İçimizdeki Sabotajcı

Her yeni başlangıç, yeni bir umuttur her zaman. Yaşayan herkes, “Ben artık hayattan hiçbir şey beklemiyorum” diyenler bile, aslında bir şeyler bekler yeni yıldan, yeni aydan ya da yeni günden. Dilimizde normalleşen “günaydın”ın arkasında bile bu vardır. Aydınlık bir gün olsun dileğidir bu. Ya da “iyi günler”, “iyi dersler”, “iyi işler” deriz birbirimize. İyi ve güzel olan her şeyi bekleriz hayattan. Bu yüzden de her zaman, yeni girdiğimiz yılda, bir öncekinde yaşayamadığımız iyiliklerin hepsini isteriz. Sağlık, başarı, mutluluk…

Bunun yanında, içimizde bir yerlerde de mutlaka biliriz ki bu isteklerimiz için bazı bedeller ödenmelidir. Bir şeyler yapılmalıdır, emek harcanmalıdır. Ve kararlar alırız.

“Spora başlayacağım.”
“Sigarayı bırakacağım”
“Her gün şu kadar kitap okuyacağım.”
“Artık erken kalkacağım.”
“Kendime daha çok zaman ayıracağım.”

Gibi bir çok vaadlerle dolu uzunca bir listemiz olur elimizde.

İç Sabotajlar

Sonra, içimizden gelen bazı sesler olur.

“Film de çok güzelmiş, saat geç oldu, yarın erken kalkacaktım, yürüyüşe çıkacaktım ama olsun kalkarım, seyredeyim ben bu filmi.”

Sabah olunca tabii sonuç hüsran olur. Erken kalma hedefi de, spor yapma hedefi de tutturulamaz. Planladığını yapamamış olmanın iç huzursuzluğu ile güne başlanır ve o gün pek de iyi geçmez.

Bu iyi olmama hâlinin sebebi şartların kötü olması değildir. Sabah istediklerini yapamamış olmanın getirdiği kendine öfkelenme hâlinin bakış açısını etkilemesidir. Gün içinde her şey kötü görünür. Sorumluluklar ağır gelir. Sorumlu olunan kişiler suçlanır.

“Bu işler de onun yüzünden benim üzerime kaldı zaten.”

Gibi suçlamalar başlar. Yolunda gitmeyen her şey, olduğundan daha çok önem kazanır bireyin içinde. Böylece adeta bir domino etkisiyle, çözümü kolay olan şeylerin bile çözümleri zorlaşır. Olumsuz duygularla dolu bir gün kalır insanın elinde. Çevresini suçlama kısmı bittikten sonra da birey kendini suçlamaya ve yargılamaya başlar.

“Ben beceriksizim.”
“Ben yapamıyorum.”
“Ben başaramıyorum.”

Gibi cümlelerden sonra kendi hakkında son kararı verir.

“Benden bir şey olmaz.”

Bu cümle insan hayatı için bir zehirdir. Bunu farketmeyen birey bir daha asla hayattan doyum alamaz. Çünkü bu zehir, ağır ağır ama en etkili şekilde yaşam sevincini öldürür. Yaşam sevinci öldükçe de insan hedeflerden vazgeçer.

Her zehir gibi, bunun da bir panzehiri vardır.

Bu da insanın kendisine hoşgörülü olabilmesidir. Bir gece film seyretti, geç yattı ve sabah erken kalkamadı diye huzursuzluk yaşamak yerine; “Dün gece de kendime bir değişiklik yaptım, güzel film izlemek de iyi oldu. Bugün yürüyüşe çıkamamış olsam da yarın çıkacağım” diyebilmek tüm günün daha iyi geçmesine sebep olur. Gün içinde aksaklıklar mutlaka olacaktır ama kendine hoşgörülü olabilen, kendini daimi olarak suçlamasına sebep olan içindeki sabotajcıyı susturabilen insan, en uygun çözümü bulabilir. Sorumluluklarından dolayı çevresini suçlamak yerine, sorumluluklarını önem sırasına dizer ve belki de sorumluluk olmayan sadece içindeki sabotajcının yüklediği yüklerin farkına varır ve bu yüklerden kurtulur.

İçimizdeki sabotajcının en çok başarılı olduğu konu, gerekli olmayan yükleri gerekli gibi göstermesi ve bunların eksikliğinden dolayı kendimizi suçlamamıza sebep olmasıdır.

İçimizdeki sabotajcıyı susturmak elimizde, yeter ki onun bir sabotajcı olduğunu fark edelim.
 
 
Nalan Erpolat