İnsanlar neden kötü bilmiyorum! Bunu insanlar üzerinden konuşmak çok normal çünkü insanlar dışında böyle olan bilmiyorum. İnsanların olumsuz hale getirdiği enerji ve doğa, çevre, canlılar tanıyorum. Tanımak ister miydim, hayır! Çok net hayırlarım var bazen benim. Aklım, hayalim, gerçeğim, içim almıyor. Gerçekten bu kadar kötülüğü içinde tutması bir çöp kovasını yutmak ile eş değer değil mi? Yapılabilecek bir şeyler varken bunun esirgenmesi ve önüne taş koyulması. Ben taş devrinden kalma değilim ama o kayayı parçik pinçik etmeyi ve her biri ile de sek sek oynamayı hayat bana öğretti. Üstelik 8’lere kadar da geldim. Düştüm ve dizim yaralandı. Hala izlerini taşıyorum çocukluğumun.
İçimdeki çocuk olmasa gerçekten de çekilir değil bu dünya.
Dün/ya.
Gülüp gülüp ağlatan oluyor ya, işte tam da burada insan kendine boy aynasında değil de cep aynasında bakmak istiyor. Boy aynasında bakmak çok büyük gösteriyor, oysa cep aynasında ne kadar küçük, ne kadar delik deşik yüzün. Nefes alıyor her bir hücren ve sen nefesini kesmek için kapatıyorsun kendini savaş boyalarınla.
Makyajsız bir günde yazıyorum bunları. Tüm hücrelerime kadar oksijen ve sevgi doluyum. Bir şeyi nereden tutup halledebilirimin de safiyane hali. Bu kadar saf/i/ya/ne olmaya gerek var mı bilmiyorum. Yaprak düşüyor, gülümsüyorum. Bir şeyleri bırakabilmenin en basit hali. Karşımda full makyajlı biri, nasıl da samimiyetsiz ve içi pazar yeri. Hani kimi bulsa koyup tezgaha satacak gibi. “İnsancıklar” derdi anneannem.
Bazen gerçekten de bu dünyanın insanı olmadığımı düşünüyorum. Hem bu dünyanın insanı olsam biraz çiçekten böcekten biraz da sevgiden konuşurduk değil mi? Sevmeyi bilemeyecek kadar kötüsünüz. Kötü.
İnsanlar neden kötü bilmiyorum!
Peki ben ne yapacağım?
“İyi de ben ne yapacağım şimdi?..”
Pamela’nın şarkısı böyle başlıyordu hatırlıyor musunuz? “Bir ortak geçmişimiz var” diye de ekliyordu. Yani birlik bilincinde şu Yin Yang tahterevallisinde hep yukarıda kalmasak mı acaba? Çat diye düştüğümüzde nasıl da sarsılıyoruz oysa, değil mi? Cevapsız soruların cevabı bu dünya; bakmayı, görmeyi, hissetmeyi ve öncelik vermeyi bilebilirsek.
Sevgimle ve birlikle.
İlayda Oylum Güleryüz
3 YORUMLAR
Çöp kovası yutmak ne kelime! Çöp dağından evren kurmuş içinde…
Çok hoş bir anlatım ile güzel bir konu.
Kalbinize sağlık 👏👏
İnsanlar bu kadar kötü değildi diye düşünüyorum, anlamadığım ne ara ve neden bu kadar kötü oldular. Çok ürkütücü. İnsanlar güzellikleri göremez hale geldi. Çok da üzücü.
Oldukça isabetli bir konu. Bakmayı, görmeyi, hissetmeyi başarmanız ve öncelik vermeniz dileğiyle.
“Ben iyi insandım” demiş yazar bir yerde. Ülkemizde durum 80’lerde paranın vazgeçilmez oluşuyla değişmeye başladı ve dünyaya ayak uydurduk Neoliberalizm vandallığında sonraları. Peki Tolstoy’un “İnsan neyle yaşar?” sorusuna verdiği sevgiye ne oldu? Tanrı inancına sahip olduğunu düşünen Tiillich’ın de “İnsan neye tapıyorsa Tanrısı odur” sözüyle dediği gibi PARA’ya tapan ve sürekli fakirleşen kalabalıklar oluştu.
Sevgi; bakım parası ve sıfır ÖTV ile aracını yenileyen evlatların ebeveynlerinin ellerini öptüğü göstermelik duygulara denir oldu. Vahşi kapitalizmin rüzgarına kapılan trans halindeki demokratik oy depoları ile her zaman zengin Burjuvazi elele bizi bugünlere getirdi. Çok sevdiğim ve bugünlerde nefes almak için geldiğim Ege’de bile sırf para konuşan insanlar arasından yazarken kendi kendime Dickens’ın sözlerini mırıldanıp durdum:
“Sizce bu kadar cehalet tehlikeli değil mi?”
Artık sormayacak ve Mevlana’nın sözleri gibi herkese “Ne olursan ol gel” diyenlerden olmayacağım. Ve hâlâ bu sevgisiz dünyaya çocuk yapıp katmayacağım.
Canım arkim; seçtiğin konu oldukça popüler ve yaklaşımın bir o kadar manidar: Bir iki dostun, biz yanındayız her zaman, saf sevgimizle…