Sokak Lambası

​Merhaba sevdiklerim;

Kadın olmayı çok seven, kadın olarak yaratılmış olmanın keyfini taa çocukken oyuncak fincan takımları ve Barbie evleriyle süren biri olarak sevginin en özel halinin hep iki kişilik ve bir kadınlı, bir erkekli olduğunu düşündüm.

​Arkadaşlarımla sinemada “Yedi Kocalı Hürmüz” filmini izledikten sonra yüzüme yerleşen gülümsemenin sebebini çözememiştim. İnsan kendisine verilmiş sevgi limitinin sınırlarıyla başa çıkamayınca sevme kapasitesine her an arıza çıkaracak bir uzaylı gibi bakıyor. Sonra ne mi oluyor? Sevgi algın, sevgi kapasitenle beraber büyüyor ve sen ansızın sevmenin gerçek anlamının sana kattığı değerle tanışıyorsun.

​Sevdiklerim, bu hafta yazılar dünyasında işler bir hayli karışık. Sevilme beklentisiyle kıskançlık yapan, öne çıkmak isteyen tam üç yazı, harf harf tersliyor birbirini. Yazılarımın patronu benim. Hangisinin kuş olup evden uçacağına ben karar verir, yazılarımı ben gelin ederim.

​Biten kalemler bir daha yazamayacak olmanın acizliğiyle çöplükten bana bakarken hallerine acırım. İnsanın söyleyecek sözlerinin çok olup söyleyecek gücünün olmamasının nasıl bir acizlik olduğunu o kalemlerde gördüm ben. İşte sırf bu sebeple çok sevdiğim bir arkadaşımın önerisiyle bitmeyen bir kalem edindim kendime. İskeleti her daim ayakta, arada mürekkepten kanını da tazeledik mi tam gaz devam ederiz yazmaya. Yazmak sevdası kanıma bir kere mikrop gibi bulaşmaya görsün binaların duvarlarında bile yazmaya yer açarım, duvarlar yazabileceğim satırlar olarak düşer gözüme…

Duvara, Ağaçlara, Banklara Yazmak

Ben hiç yapmadım. Yapanları kınamıyorum ama söylemek istediklerimi hiçbir zaman duvara, ağaca ya da belediye parklarındaki banklara yazmadım. Otobüslerde bordo rengi deri koltuklar vardı benim genç kızlığımda. O otobüslerin koltuklarına da yazmadım ama oraya yazılanları bile okudum. Hiç tanımadığım Mert’in otobüs koltuğuna kazımak istediği derdinin koltuğun derisini nasıl yırttığını gördüğümde Mert’in o dertle yanan yüreğinin nasıl acıdığını merak ettim. Sonra E ve A yazan, aralarına kalp koyulmuş bir aşkın kolaycılık olduğuna ve sahteliğine karar verdim. Özgürlük kelimesini başka dilde kazıyan öğrencinin özgürlükten ne anladığını merak ettim.

Gökyüzünde yürüyen kuşlar gördüm, yeryüzünde uçan insanlar gibiydiler. Her kanat özgürlük taşımıyordu sırtında. Bazıları sadece evinden işine gidiyor, bazısı üç beş kanat atıp takılıyordu başkasının kanadının rüzgarına. Özgür olmayan tembelliğinin keyfini sürüyordu başka bir kuşun rüzgarında.

Hay Allah! Yazıları okurken ineceğim durağı kaçırmışım.

İşte daha o an, o yaşta, o otobüste bana ilgisi olmayan yazıları okumamın beni ineceğim durağa geç bırakışıyla karşı karşıya kalıyorum… Okuduklarımı aklımda gezdireceğim bir duraklık yürüyüş peydahlıyorum sebebi benim satırlarım olmayan… Kendime geç kalıyorum. Okuduklarım hep, bildiklerimi değil hissettiklerimi oluşturdu benim. Bilmeyi değil hissetmeyi seviyorum. O bordo rengi koltuklu otobüsten durağı kaçırmış olmanın telaşıyla inmeye çalışırken gözüme son takılan edepsiz bir küfür oluyor. Sevmek ve sövmenin aynı kelimelerle yazıldığını görmek canımı sıkıyor ve bir kez daha anlıyorum sadece bilmek değil aynı kelimeyle ne zaman sevildiğini, ne zaman sövüldüğünü bilmek her şeyden daha çok önem taşıyor.

İşte ben o yıllardan, otobüslerden, sokaklardan, komşu teyzelerin konuşmalarından, esnafın diyaloğundan, çocukların oyunundan, seyyar satıcıların çığırmalarından, dolmuşta çalan şarkılardan devşirdiğim kelimelerle geldim bu günlere. Bu güne kadar kavgacı yazılar yazmadım ama bugün yazılarım arasında bu kavga niye anlayamayınca yazdığım o üç yazının hiçbirini teslim etmeme kararı aldım.

Saat gece yarısı iki… Bir dergide okumuştum, gündüz yazı yazmak sokakta çıplak dolaşmaya benzer diyordu. Gündüzleri o çıplaklık hissi üşütüyor fikrimi, yazamıyorum. Kelimeler belli aslında ama sanırım mesele hangisini hangisinin yanına koyduğunda. Anlam orada kavuşuyor huzura.

itiraf

Aslında sandığınız gibi sosyal bir insan değilim ben. Utanarak bir şey daha itiraf edeceğim. Satırlarımı gözler önüne sermek… Bu aslında hiç bana göre değil. Ben kendisini insanların önüne atacak son insandım. Yazmayı çok seviyorum ama yazdıklarım sadece benimle kalmalı, yalnız benim olmalıydı diye düşünüyorum. Yazmalısın diyen iç sesime vereceğim cevapla ilk kez bir telefon ekranında karşılaştım. “Sokak lambası gibi olma ey yar, kime yandığın belli olsun” diyordu Necip Fazıl Kısakürek.

Merhaba Necip Fazıl, sokak lambası oldum, sevmeye, sevilmeye, anlaşılmaya, herkese yanıyorum. Talihim bir sokak çocuğunun yaramaz taşına bakar. Biri bir taş atar, ışığım söner.

– Necip biliyor musun? Sokakları aydınlatmanın da ayrı bir güzelliği varmış. Şu yakışıklı binanın köşesine oturdum, yapraksız üşüyen ağacın dibinde yaktım kendimi. Uykum kaçtı. Etraf çok karanlık. Ezan başladı.

​Yataklara hapsolmuş yaşamların zamanında insanlar, rüyalarda yani. Kim bilir belki bir adam tam da şu an dev bir dinazorla savaşıyor, bir kadın uykusunda çocukluğuna kaçmış, bir çocuk oyuncak ayısı ile konuşuyor. Biliyorum saltanatım az sonra bitecek. Güneş henüz doğacak gibi gözükmese de, kendimi bildim bileli bir gün bile ihmal etmedi doğmayı.

Güneşi elinde düdüğü ile uyku insanlarını rüyalar aleminden dünyaya çağırırken hayal ediyorum.

Sapır sapır rüyalardan düşen insanlar kalabalıklaştırmaya başladı bile dünyayı. Bazı insanların adı kalabalıktır, bazıları ise kalabalığın anlamı.

– Bak Necip, belki şimdi elinde ekmeklerle sitenin bahçesinde yürüyen şu adam kalabalık, sabahın ilk ışıklarında uçağına yetişmeye çalışan kravatlı adam var ya bilemezsin ki belki o da kalabalık. Kim bilebilir? Şu evde beşiğinde uyuyan minik adam belki anlamdır, ya da hasta dizlerini oynatıp sabaha iskeletini kaldırmaya çalışan teyze.

– Biliyor musun Necip, belki de kalabalıklar anlamların sınavı için vardır. Benim zamanım doluyor, güneş varlığını iyice göstermeye başladı HOŞ ÇA …

KAL diyemeden sönmek istemiyorum.

Bu kadar kafa karışıklığından sonra size her şeyin suçlusunu, en değerli varlığımı, itiraf edeceğim.

Annem. Bu hafta benimle beraberdi. Yazdıklarımı ilk olarak annemin gözünde görücüye çıkardım. O hiç birini kıramayınca geçtim defterin başına yeni yeni kelimeler yazdım. Şimdi uyuyor annem. Mutfakta bir fincanın kenarına iliştirmiş sakızını tekrar çiğnemek üzere, uzun uzun seyrettim sakızı. İşte o zaman bir kez daha anladım kim olduğumu.

Ben çiğnediği sakızı bile atamayan, sakızı bile tek kullanımlık olmayan bir kadının kızıyım. Ben bir göçmen kızıyım, aynı denizin iki farklı kıyısıyım. Onu da sonra anlatırım. Hâlâ anamın kuzusuyum…

AMA ARTIK SOKAK LAMBASIYIM.

Nurcan Doğan