Vukuatsız Geçen Gün, Boşa Geçen Gündür

Aslında bu koymuş olduğum başlık gerçek düşümcem değildi. Ancak ben bir şey yapmadan başıma gelenler yüzüden hayat benim böyle düşünmeme neden oldu. Başıma bir gün bir şey gelmesin “Tövbe ya Rabbi kesin kıyamet kopacak!“ diyorum.

Aslında bu ay size nasıl güzel bir şey anlatacaktım ama maalesef onu 3. kitabıma sakladım. Mecbur oradan okuyacaksınız. Malum bende editör faktörü var. Yazacaklarımda “Uçaktan hostes anonsuyla indirilip kapıdaki polise teslim edilen, polis aracında hastaneye sağlık raporu almaya götürülen, oradan karakola götürülüp başka polis aracında mahkemeye götürülen, o yetmiyormuş gibi hakim karşısına atılan biri” olduğundan, ee bir de yine çenemi tutamayacağımdan, benim seksi editörüm yok oradan kırpacak, yok buradan kırpacak, yazı kuşa dönecek. Hadi ona yağmurda kalmış ıslak köpek yavrusu bakışımı atsam belki bana kıyamayıp yazımı olduğu gibi paylaşma ihtimali var ama arkadaş sadece onunla bitmiyor ki. Anasını satayım 4 editör var. Birinden geçsek diğerine yakalanıyoruz. O yüzden hiç o günü anlatmaya kalkışmayacağım.

Gene de o günle ilgili tek bir şey söylemem gerekirse; arkadaş bir insan arandığını farkında olmayıp polis aracında giderken polislere; “Ya abi bir selfie yapabilir miyiz?” diye nasıl sorar amk 😝

Sen git bir kahveni al gel. Bende o sırada ne yazacağımı düşüneyim.

Ahaa vallahi buldum. Ben bunu bugüne kadar nasıl anlatmadım ya?!

Şimdi yine bir sezon otelde amelelik yapıyorum. Sorunlu bir misafir vardı.

Ama Allah var adamın sinirlenmesi otelin şartlarından dolayıydı. Şimdi yiğidi öldür hakkını yeme. Bizler de elimizden geldiğince o evli çifti mutlu etmeye çalışıyoruz. Yok odaya meyve sepetleri yok efendim ücretsiz hamam, spa, sauna yok işte ücretsiz A-la Carte Restaurant’ta yemek veriyoruz.

Bu arada otel personeli olarak öyle basiretsiz bir dönemden geçiyoruz ki anlatamam. Biz adama jest yaptıkça bir şeyler oluyor yaptığımız jestler götümüzde patlıyor. En son adam yine resepsiyona sinirli bir şekilde gelice bizim resepsiyonist arkadaşımızın canına tak etti. “Beyefendi,“ dedi “lütfen bana son bir şans daha verin. Şu an itibari ile sizinle sadece ben ilgileneceğim ve sizi bahçe katımızdaki teraslı odamıza alacağım. Hiçbir şekilde aradaki ücreti de istemiyorum. Ne olur bugün de kalın eğer sorun yaşarsanız o zaman gidersiniz.”

Bizimki de öyle masum masum konuştu ki misafir dayanamadı, “Tamam,” dedi “sana güveniyorum.”

Neyse misafirlerin odası değiştirildi. Saat oldu akşamın 9’u ya da 10’u falan. Bizim bu misafirlere şöyle iyi olacak, böyle iyi olacak diyen beynine tükürdüğüm resepsiyonist arkadaş otelin golf aracını alıp otelde turluyor. Misafirlere verilen odanın hemen yan odasında da benim misafirler kalıyor. Ben de o akşam onların terasına gitmiştim, kahve içip eski günlerden muhabbet ediyorduk.

Resepsiyonistin golf aracı ile gezdiği yol tam bu misafirlere verdiğimiz odanın üst tarafı.

Bizimki aracı sürerken ne oluyorsa hiç bilmiyoruz bu mutlu edeceğimize söz verdiğimiz misafirlerin terasının önünden geçerken hoop terastan içeri… Aynen görüntüyü anlatıyorum. Camlar kırılmış. Golf aracının ön tarafı odanın içerisinde. Resepsiyonistin bir ayağı sağ tarafta, diğer ayağı sol tarafta misafirler göz göze gelmişler ve bizimkinin ağzından çıkan ilk ve tek cümle:

“Merhaba, iyi akşamlar. Tatiliniz nasıl geçiyor.” 😁

Misafirden gelen cevap; “Yok arkadaş yok. Bu otelde herkes ruh hastası.”

Sonra ne mi oldu? Geçmiş zaman hatırlamıyorum. 😝

Bu arada 22 Aralık’ta benim yine bir mahkemem var. Onu atlatırsam 2021’de çıkaracağım “Maksat Goy Goy” isimli 3. kitabımda sizi çok güzel muhabbetler bekliyor.

Esen kalın, hoşça kalın, mizahla kalın.

Gülşah İslamoğlu