Son bir aydır evden uzaktayım. Kendi evimde, uzaktan çevrimiçi eğitim döneminde günün çoğunu yalnız geçiriyordum. Sizin de tahmin edebileceğiniz gibi yalnız geçirilen dönemlerde hep bir bıçağa dayanan an vardır. Artık daha fazla yalnız olmak istemezsiniz. Normalde pekâlâ keyif aldığınız şeyler zevk vermez, yemek yemek tek başına olunca anlamsızdır ve uyumak en güzel aktivite hâline gelir.
Baktım birkaç gündür ben de öyle hissediyorum kuzenime mesaj atıp “Geliyorum!” dedim.
Çok uzağa değil karşı yakaya geçiyordum ama heyecanlıydım. Başta bir hafta kalmak üzere çıktım evden. İçinde insan olan evde bulunmak güzeldi. Siz bir şey yapmasanız da her zaman çalışan bir televizyon, ortama enfes kokular yayan bir kahve makinesi, arada sırada rahatsız edebileceğiniz bir abla, sohbetlere eşlik eden hala-enişte derken bir anda yaşayan anların olduğu bir eve gitmiştim.
Oysa kendi evimde her şey çoğunlukla sessizdi. Hatta ses olsun diye televizyon bile açmıyordum ki ben. Şarkı dinlemelerim vardı bir yüksek sesli, onu da yıllar önce üst komşunun dayanamıyorum demesi üzerine kulaklıklara bırakmıştım.
Tebdil-i mekanda ferahlık vardır derler ya. Onu gerçekten yaşamıştım.
Genelde ablama arkadaşlık ediyordum. İzlediğimiz diziler, pek başarılı olamadığımız sanatsal girişimlerimiz, günlük cadde turlamamız ve kahve saatlerimiz vardı.
Geceleri sohbet ediyor, çoğunlukla benim sakarlıklarıma gülüyorduk.
E tabii hâl böyle olunca benim bir hafta oldu bir ay. Fakat sonlarına doğru eve olan özlem ya da o yalnızlığın garip özgürlüğü ele geçiriyor insanı. Başına buyruk olmak değil de kendi kararlarını verebilmemin rahatlığı hatırlatıyor kendini. Ama en çok da aileye olan özlem duygusu kabarıyor. Düşündüm de iyi ki şehir dışında bir üniversite kazanmamışım diyorum.
Yaşamasına yaşayabilirim ama duygusal bir disko topu ruha sahip olmak bunu pek bir zorlaştırırdı buna da eminim.
Bir ayı aile fertleriyle geçirince onlarla olan ilişkimin de geliştiğini gördüm. Ailenin en küçüğü olarak arayı kapatmak, iletişimdeki o açığı doldurmak için mükemmel bir fırsattı benim için.
Güzel olan yanı ise düşüncelere biraz ara vermek oldu. Kendi kendinize kalınca her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünüyorsunuz ya da ben öyleyim bilemiyorum ama o kadar yorucu ki bu aslında. Normal şeyleri bile bin kat zorlaştıran bir durum. Kendi ayağıma sıkmak gibi bir şey bu.
Eğer yalnızsanız ama kaçış alanınız varsa benim gibi durmayın, gidin. Kendinize yüklenmek, kapana kısılmış gibi hissetmek gibi durumların tek çaresi bu. Sağlığınıza dikkat ettiğiniz ve kendinizi koruyabildiğiniz bir şekilde kaçın. Çünkü insanın en büyük ihtiyacı konuşmak, paylaşmak, önemsenmek ve sosyalleşmek.
En basit şekliyle; insana insan gerek.
Sıla Malik
No Comments