Hayatın Küçük Sırları

Size bir sır vereyim mi?

Bizim kronik bir hastalığımız mevcut; iflah olmayan, teskin edilemeyen “ego”. Birçoğumuz bu duygunun mahkumuyuz. Oysa o şişkin egomuza, tevazunun iğnesi bir değse; yalın yaşamanın büyüsüne bırakacağız kendimizi. Bir tohumun, kocaman bir ağaca dönüşmesideki ihtaşımı, bir örümceğin ağını örüşündeki sabrı, bir kırlangıç yuvasındaki muazzam yapıyı fark ettiğimizde; kendimize olan sarsılmaz güvenimiz parçalanacak. Kendimizi doğanın hakimi olarak görmek yerine, doğanın bir parçası olarak gördüğümüz gün gerçek benliğimizi bulacağız. Asıl muazzam yapı, en basit olan da gizli değil midir? Bir kelebeğin kanadında değil midir muhteşem renk ahengi?..

Insan olgunlaşıp demlendikçe hırslarından, hırçınlıklarından, alayişe meftunluğundan soyunup, basit yaşamanın erdemini keşfediyor. Lafta yaşı kemale eren herkes bu yalın gerçeği keşfettiğini iddaa eder lakin bu bunu keşfetmek kâfi değildir, bunu hissetmek gerekir. Karmaşık olanı çözmekte değildir mağrifet, basit olanı kavrayabilmektedir. Nazım Hikmet’in bu şiiri akl-ı selimin vardığı ortak paydadır kanımca.

Basit yaşayacaksın, basit.
Sanki yaşamın bir gün sona erecekmiş gibi
basit…

Çağımızın müzmin belalarından biri de egonun şişirdiği “Cehaleti belagat ile şişirmek” hastalığıdır. Kişi kendine öyle çok güvenir ki hemen her konuyu bildiğini sanır; böyle insanlara siz deyin “Google arama motoru”, ben diyeyim ki yok o engin bilginin bilimsel yönünü sizin tabiriniz eksik niteler; o şahıs bir “Wikipedia”dır. Yalan yanlış bilgilerini her mevzuya eğreti bir yama gibi iliştiriverir hatta iliştirmekle kalmaz, engin bilgisini beyan etmemin kıvancı ile bu yamanın malum mevzuya çok yakıştığını düşünür.

Oysa “bilmiyorum” demenin basit, yalın huzurunu keşfetmek nasıl güzel bir erdemdir. “Bilmiyorum” dediğimiz an; öğrenmeye, dinlemeye, gözlemleye açık olduğumuz andır. Bilmiyorum diyebildikçe okumaya, gelişmeye ve en önemlisi değişime hazırız demektir.

İnsanoğlu doğayı taklit ederek sanatı, bilimi ortaya koymuştur. Sonra annesini inkâr eden bir çocuk misali, esin kaynağını hakir görüp, tahrip etmeyi marifet saymış, her şeyi bildiğini düşünerek en kadim öğretmenine ihanet etmiştir.

Dem & An

Dem; susma doğayı keşfetme, hissetme “bilmiyorum” diyebilme demidir. An; uzlete çekilip, öze dönme vaktidir. Bir nefestir an; insan ki bir nefesten ibarettir.

Bu gerçeklerle yüzleşebildiğimiz ve bu gerçekleri sindirebildiğimiz an yine Nazım Hikmet gelir oturur gönlünüzün baş köşesine, şiiri ile bizimle hasbihal eder keyifle….

“Düşün sıcak…
Düşün kara bir taşa damlayan
çırılçıplak
bir su sesini…
İstediğin yemişin
rengini, etini, adını düşün…
Gözdeki tadını düşün
kıpkırmızı güneşin
yemyeşil otun
ve koskocaman
masmavi bir çiçek gibi açan
ay ışığının…
…yaşamak ne güzel şey…
Anlayarak bir usta kitap gibi
bir sevda şarkısı gibi duyup
bir çocuk gibi şaşarak YAŞAMAK…”

Bunca ettiğim kelamın özeti şudur sevgili dostum;

Başarıyı hırs getirir imiş neyleyim, zorlu yıllar beni beklermiş neyleyim, her şeyi bilmiyormuşum oh ne güzel; fark ettiniz mi içtiğiniz bir yudum çaydadır mutluluk balonunun ipleri; bir kitabın satırlarında gizlenir huzur denizinin incileri; gülen bir çocuk yüzü, küçük bir hediye, eski bir dosttan mesaj, aile ile yenen huzurlu bir yemek ya da sağlıkla aldığımız huzurlu bir nefes; işte bunlar gibi birçok sebeple anlık mutluluklar yaşarız da günlük telaşımıza kurban ederiz bu anları, o an durup da bunun keyfini çıkartamayız.

Merhametli, vefalı doğa ise hayatın anlamının gizli sırrı ile her yeni gün keşfedilmeyi beklemekte… Eeeee o zaman ne duruyorsunuz; tam da şu “an” susalım ve doğayı dinleyelim, doymak bilmez hoyrat egomuza bir süre elveda diyelim hafta sonuna böyle başlayalım.

Hayat anlardan ibaret değil midir? Keyifli anları bir bir dizip, görkemli bir kolye yapabilmektir marifet; kötü anları, nazar bocuğu gibi olgunlukla iliştirebilmektir kolyenin ucuna metanet, sağlıkla alınan her nefestedir mucize. Ötesi; ötesi, lafügüzaf.

Şenül Korkusuz