40’lı Yaşların İtirafları

Hiç aklımda yokken; Alexandra Potter’ın “40’lı Yaşların İtirafları | Nasıl Batırdım?” kitabını büyük bir keyifle okumayı bitirdikten sonra, aklıma düştü bu soru. Eee, ben de 40 küsürlü yaşlardaydım, itiraf edeceğim bir şeyler olmalıydı, değil mi?

Bir bakalım mı o zaman, hep birlikte. İlk itirafım; “Uzun vadeli planlar beraberinde hayal kırıklıkları getiriyor” olurdu sanırım. Hayatı kontrol altına almaya çalışırken harcadığım enerjiyi, hayatın bana sunduklarını kabullenme sürecine vermeliydim, derdim. 40 yaşımdan sonra bunu yapabilmeyi başarabildim sanırım. 🙂

Detaylarda boğulma, daha yalın ve basit yaşa, büyük resmi görmeye odaklan. Bazen o kadar ince detaylarla uğraşıyorsun ki o konuyu çözebilmek için harcadığın saatler uzadıkça uzuyor. Ve sen akıp giden zamanı kaçırıyorsun çoğunlukla. Belki o geçen sürede, yağmur başladı ve sen o yağmurun camına vurup çıkardığı sesleri duymadın. Gökyüzünde oluşan, o muhteşem gökkuşağını fark etmedin. Yağmurdan sonraki, o güzelim toprak kokusunu ciğerlerine çekemedin. Sonra içeri geçip bir bardak sıcak çayını yudumlayamadın. Aslında ne kadar çok şeyi kaçırdın, farkında mısın? Hep içinde, işini hakkıyla yapabilmek endişesi vardı ve sen bu kısacık anlara odaklandığında, ilgilendiğin işleri eksiksiz yapamayacağını düşündün. Ama en sonunda anladın ki; aslında işini layıkıyla yapmanın, bunlarla hiçbir ilgisi yoktu.

Kendine Zorbalık

40’lı yaşların en büyük katkısı, belki de kendime şefkat göstermeyi öğrenmem oldu. Hâlen de öğreniyorum. Bu konuyu “Şefkat: Kendime” başlıklı yazımda derinlemesine ele almıştım, meraklısı için hatırlatmak isterim. 😊

Evet, bu yaşlar, en büyük zorbalığı kendime yaptığımı fark ettiğim yaşlar oldu. Kendime kanaat notu bile kullanmadan, acımasızca eleştirdiğimi anladım. İyi ki de anladım, yoksa hayat gerçekten böyle devam edemezdi, büyük ihtimalle sağlık sorunları ortaya çıkardı. Bu yaşlara çok şükür, ne diyeyim.

Başka neler itiraf edebilirim sizlere?

Bir düşüneyim…

Her şeyin dört dörtlük olmayacağını, hayatın planladığım gibi olamayabileceğini ama planlamadığım şekliyle bana gelen hayatı sabırla karşılamayı, sadeliğin ve basitliğin içerisinde saklı olan mutluluğu ve huzuru bulabileceğimi anladım. Biliyorum, yazıldığı kadar kolay hayata geçirilmiyor bu söylediklerim ama sanırım 40’lı yaşlarımın ortalarında, içimde kendi kaderimle barıştım ben. En azından, aramızı bir süredir düzelttiğimizi söyleyebilirim. 😊

Ruhun İstekleri

Bu yaşlar, benim hayallerimin de yaşları oldu aslında. Şimdilerde daha çok, olması gerekene değil, olmasını istediklerime odaklanmaya çalışıyorum. 40 küsürlü yaşlara kadar olması gerekenleri, olması gerektiği gibi yapmaya çalıştım. Yaşadığım hayat tarzının dışında, başka türlü bir hayatın adımlarını, şimdilik, kendi içimde atabileceğimi gördüm. Doğayla iç içe olabileceğim, mevsim geçişlerini fark edebileceğim ve hissedebileceğim yavaşlıkta akan hayalimdeki hayatta, daha küçük hedeflerle mutlu olabildiğim bir yaşam alanı canlandırabiliyorum zihnimde. Ne güzel, 40 küsürlu yaşlarda olsam da, benim de hayallerim var artık. 😊

Yeni şeyler denemeyi, farklı şeyler öğrenmeyi ve öğrendiklerimin içimde yarattığı heyecanı hissettiğim yaşlardayım. Yediğime, içtiğime gösterdiğim özenle birlikte, ara sırada kendimi ödüllendirmenin de çok da bir zararı olmayacağını anladığım yaşlardayım. Bu kadar katı olmamalıyım gerçekten; hayat kısa ve zaman akıp geçiyor, ben istesem de istemesem de.

Sadece bedenimi değil, ruhumu beslemenin de öncelikli olduğunu; ruh sağlığımı korumak, içimi karartmamak için ümit kapımı hep aralık bırakmanın önemini de anladım. Bunu nasıl yapabileceğiniz konusunda sizlere verebileceğim “hap” önerilerim yok maalesef. Ama bu yaşlar, herkesin nerelerde huzur bulduğunu, neleri yaparken keyif aldığını, sakinleyip, dinginleştiğini bulduğu yıllar bence. Her ruh biricik olduğu için, sunulan öneriler de farklı farklı olacaktır tabii.

Eğer bana bu soruyu soruyorsanız; ben doğaya baktığımda, hafif bir müzik dinlediğimde, yumuşacık bir battaniyenin altında sıcak çayımı veya kahvemi yudumladığımda, yağmurun, dalgaların sesini dinlediğimde dinginleşiyor ve huzura eriyorum diye cevaplayabilirim.

40 küsürlu yaşlarda; hareketin önemini daha çok anladığımı itiraf etmeliyim. Yürüyüşün, pilatesin sağladığı zindeliğin, rahatlamanın ve esnekliğin; gelen yaşlara yatırım olduğunu düşünüyorum. 😊

50 yaşıma gelene kadar, mükemmel olmayanın güzelliğini, yani kusurlu olanın güzelliğini daha iyi görebileceğim ve anlayacağım. Bunu başarabilsem, hayat bana daha güzel ve renkli görünecek. Bunun da farkına bu yaşlarda vardım. 😊

Gelelim, dostluklar, arkadaşlıklar kısmına. Bu yaşıma kadar kurmuş olduğum birkaç sağlam dostluğun yeterli olduğunu düşünüyorum. Böyle hissediyor olmam, yeni kişilerle tanışmamı veya ilişki geliştirmemi engellemeyecek ama güvenebileceğim birilerine ihtiyaç duyduğumda, geçmişten beri gelen dostlarımı, arkadaşlarımı aramam yeterli olacak sanırım. Ailenin ise her şeyden önemli olduğunu, kimsenin onlar gibi sizi düşünüp, sevip, koruyamayacağını anlamam için, bu yaşlara gelmemin gerekmediğini de söylemeliyim. Her zaman böyle düşündüm ve bu düşüncem 40’lı yaşlarda da değişmedi.

Ve gelelim yol arkadaşınıza

Hayatınızda, ille de bir yol arkadaşınız olması gerektiğini düşünmüyorum ama varlığının olması sizin için büyük bir nimet olacaktır, onu da söylemeden geçemeyeceğim. İyisiyle, kötüsüyle hayatı birlikte göğüslediğiniz, birbirinizden beslendiğiniz, içinde kendi alanlarınızı yarattığınız bir birlikteliğiniz varsa hep sözcükler ile değil de bir bakışınız veya duruşunuzla sizi anlayan sizi mutlu etmek için gönülden çaba gösteren bir yol arkadaşı bulmuşsanız sırtınız pek yere gelmez diyebilirim. 😊

Sizleri Potter’ın 40’lı yaşlar için söylediği birkaç cümle ile başbaşa bırakıyor, itiraflarınızı duymak için şimdiden sabırsızlanıyorum.

“Kırklarımız ve sonrası; çünkü hayatlarımızın bu dönemi, planlanmamış veya hoş karşılanmayan ama bizi korkunç olduğu kadar harikulade olan yeni ve farklı yollara sürükleyen bir değişiklikler ve yeniden bulmalar, bir bitişler ve başlangıçlar zamanıydı.”

Sevgilerle,
Demet Uncu