İtiraflar

Görülmüştür

Rahat, kirli, karanlık bir yatakta senin yolladığın yün çoraplar ayağımda yazıyorum sana; alt kata geçtim değişim yaptık, klostrofobik ruhumu yenmenin yollarını arıyorum. Issızlığın içinde yollar bulmaya çalışırken tam da burada klostrofobimi yenmeye çalışmam sence de ironik değil mi? Zamanı bükmeyi öğreniyorum; bazen daha geniş bazen daha dar tutarak. Ayrıcalıklı noktadayım sayende, dokunduğun yaşamımda öğretilerime yenilerini ekledim. Yorumlama yeteneğimi durdurduğumu da bildirmeliyim sana, faydasından çok zararı oldu bana burada. Iskaladığım tespitlerden sonra, ağzımla burnum yer değiştirmeden durmam gerektiğini öğrendim; artık daha hızlı öğreniyorum.

Belirsiz başlıklardan oluşan yazımlar yapıyorum, bunu sana yazarken de yapıyorum farkındayım; bağışla beni, her şey için. Engellemeler içinde zihnimi özgürleştirmeye çalışıyorum. Nasılını bulamıyorum fakat çabalıyorum, yazdığın mektupların içinde o kırmızı “görülmüştür” kaşeye rağmen harflerinden kuşlar uçurup kendi hapishanemin içinde onların özgürlüğünü seyrediyorum.

Öncem yokmuş gibi geliyor bu sıralar; hep bu dört duvar arasında, ranzada var olmuşum, parmak izim sadece bu kalemde var gibi, lüzumsuz ne varsa hayatıma dokunmamış gibi. Labirentin içinde dönüp durduğum yaşamımda çıkışın burası olması bu sanrıyı destekliyor belli ki. Dinginlik desem çok mu ileri gitmiş olurum bilemiyorum fakat burada çokça düşünecek vaktim var. Ürpertiyor bazen bu durum beni, karşımda duran gerçeklik içeri titretiyor. Rıza’yı düşünüyorum, üçümüzün yan yana durduğu ender fotoğrafların birinin içinde; sen yolladığın için bende, arşivci olan sendin, iyi ki de öyleydin yoksa ne Rıza ne de ben bu değeri veremezdik birbirimize. Dokunarak bizi çoğalttın yalnız dağılmamızı durduramadın; birimiz hapishanede birimiz mezarda. Üzüntün hangimize daha fazla diye sormak istiyorum sana; katil-maktul olduğundan habersiz yanında durduğumuz o fotoğrafı eline aldığında ilk hangimize kayıyor gözlerin; ilk hangimize üzülüyorsun, benim katil olduğuma inanmıyorsun değil mi? Mümkün olsa devam etsem fakat burada kesmek zorundayım, seni seviyorum bunu her şeye rağmen daime aklında tut.

İtirafımdır
Deniz Solgun

Görülmüştür

Beklediğim son buydu diyerek tersten başlayayım ben madem. İçten içe bunun sonunun böyle olacağını biliyordum fakat engel olmadım açıkçası olabileceğimi sanmadım. Labirentte olduğunu hiç düşünmedim ya da bir sanrı içerisinde. İsteyerek yaptığın, içine çekildiğin ve çektiğin döngünün evrelerini bizimle bir üst noktaya taşıyordun, biz de buna müsaade ediyorduk. Yolun bir nevi bizim de yolumuz oldu, taşlarını beraber döşedik, baktığın manzarada kaybolduk, senin yarattığın illüstrasyonda rolümüz olması hoşumuza gitti.

Orada olmana üzülüyorum, sana daha fazla üzülüyorum.

Rıza da biliyordu böyle olacağını, kıskaçlarını bilerken senin bu kıskacın arasına yakalanacağını; oradan kurtulmayı başarıp Rıza’yı kendi kıskacında boğuşurken görüp kurtarmaya çalışırken onun sonunun kendi ellerinden olmasını istemeyip kurtarmak için yine senin o kıskaca düşeceğini biliyordu.

“Dünle beraber gitti cancağızım, ne kadar söz varsa düne ait, şimdi yeni şeyler söylemek lazım.”*

Umut etmek için harflerimden yeni kuşlar dolsun oraya. Mühürlü itirafını saklıyorum ve itiraf ediyorum ben de seni seviyorum.

İtirafımdır
Müge Çenet