13 Saat + 1 Ömür | Bölüm 3

 

Romanın birinci bölümü için 👉🏻 Bölüm 1
Romanın ikinci bölümü için 👉🏻 Bölüm 2

 
 

“Bir hikâyenin gerçekliği detaylarda gizlidir.”

– Paul Auster

 
Bir sabah otel odasında hafızasını kaybetmiş olarak uyanır İstanbullu Erol Adoni. Tanımadığı bir yerde, İtalya’nın bir kasabasındadır…

Kendisiyle ilgili tüm geçmişi silinmiştir hafıza kayıtlarından. Öte yandan, okuduğu kitapları, seyrettiği filmleri, araştırma yaparken incelediği tüm eserleri daha bir gün önce okumuş kadar net hatırlıyordur.

Aynı gün ünlü bir akademisyen ile yazdığı romanlar hakkında söyleşi yapacağını öğrenince olabilecek her türlü aksiliği göze alır ve Prof. Moretti’nin bağ evine gider kiralık arabasıyla.
 
 

3. BÖLÜM

 
 
Mini bloknotuyla ses kayıt cihazını yan koltuğa atıp navigasyon cihazının gösterdiği istikamette aracını sürmeye başladı Erol.

Birkaç dakika geçmeden iki katlı San Michele Belediye Binası’na ulaşmış, küçük parkın etrafından dolanıp kasabanın dışına çıkmıştı bile. Via Pazzola’ya gelince yavaşladı, üzüm bağlarıyla kuşatılmış bir köy yolundaydı artık. Bir süre ilerledikten sonra yolun sol tarafında sarmaşıklarla kaplı taş bir duvar göründü.

Anlaşılan kısa yolculuğu son ermiş, bahçesi taş duvarlarla çevrili büyük bir bağ evine ulaşmıştı. Saatine baktı. Randevusuna on dakika erken gelmişti. Arabasının motorunu durdurdu, son bir kez notlarına hızla göz gezdirdi ve derin bir nefes alıp dışarı çıktı. Çift kanatlı ahşap kapının ziline basıp beklemeye başladığında kalbi hızla çarpıyor, sanki peşinden birileri kendisini takip ediyormuş gibi sürekli sağına soluna bakınıyordu. Yaklaşan ayak seslerini duyunca toparlandı. Nefesini kontrol altına almaya çalışırken ahşap kapı yavaşça aralandı.

Karşısında kırk yaşlarında, kızıl saçlı, yanık tenli, son derece çekici bir kadın duruyordu. Sol yanakta derin bir gamze, dolgun dudaklar, ışıltılı sıcak gözler…

Birden yüreği daraldı. Bu yüzü bir yerden tanıyor olabilir miydi? Rüyasındaki çamaşırhane sahnesi canlandı birden gözünün önünde… İçinden tarifsiz bir sızı geçti.

“Signor Adoni?”

“Evet” diyebildi ancak, alabildiğine ürkek, bir o kadar da kısık bir sesle. “Prof. Moretti ile görüşmeye gelmiştim.”

Gizemli kadın dostça gülümsedi.

“Bruno da sizi bekliyordu zaten. İsterseniz aracınızı evin önündeki düzlüğe park edin. Bu dar yolda başına bir iş gelmesin.”

Arabasını bahçe kapısından içeri sürdü yavaşça, dalları dört bir yana uzanan asırlık bir sakız ağacının altına park edip dışarı çıktı.

Ufak tefek bir adam evin kapısında onu bekliyordu.

Tıpkı resimlerindeki gibiydi. Geniş alnına düşen karmakarışık kır saçlar, çizgileri derinleşmiş ince bir yüz, kemerli bir burun. Elleri cebinde, metal çerçeveli gözlüklerinin ardından sessizce onu süzüyordu. Erol kapıya doğru yürüyüp önündeki birkaç basamağı hızla tırmandı. Dostça el sıkıştılar.

“Bağ evime hoş geldiniz Signor Adoni, sizi Milano’dan buraya gelmek zorunda bıraktığım için beni bağışlayın, neden bilmem, ziyaretçilerimi kendi çalışma mekânımda ağırladığımda sanki söyleşiler daha verimli geçiyor.”

Erol gülümsemeye çalıştı, “Hoş bulduk” kabilinden bir şeyler geveledi kendi kendine. Aslında Moretti’nin içten tavrı onu biraz olsun rahatlatmıştı. Ya bir de suratsız adamın biri olsaydı, diye geçirdi içinden.

Evin kapısından birlikte içeri girdiler.

Dört bir köşesi rahat koltuklarla döşenmiş loş bir salondan geçip yan odaya açılan geniş bir kapının önünde durdular.

“İsterseniz görüşmeyi çalışma odamda yapalım, bu sayede ilgi duyduğunuz kitaplara da bakabilirsiniz.”

Ne cevap vermesi gerektiğini düşündü bir süre. Ne kadar çabalarsa çabalasın, duruma uygun bir cevap çıkmadı ağzından bir türlü. Sanki hafızası ile birlikte konuşma yetisini de bırakmıştı gerilerde, Maria adındaki esmer güzelinin görev yaptığı o iki katlı butik otelin kendisine ait loş odasında. Sadece başını öne doğru sallayabildi mahcup bir tavırla ve odanın kapısından içeriye yönelen profesörün ardından ilk adımını attı.

Kapının tam karşısında antika bir çalışma masası, önünde de karşılıklı iki koltuk duruyordu. Duvarlar yerden tavana uzanan raflar dolusu kitapla kaplıydı. Çalışma masasının üzerinde bir laptop duruyordu, birbiri üzerine yığılmış kitaplar, dergiler, dosyalar ise masanın her tarafına yayılmıştı. Odanın bir köşesine de yine antika görünümlü bir salıncaklı sandalye yerleştirilmişti. Üzerindeki şilteye azametle uzanmış, yemyeşil gözleriyle dünyaya meydan okuyan siyam kedisine sorarsanız bu evin tek hâkimi o olmalıydı.

“Bu çalışma odası dedeme aitmiş. Çocukluğumda buraya gelip kitapların tozlanmış ciltlerine baktığımı hatırlarım. Kısa bir süre de babam kullandı burasını, ne yazık ki ailemi genç yaşta, bir uçak kazasında kaybettim. Tek mirasçı olduğumdan bu ev de bana kaldı, her fırsatta Milano’dan kaçıp buraya sığınırım. Kapıda sizi karşılayan Andreana da bir nevi sağ kolum gibidir. Huzur içinde yatsın, beni büyüten de onun annesiydi.”

Prof. Moretti misafirinin bir şey söylemesini beklemeden eliyle sağdaki koltuğu işaret etti.

Kendisi de karşısına oturup bacak bacak üstüne attı. Gözlerindeki zeki pırıltı sıcak bir gülümsemeyle karışıp yüzüne alçakgönüllü bir ifade veriyordu.

“Andreana demişken… Ne içmek istersiniz? Bir kahve?”

Erol hayatında ilk kez sözlü imtihana kalkmış tembel, bir o kadar da acemi bir öğrenci gibiydi. O koltuğa oturmuştu bir şekilde, peki ya sonra? Ellerini nereye koyacağını, bacaklarına ne şekil vereceğini bir türlü kestiremiyordu. Elindeki bloknotu ve kayıt cihazını yanında duran sehpanın üzerine bıraktı. Yüzüne ateş bastığını hissetti. Saçlarının dibi ıslanmış, ağzı kurumuştu. Artık benim de bir şeyler söylemem lazım diye düşündü bölük pörçük.

“Profesör Moretti, her şeyden önce beni kabul ettiğiniz için size çok teşekkür ederim. Çalışma odanızı bana açmanız da büyük incelik. Bu karşılaşmayı uzun zamandır beklediğimi de itiraf etmeliyim… Eh, bir fincan espressoya da hayır demem.”

‘Vay be’ diye de geçirdi içinden, ‘demek hâlâ adam gibi laflar edebiliyorum.’

“Değerli konuğum, Profesör Moretti hitabı bu evde pek kullanılmaz. Bruno’ya ne dersiniz? Ve müsaadenizle ben de size adınızla, Erol diye hitap etmek isterim.”

“Şeref duyarım Bruno, çok naziksiniz.”

“Biliyor musun Erol, İtalyanlar hariç ziyaretime gelen tüm yabancılarla İngilizce konuşmaya o kadar alışmışım ki, seninle anadilimde konuşabiliyor olmak gerçekten çok hoşuma gidiyor. Bana gönderdiğin mesajda annenin de San Morino’lu bir İtalyan olduğundan bahsetmiştin, öyle değil mi? Yanılmıyorsam adı da Silvia idi galiba.”

Başı dönmeye, gözleri kararmaya başlamıştı.

Oturduğu koltuk olmasa bir anda yeri boylayabilirdi. Dişlerini sıktı. Hayır, diye mırıldandı. Hayır, şimdi değil, burada değil… bırak da şu söyleşimi yapayım, sonra ne olacaksa olsun. Tüm gayretine rağmen, kireç gibi solgun yüzü içinde bulunduğu ruh halini fena halde ele veriyordu.

“Bir şey mi oldu?”

Kendisini toparlamaya, içinde kopan fırtınaları olabildiğince gizlemeye çalışıyordu.

“Hayır Bruno, iyiyim. Sanırım gün gece iyi uyuyamadım, ondan olmalı, bir an için başım döndü sanki.”

Moretti insanları tedirgin etmemeye dikkat eden sakin bir kişiye benziyordu.

“Bak dostum, o halde sana farklı bir teklifim olacak. İstersen şu espressodan şimdilik vazgeçelim. Bence biraz takviye sana iyi gelecektir. Sanırım mahzenimizde Piedmont bölgesinin üzümlerinden yapılmış Barbaresco şaraplarından olacak, yanında da biraz peynirle kraker getirir Andreana.” Biraz düşünüp devam etti. “Ya da bizim Toskana’nın Chianti’sine ne dersin?”

Bir yandan profesörü dinlerken bir yandan da derin derin soluk almaya çalışıyordu.

Evet, diye düşünüyordu, biraz şarap içsem çok iyi olacak. Zaten profesör de onun yorgundan ziyade gergin olduğunu anlamıştı mutlaka.

“Teşekkür ederim Bruno” diye kekeledi. “Bir kadeh kırmızı şarap bence de çok iyi fikir. Açıkçası Barbaresco’yu tercih ederim.” Biraz duralayıp ekledi. “Özlemişim herhalde.”

Ev sahibi Andreana’yı çağırıp neler istediklerini anlatırken Erol da toparlanmaya çalışıyordu. Prof. Moretti bile annesinin adını biliyordu. Oysa o sadece pasaportunda ve Paris Review’nun mektubunda yazılı olanları.

Ya geçmişi nereye çekip gitmişti? Önceden uyarmadan, bir haber bile vermeden. Düşmana bile yapılmazdı bu kadarı…

Yoksa?

Keşke Google’da araştırsaydı kim olduğunu. Unutmaya çalıştığı o yakıcı soru beyninde biteviye yankılanıyordu.

Ben kimim, Tanrım, kimim ben?

 
 

Devamı için tıklayınız.

 
 
Hasan Saraç