Çaresizlik ve Elem

Bulunduğu odanın oksijenini boşaltmışlar gibi ciğerleri patlayana kadar bağırmasına rağmen tek bir ses bile çıkartamıyordu. Çaresizlik teninin üzerini incecik, zarif bir zırh gibi sarmıştı. Tüm bu zerafetine rağmen üzerinde çok ama çok sakil duruyordu. Tanıdık olmayan bu yeni aile üyesi uzunca bir süre onunla birlikte olacak gibiydi. Çaresizlik. Bu yeni aile üyesini nazik olması için sükunet ve tevazu ile mi karşılamalıydı yoksa hırçın bir çocuk gibi onu görmezden mi gelmeliydi? Çaresizlik. İnsanın içini kocaman boşluklar ile dolduran ne tuhaf şeydi.

Önce o çaldı kapıyı, kocaman hoyrat elleriyle. Acımasız çaresizlik. Onu nereye koysa olmadı. Hep ağır geldi artık kağıttan olan uçucu hayatlarına. Sonra onu umut ile yenmeye çalıştı. Umudu sevgiyle çarptı ki büyüyüp yüreğindeki tüm boşlukları doldurabilsin. Ama bu, delik bir mide ile su içmekten farksızdı. Ve bir türlü doyuramadı susuzluğunu. Fakat umut onu yine de güçlü kıldı sert esen rüzgarlar karşısında. Savrulmuyor fakat sürekli yalpalıyordu. Ağır, çooook ağır yürümeye başladı o karanlık sokaklarda. Tanıdık olduğu bir duygu yapıştı üzerine. Zaman yine çok yavaş dönmeye başlamıştı. Dışarıda, bizim dünyamızın dışında apayrı bir dünyada kaos devam ederken sükut hakimdi kendi dört duvarlarına. Dünya başka bir zamanda devinirken o kendi ağdalı zamanına takılmış, çırpınıyordu. Sanki dünya üzerindeki zamanlarının kısıtlı olduğu gerçeğini her saat başı hatırlatıp duran farklı bir zaman diliminde sıkışıp kalmıştı. Hatırlama saatiydi yelkovanın gösterdiği. Ölümlü olduğumuzu hatırlama saati.

Saat işte o hatırlama zamanını çaldığında sırtında keşkelerini de getirir.

Keşke biraz daha vaktim olsaydı, keşke o seyahate çıkmasaydım, keşke ona onu sevdiğimi söyleseydim, keşke daha çok şöyle yapsaydım ya da böyle yapsaydım. Zamanın hem yolcu için hem de hancı için keşkeleri vardır. Bu dünyada yolcu olmak mıydı daha zor olan yoksa hancı olmak mıydı? Bir daha gelmeyecek olanı özlemek, onun geride bıraktıklarını doldurmaya çalışmak mıydı daha zor olan yoksa geride bırakıp gitmek, devam etmek miydi? O yolda atılan adımlar devam etmek sayılır mıydı ki yolculuğa?

Yolcu durdu, kır keçi sakalını sıvazladı. Hancıya baktı sadece. Konuşmasına gerek yoktu. Yıllar onlara sözcüklerden daha etkili iletişim yolları öğretmişti ne de olsa. Bugünün hancısı yarının yolcusu, yolcu bugün ondan giderken hancı olduğundan daha da ağırlaşıyordu sanki. Farketti ki kendi keşkeleriydi onu bu kadar ağırlaştıran. İçinde tekrarladığı her keşke, öyle ağır geliyordu ki ruhuna, delikler açıyordu bir daha yamayamayacağı. Oysa keşkeleri hiç sevmezdi o. Kendi hesabına hiç keşke biriktirmediğini sanıyordu, o yüzdendi hayatı bu kadar hoyratça, bu kadar özgürce yaşaması. O keşkeleri hiç yanına almak istememişti hayatı boyunca. Fakat hayatta insanın elinde olmayan keşkeleri de oluyormuş sırtına atıp birlikte yürümeye devam etmek zorunda olduğu. O keşkeler ki her biri bir ton taş yüreğine, onu olduğu yere mıhlayan, hareket etmesine engel olan.

Fakat kır sakallı bilge adam öyle güzel bakıyordu ki gözlerine, “Bırak beni artık. Gitme vaktim geldi. Benim yolum bu önümde uzanan. Yorgun yüreğimi dinlendirme vaktimdir kapıda bekleyen. Senin için, ablan için annen için dilekler yazdım gemi yaptığım kağıtlara ve onları zaman nehrine bıraktım yeri gelince sizleri bulsunlar diye.”

Vakit gelmiş olamazdı. Ne demekti yoruldum. Hepimiz yorgunduk ama yola devam edecektik. Yol burada bitmiyordu. Devam ediyordu.

Adam kızın gözlerindeki ifadeden ne düşündüğünü anladı. Zamanında bu dünyaya çok güzel çizgiler bırakmış incecik, uzun parmaklarıyla onun elini tuttu.

“Yoruldum kızım. Artık ne gücüm kaldı ne de zamanım.”

Kelimelere dökmediklerini ise gözlerinden okuyordu kız.

“Bırakın artık gideyim. Hazırsanız bırakın beni.”

Anlamamazlıktan geldi genç kadın.

“Niye öyle diyorsun babacım, ne yollardan ne savaşlardan geçtik. Yolun sadece yeni bir dönemecindeyiz o kadar.”

Oysa o da biliyordu akrebin gösterdiği yönü, sadece görmek istemiyordu. Hazır değildi. Zaten insan buna nasıl hazır olabilirdi ki?

Ona gülümsedi. Yanaklarından ve ellerinden öptü. Yaratmaya alışık o elleri ellerinin arasında tutup sıktı. Bir daha yaratamayacak olmaları ne yazık olacaktı.

O gece herkes yaşlı adamın başındaydı.

Biri geliyor biri gidiyordu. Çevresindekiler odasını zoraki bir neşeyle doldurmaya çalışıyorlardı. Olmadı. Kırık bir neşe ile devam ettirdiler oyunlarını. Gecenin ilk saatlerinde ailenin en yeni üyesini öptü yaşlı adam. Birinin tazeliği ve saflığı öbürünün bilgeliği ve şevkati ile karşılaştı. Yaşlı adam yaşanmışlıklardan buruşmuş elleriyle bebeğin taze, pürüzsüz ellerini tuttu. Önünde kim bilir ne sınavlar, ne sevinçler, ne üzüntüler, ne yol ayrımları bekleyen yaşanmamışlıkların tazeliği içindeki yumuşacık eli öptü. Gözlerinin bilgeliğiyle sevdi torununu. Sonra da “uyumak istiyorum” dedi. Vücudunu saran uykunun ölüm uykusu olduğunu bilmeden dışarıya çıktı genç kadın.

Babasının sırtından çıkartıp yatağının yanına koyduğu umutlarını, keşkelerini, evetlerini, hayırlarını, hayatı boyunca sırtına yük yaptıklarını farketmedi bile. Gece sabaha kavuşurken ruhu bedenini terkedip gidecekti. Ruhundan dökülen kırıntılar sevdiklerinin bedenlerinde yaşamaya devam edecekti. Torununun gülüşünde, küçük kızının gözlerinde, büyük kızının ellerinde ve yeteneğinde, karısının yüreğinde, damatlarının belleklerinde. Ruhundan dökülenleri sevdiklerinin üzerine saçıp fanilerin dünyasını terketti.

Elem, elem, elem.
 
 
Pelin Öncüoğlu Işık