Bir zamanlar güçlüydü
Öyle güçlüydü ki
Dünya’da sadece kendisinin yaşamadığını biliyor
Ve her canlıya, havaya, suya canla başla sarılıyordu
Bir zamanlar
Varlığı emniyetiydi Dünya’nın
Hatta ve hatta bütün korkulara karşı bir setti
Yer yarılsa tamir etmeye çalışır
Gök delinse zorda kalan her canlıya yetişirdi
Can yansa deniz olur, nehir olur söndürür
Dağ devrilse bütün enkazı kaldırırdı heybetli gücüyle
Yeniden yeşermesi için umut fidanlarının
Varını yoğunu ortaya koyardı
Bir zamanlar güçlüydü
Sövmeyi değil, sevmeyi severdi
Kaçmayı değil sarılmayı
Kovmayı değil affetmeyi marifet bilirdi
Büyüklüğü de buradan gelirdi
Sesi değil sözü yükselten
Gözün rengine değil
İfadeye, manaya odaklanan
Bahane değil çözüm bulma gayretine düşen
Öylesine değil, yüreğiyle şiirler söyleyen
Ve her şiiri hayatın türlü mecralarına serpen
Varlığa, varoluşa, var edilmişe sadık, kadim bir dosttu…
Bir zamanlar güçlüydü
Son zamanlar ortalıkta yok
Hem de ciddi ciddi
Hem de hayali bile
Hem de hiç yok!
Acilen geri dönmeli
Yoksa çekilir yanı kalmadı hiçbir şehrin, şürekânın
Mahalle yanıyor
Ve bir yerlerden fön makinesi sesi geliyor!
İnsanlığı arıyoruz
Hayat kokulu ağaç için
Masumiyet şiiri hayvan için
Berrak su, temiz hava, güzel bir dünya için…
Ey Uzaylılar!
Eğer gerçekten varsanız ve onu görürseniz
Size zahmet
Yaka paça tutup getirir misiniz?
Mehmet Gökcük
4 YORUMLAR
Teşekkürler.
Bir duyan olsa!
Hayatımın neredeyse yarısını Marmaris’te yaşadım. Kahroluyorum ve ağlıyorum. Sanki yaşadığım yıllarımı, güzel anılarımı çaldılar, yaktılar gibi hissediyorum. Ve hâlâ yanıyor…
Hangisine yanar insan, mücadele ederken hayatını kaybedenlere mi, Dünya’nın en güzel canlıları olan hayvanlara ve ağaçlara mı? Telafisi mümkün değil. Söylenecek söz yok artık.
Canı yakan, umudu neredeyse yok eden, çaresizliğin zirvesi bu durum da küllerinden doğmanın başlangıcı olmazsa çocuklarımıza geçmişin güzelliklerini anlatmaya korkarım. Korkarım çünkü bir gün sorar:
“Peki bu kadar güzel bir dünyayı, hayatı nasıl bu hale çevirebildiniz?!”
En büyük sınavları verdiğimiz ve her sınavdan kaldığımız bir dönemdeyiz.
Biz bize, biz âleme yardımcı olamadık, Allah yardımcımız olsun dilerim. :((
Acı hepimizin bütün insanlığın, ancak “umutsuz” yaşanmıyor. Yaşananların var bir mesajı duyanlar için: yeniyi eskinin üzerine kuramazsınız!
“Her şeye rağmen” diyecek ve elbette dağılanı toplamaya, umudu yeniden yeşertmeye çalışacağız. Ama her yeniden başlangıca biraz daha eksilmiş olarak adımlar atıyoruz.
Fani âlemin bâki manaları dışında kalan her şeyin bomboş olduğunu fark edenlerin çoğalması dileğiyle…