Şey

Hisar’da yürüyordum
Hava bildiğiniz kasım soğuğu
İçimde belirsizliğin, hissizliğin sonsuz boşluğu
Dahası
Sanki bin yıllık bir savaş ertesi yorgunluğu

Hisar’da yürüyordum
Ellerim cebimde,
Koltuk altımda akademik bir kitapla
Kampüsün kıyı caddesinden evime doğru yürüyordum
Ve sonra zaman beni bir şeyde durdurdu

Öyle bir şeydi ki bu
“Şimdiye dek olanları unut!” diyordu
“Yeniden başlıyorsun, yeni bir şeyle.”
“Ayak uydurman lazım, sonsuz hevesle.”
“Hazır mısın?” diye sormadı bile
Ellerim, ayaklarım, gözlerim ve elbet kalbim
Heyecanın ve umudun zirvesinde bir yerdeydi
Ah zaman!
Bu soğukta böylesine sıcak bir sürpriz
İşte nasıl desem
Acayip içli bir havadis
Beni benden alan
Beni başka bir benliğe taşıyan dehliz…

Evet evet
Yanlış tahmin etmediniz
Bir çift göze takıldı bakışlarım
Öyle soğuk, boğuk, boşluk dolu bir kasım gününde
Dünya’nın en güzel gülüşüne rastladım
Ve sonra şiirlerimin istikameti değişiverdi
Artık bütün hecelerim
Dünya’nın en güzel gülüşü için diziliyor
Ve her şiir bir sonrakini müjdeliyordu

O muhteşem kasım gününden sonra
İstanbul ve biz ayrılamaz bir hikâye olduk
Ve zamanın dediği gibi
Başka bir şeye geçtim
Adına aşk dedim,
Sevgi, sevda, masal, ütopya ve birçok şey dedim
Ama o şeyin adını hâlâ tam koyamadım
Çünkü öyle güzel bir “şeydi”
Ve hâlâ öyle güzel bir şey…

Mehmet Gökcük