Sair Şair

Sair Şair

Kendisinden beklenmeyen hallere pek düşmedi şair
Evet
Elbette
Bazen, kendisinden bile saklandı
Çünkü bir şeyler ve birileri tarafından
İşte bazen
Sevmesi, yaşaması, uçması, gülmesi yasaklandı…

Bir yazmayı hiç bırakmadı şair
Bir de dobralığı mısralarda
Bütün dünya sahteliğin esiri olmuşken…
Gün oldu, gaz döktü mısralara
Ve çaktı kibriti, bütün istismarcıların üzerine
An oldu, bir kadın gözüyle baktı pencereden
Utandı erkekliğinden
Mısralara bu defa naz döktü şair…

Şehir bin türlü insana ev sahibi olunca
Bin bir türlü de derdi oluyor
Sevdalısı olduğu şehirle hemdert olup
Bütün anarşistlere rest çekip
Mısralara sabır ve dua ekti şair
Çocukların hatırına
Masumiyet aşkına
Herkes bir tarafta vurup kırmaktayken
Sair oldu şair,
Kış kapıda şehri tehdit ederken…

Mikrofonsuz, hoparlörsüz
Kavgasız, gürültüsüz
Belki harap, ziyan ve öksüz hissederek
Ve kabul ederek, zamanın hoyratlığını
Mısralarda haykırdı şair
Ölümünü istemiyorum umutların
Gözyaşını çocukların
Kahrını anaların
Korkusunu kedilerin, köpeklerin, kuşların
Açlığını istemiyorum dünyanın
Heeeeey!
Dünyalı!
Sana diyorum!
Açlığını
İstemiyorum
Dünya’nın
İnsanlıktan tam olarak çıkmadan
Dünya’ya hak ettiği sevgiyi haykır
Bedelini öde insanlığının…

Mehmet Gökcük