve gelemediklerimi sizlere yazmaya devam edeceğim. Önemsediğim tek şey ise, yolculuğumdaki manzara olacak.

Demet Uncu