“Gece leylak ve tomurcuk kokuyor
Yaralı bir şahin olmuş yüreğim
Uy anam, anam
Haziranda ölmek zor!…”
Haziran ışığında, aydınlığın yolunda kimi yaşama, kimi ölüme ama mutlaka ışığa, mutlaka ışıkla kimler kimler yürüdü, niceleri, nice tozlu yollarda, hırlı tozları benliklerine katarak, ışıklarını tozlara bulayarak ne adımlar attılar, özleri için, evrenin gözündeki ışık ve sıcaklı sevisine, aydınlık günlerin sevgisiyle kaldılar özlerinde adım adım.
İspanya’da Katalanya’nın en renkli günlerinde “Ay Carmela!”yı söylüyordu Uluslararası Tugaylar Haziran Günleri’nde. Konu ille de haziranda olmak değil her kezinde, anlıyor musun? En neşeli gülleri kokluyor, en neşeli günleri yaşıyordu Hemingway, Orwell, hatta Genç Osman, Musa Çelebi, Şehzade Mustafa, Kanuni’nin ellerinde can veren oğullar, kızlar, onlarca, yüzlerce, Kemâller, tüm Kemâller, karanlığı yırtan karaca ışığı alnında taşıyanlar hep birlikte halaya durdular, horona, bara, flamenkoya, boleroya, özellikle boleroya, ille de boleroya canlarından can verirken her biri.
Genç Osman’ın son otuz günü gibi iğrenç, kötücül ve karanlıktı yaşam ve içleri neşe doluydu tüm acı çekenlerin yine de, her şeye karşın haziran günlerinde. Murathan Mungan’ın “Yalnız Bir Opera” şiiri gibi en büyük acıların duyuluşu ve en büyük güzellikler iç içe yaz başı günlerinde, sıcak, ışıltılı, hırlı…
Nice bardaklar kırıldı o sıcak günlerde ve ulaşmaktan geri kalmadı sıcak yürekler güzelliklere. Dağların yeşiline, gökyüzünün enginliğine, şubat soğuğundan haziran bereketine ulaştı niceleri, ah Simavna Kadısıoğlu Şeyh Bedrettin gibi!
Yaşayan çok önemli bir Türk aydını olarak gördüğüm Moris Levi’nin satırlarından öğrendiğim, İspanyol ozan Rosalia de Castro’ya ait dizelerdir;
“Saatin arkasından gelen saat,
Ve günü takip eden gün
Gökyüzü ile yeryüzünün arasında
Ebedi zamandalar.
Ve yine de devam eder yaşam
Yağan bir sağanak gibi.
Kokusu bile yeni bir çiçeğe geri döner
Çiçek solduktan sonra.
Sahilleri öpen o dalgalar var ya
Bir yerlerde bekler birbiri arkasından gelen o öpüşler.
Söylentiler ve şikayetler yok olurlar ama
Sanki bronz bir levhaya kazınır; zaman içinde armoni.
Nerede bıraktılar ki izlerini,
Gözyaşları ve kahkahalarla dolu zamanlar?
Neredeler acı eziyetler, tatlı aldanışlar?
Ya nerede?
Nerededir benim ruhum?”
Haziran günleri, kış ortasında, soğuk havalarda üşürken içinizi ısıtan yüz yıllık, yüz elli yıllık dizelerdir bazen. Yaşamak direnmektir!…
Sevi ve ışık ile!…
Atakan Balcı
6 YORUMLAR
“Yaşamak direnmektir!” Bayıldım. kesinlikle katılıyorum. Seni kendisi gibi yapmaya çalışan, olmadığında dışlayan ya da cezalandıran, sayıca üstün oldukları için aka kara dedirtebileceğini inanan yığına direnmeye devam 👌🏻
Kalemine sağlık Atakancım 🤗
Gerçekten yorucu olabiliyor ama başka ışık noktalarının varlığı gerçek bir rahatlama duygusu veriyor yine de, yakın ya da uzak! Çok teşekkür ederim canım yorumun ve ışığın için!
Direnirken şiire yaslanmak kurtardı bizi…
Taa içinden duyanlar bilir.
Ağzının kenarından kan damlar gibi okuyanlar bilir,
yarım kalmışlığa koca bir direniştir şiir.
Tüm olabilme sızısını alt alta yazabilme çabası.
Ne büyük bir çığlıktır ki
dünyanın öbür ucundan duyulabilme mucizesi en çok ta.
En kibar kafa tutma çelişkisi.
İnsanın en kendi içinde çekilmiş savunması.
Sakin ve tozlu.
Belki biraz ağıt
Biraz aşk
En çok da özlem içerir.
Seni yarım bırakmalara doymayan hayata rağmen
Şiir seni eşitler.
Yazınızı okumak büyük keyifti hocam.
Saygı ve selam ile…
Kaleminiz susmasın.
Paylaştığınız dizeleri daha önce işitmedim ve etkileyici. “Direnirken şiire yaslanmak kurtardı bizi”, kesinlikle katılıyorum, önemli olan tini/ruhu kurtarmak, teslim etmemek algılayış biçimini.
Çok teşekkür ederim güzel yorumunuz için.
Hocam dizeler bana ait. Beğenmenize çok sevindim. Teşekkür ederim.
Tarihte onca yazar, şair ve düşünür teslim olmamış ve bunu anlatarak bize miras bırakmış akıl ve ruh atlaslarını. Önce onlara sonra kendimize boynumuzun borcudur direnmek.
Saygı ve selam ile hocam.
Işığını bizlere verenlere, emanet edenlere saygı ile!.. Yeniden teşekkür ederim, gerçekten ve içtenlikle beğendim dizeleri!…