İndeks
Girmediğim Yollar | Bölüm 1
Girmediğim Yollar | Bölüm 2
Girmediğim Yollar | Bölüm 3
Girmediğim Yollar | Bölüm 4
Girmediğim Yollar | Bölüm 5
Girmediğim Yollar | Bölüm 6
Girmediğim Yollar | Bölüm 7
Girmediğim Yollar | Bölüm 8
Girmediğim Yollar | Bölüm 9
Girmediğim Yollar | Bölüm 10
Girmediğim Yollar | Bölüm 11
Girmediğim Yollar | Bölüm 12
Girmediğim Yollar | Bölüm 13
Girmediğim Yollar | Bölüm 14
Kadın, sabah kalktığında kollarını sıvazladı. Bacaklarını uzatıp gerindi. Omuzlarını ovaladı. Gördüğü rûyanın etkisinden çıkmakta zorlanmıştı. “Uyanır uyanmaz sıçrayıp kalkmamalı” dedi kendine. “Vücuduma bazen çuval ya da istediğim yere çekip götürdüğüm bavul muamelesi yapıyorum. Onun enerjisini hissetmem için hiç zaman harcamıyorum. Onunla konuşmuyor, kalkmak isteyip istemediğini sormuyorum” diye düşündü. O gün kendini toparlar toparlamaz giyinip dışarıya yürüyüşe çıktı. Dönüşte ressam arkadaşına uğradı.
“Yürümek istedim bu sabah.”
“İyi yapmışsın.”
“Sormuyorsun bana; ‘Kim karar verdi yürümene?’ diye.”
“Ha hah ha. Kim olacak ayol, ben tabii ki.”
Kadın gülemedi.
“Ben ‘yürümeliyim’ diyorum, komut veriyorum bedenime o da yürüyor. Böyle mi olmalı acaba?“
“Cevabını sen ver.“
“Çok acı ama yeni fark ediyorum. Yürürken hücrelerim mutlu oluyor mu? Bunu sormak saçma görünüyor. Zihnim önde yürüyor, bedenim arkadan onu takip ediyor. Yani şunu demek istiyorum, zihnim niye hep bir adım önde. Bu sorunun cevabını veremiyorum. Çünkü bilmiyorum çünkü öyle öğrenmişim. Bu bir cevap değil elbette.”
“Canım sen yorgun görünüyorsun. Dur sana bir bitki çayı yapayım.”
Odadaki sessizliğe, ince ağızlı porselen fincanların süt beyazı parlak görüntülerine, melisanın kokusu ve zarif bükülmelerle uçuşan bir dizi duman da eklenmişti. Devam ettiler konuşmalarına.
“Sen nereden çıkardın bunları, onu merak ediyorum. Hayrola?”
“Bir ‘beden’ çalışmasının ön toplantısına katıldım. Hepsi bu.”
“Kimler yaptı toplantıyı? Eğitmenleri kim yani?”
“Belgin Oturgan ve Burcu Baybey. ‘Access kolaylaştırıcılığı’ diye geçiyor yaptıkları iş. Genel olarak.”
“E, anlat bakalım, nedir şu Accsess kolaylaştırıcılığı?”
“Yöntemi anlatamamam ama benim algıladıklarımı paylaşabilirim. Her şey temel bir soruyla başlıyor. Bedeninizi ne kadar kabul ediyorsunuz?”
“E, güzel! Sonra?”
“Bu dünyaya gelmeyi seçtiğiniz bedenlerinizi ‘alıp kabul’ ettiniz mi?”
“Bana mı soruyorsun? Ben çok zorlandım belki sana anlatmışımdır. Çocukluğumda sokağa çıkmak istemezdim. Benimle alay ederlerdi. Onlarla oynayamazdım. Büyüdükçe kendimi daha iyi fark etmeye başladım. Diğer erkekler gibi değildim. Kızları arkadaşım olarak görüyordum. Ama ayrı bir cins olarak görmüyordum. Anladın mı? Evden çıktım. Kimseyi dinlemedim. Eğitimime devam etmedim. Yurt dışına çıktım. Orada burada değişik arkadaşlarla yaşadım. Bu süreç benim beklediğim gibi olmadı. Zevkten çok dert yaşadım. Sonunda o hayatı kendi kararımla bıraktım. Bu arada resim yapmaya başlamıştım. Bildiğin gibi bir tarz oluşturdum.”
“Bedenini alıp kabul ettin mi yani?”
“E söylüyorum işte. Bedenim bana ‘ne olduğunu’ o kadar açık söylüyordu ki. Ben onu yönetemedim. Onunla bir yolculuğa çıktık. Birlikte yaşadık her türlü çirkinliği de güzelliği de. Sonra birlikte karar verdik, döndük yuvamıza.”
“Şöyle diyebilir miyiz? Sen çocukluktan çıkıp kendindeki farklılığı anlayınca önce heyecana kapılıp kabuğunu kırdın. Bedeninin istediği şeyleri yapmak için yola çıktın. Ya sonra? Bedeninin isteyip istememesine bakmadan ‘zihninle’ devam edince. İşte tam da o noktada biraz sürüklenip örselenmişsin. Doğru mu anladım.”
“Evet ama zihnim de kabul etti sonunda. Ben bunu yaşamak istememiştim. Daha fazlasını yaşamak zorlama oldu.”
“İşte, tam olarak bedenini o zaman kabul ettin öyleyse. Doğru mu?”
No Comments