Aradığım Tek Şey | Bedenin Hafızası

 

İndeks

Aradığım Tek Şey | Bedenin Zekası
Aradığım Tek Şey | Bedenin Hafızası

 
Adamcağız son günlerini yaşıyordu. Kızı, babasının iyi bir anında başucuna gelip oturdu. İkisi de beraber olmanın, aynı anda birlikte nefes almanın, birbirine dokunabilmenin keyfini çıkarıyordu. Kız babasının ellerini okşarken pencereden apartmanları, bacalardan tüten dumanları gördü. Bir sis perdesi süzüldü gözlerinden babasının gözlerine doğru. Belli belirsiz düşünceler geçti aklından birbirinden ayırması oldukça zor olan. “Ne söylemeliyim babama? Nasıl bir söz, hayat gibi elimizden kayıp gitmeyecek” dedi. Babasının her şeye rağmen gülümseyen, hayatı bırakmayan yüzünü görünce içi biraz rahatladı, iri siyah gözleri parladı.

“Babacığım, şöyle sırtını arkana yasladığında seni mutlu eden hangi gün geliyor aklına söyleyiver” dedi.

Adam yatağında biraz doğrulup gözlerini kızından masanın üzerinde duran içi beyaz karanfillerle dolu vazoya çevirdi. Beyaz, titrek kenarlı yaprakların kokusunu duyar gibi oldu. Gözleri önce biraz kısıldı. Sonra yüksek bir dağın tepesindeki zirvede bir şeyler görmek istermiş gibi arandı. Çok geçmeden parlayan bir bakışla kızının gözlerine baktı.

Ha… Hatırladığımı söyleyeyim. Sesi biraz boğuk çıkıyordu. Birkaç kez kesik kesik öksürdü. Hani şu senin üniversiteye başladığın sene, sanırım o seneydi. Fındıkzade’deki evimizde, anneannen henüz sağdı, hatırladın mı?

Evet, baba, hangi gündü?

Tam olarak tarihi hatırlamıyorum. Dayınlar çocuklar falan hep bir aradaydık bizde toplanmıştık. Salondaki kanepeleri doldurmuştuk. Kuzenlerinizi kucağıma almıştım.

Sevimli ikizleri hatırladın, öyle mi?

Evet, o günü hatırladım. En net olarak o günü hatırlıyorum.

Güzel saatler geçirmişti babasıyla o gün. Ayrıldıktan sonra evine gelene kadar düşündü. Peki, kendisi gözlerini yummadan önce hayatındaki neleri hatırlayacaktı? Soruyu sorunca bir süre hiçbir şey düşünemedi. Soru başlı başına büyük bir kaya gibi zaman denizinin açıklarında dimdik duruyordu. Onu görmek, ona bakmak dururken… Niyeti önce sorunun tadını çıkarmaktı.

O yüzden cevabını düşünemedi. Soruyu sormaktı bütün hüner. Onun sorduğu soruyu. “Ne yapmamı istersin, kimi görmek istersin ya da seni nereye götürmemi istersin?” gibi bir soru değildi bu soru.

“Yaşamın boyunca geçip giden anlarda geriye gittiğinde hangilerini hatırlıyorsun hangileri canlanıyor belleğinde?”

Babasının verdiği cevap geldi aklına. Hatırladığı nereden baksan bir saatçik bir zamandı.

Yıllar sonra bir kafeteryada buluştuğu arkadaşıyla samimi bir sohbet sırasında babasından söz açılınca o günü tekrar hatırladı kızcağız.

Uzun bir ömür yaşamak ama bir günü, bir saati hatırlamak… Yıllarca beraber olup aynı sokaklardan geçer, aynı koltuklarda oturur ama “o” bir günü hatırlarsın. O bir günü, bir saati.

Bir yazar bir kitabında yazmış, bir şair bir yerlerde söylemiş ve bir kadın da bunu duymuştu: Ömrünüz boyunca hatırladığınız kaç gece vardır gökyüzünde parlayan Ay’la bakıştığınız? Binlerce gece geçtiği hÂlde hayatınızdan onun aydınlattığı.
 
 
Şen Sevgi Erişen