“Uzak diyarlarda evli barklı,
Mutluluk en çok onun hakkı
Bu yorgun, kırık dökük hikâyede
Adı bende saklı…”
Sezen Aksu’yu bırakmaya çalıştım birkaç yıl öncesinde. Hâlâ da ara sıra deniyorum doğrusu, kendimce bir karardı. Önce “Ünzile” girdi kanıma, Ege’nin imbatları üzerinden Anadolu’nun içlerine. Tabii Aysel Gürel’in, şarkının dizelerinin şairi olarak etkisi vardı ama eh, bir yanda da Sezen Aksu vardı, var. Ünzile’nin kanıma girmesinde bir alevin de etkisi var tabii, gözbebeklerimi tutuşturan. Alevin tutuşturduğu yüreklerin ateşini güçlendiren yelleri var ezgilerinin. Sezen Aksu’yu neden bırakamıyorum?
Pudra Şekerli Yüzler
İnsanları etiketlemek çok kolay ve suçlamak, belki ben de öyle yapıyorum. Karanlık insanlar kendilerini süslü, masum göstermekte iyiler bembeyaz örtüler, pudra şekerli yüzler ile ve fakat aydınlık insanlar ne ise o oluyor genelde. Tabii etiketçi anlayışla bezenmiş yığın ve bu yığının etkisiyle belki bazen bir ölçüde de olsa bizler de görmüyoruz aydınlık yüzleri. Küçük veya dev boyutlu yanlışlar ve yanlışlıklarda bulunuyor aydınlık insanlar bazen ve dev çamlar deviriyorlar yer yer. Çok ciddi zararlar verecek adımlar atabiliyorlar veya korkup donakalıyorlar. Fakat maske yüzünüzde çok uzun süre kalırsa, ayakta kalabilmek için bile olsa, gerçek yüzle maske karışır, maske gerçek olur. Abuzer Kadayıf filminde de öyle olmamış mıydı, Metin Akpınar’ın canlandırdığı ana karakterde?
Kim?
Karanlık insanlar tüm süsleri, beyaz örtüleri, pudra şekeri kaplı görünen yüzleriyle yığını çok kolay etkilerler. Karanlıktan umut yok ama kim karanlıkta kim değil onu ayırt etmek o kadar kolay değil. Önyargısız olmalı, var olan önyargıların üzerine gidip önyargıları kırmalı. Duvarların varlığını dikkate almalı bilincimizde olan, seçimlerimizde, adımlarımızda. Kim karanlık kim aydınlıkta?
Ünzile
“Yağmuru kim döküyor
Ünzile kaç koyun ediyor?
Dayaktan uslanalı
Hiçbir şey sormuyor”
Diyor Aysel Gürel, Sezen Aksu şarkısı olan dizelerinde. Gezegenin aydınlığı bazen gelecekte, bazen geçmişte. Güneş’in batıdan doğduğu, aydınlığın batıdan geldiğinin düşünüldüğü bu çağda, kültürel özümüzdeki sıcaklığa, yere, suya ve gökyüzüne çağıran, aydınlığın asıl yüzünü, güneşin doğduğu asıl yönü gösteren dizelerle ve bir yandan da yozlaşmışlığımızı yüzümüze vurmasıyla özel ruhlar.
Kim karanlık, kim aydınlıkta? Ayırt etmek kolay mı? Sezen Aksu’nun sesindeki, tavrındaki ışık ele geçirmişken ruhlarımızı, Minik Serçe’yi görmezden gelmek kolay mı?
Sevi ve ışık ile!…
Atakan Balcı
No Comments