Ne İstiyorum, Bilmiyorum

Ne istiyorum, bilmiyorum… Aşk mı? Huzur mu? Başarı mı? Üçü bir arada gelmiyor, onu biliyorum ama. Birini seçmem lazım. Uzun süredir Huzur’u seçiyorum kendime yoldaş.

Birine sahipken diğerini özlüyor insan. Doyumsuz varlıklarız vesselam.

Sen ve Ben çok başarılı olsun istiyorum örneğin. Çocuklarımdan sonra üçüncü evlat oldu bana. Onu büyütüyorum. Başarısını görecek miyim? Her evlada verilen emek neticesinde yeşeren umut var içimde.

Ya peki aşk?

Ona pek inancım kalmadı. Akıl inanmıyor olabilir fakat kalp özlüyor o kuvvetli atışlarını… Beden yaşlanıyor yaşlanmasına da, ruh hep ergen, hep yaramaz bir yeniyetme. Onu dinleyecek olursanız da başınız beladan kurtulmuyor.

Hayıflanıyoruz hepimiz, öyle seven adamlar, eski aşklar yok artık yok, diye. Biz sevebiliyor muyuz öyle koşulsuz ki, bunu karşımızdakinden bekliyoruz? Ne veriyoruz ki ne istiyoruz? Herşey madden artık. Ruhu maddeyle doyurmaya çalıştığımız her seferde de karşılıklı yaralanıyoruz, farkında değiliz.

Okuyorum, seyrediyorum, dinliyorum, gözlemliyorum… Olmuyor… Kanmıyorum bir türlü… Fazla mı gerçekçi oldum ne? Herşeyin bu kadar kolay elde edilebilir olduğu günümüzde hiçbir duygunun da kıymeti yokmuş gibi geliyor. Sevgi, dostluk, aşk… Herşey tatmin sağladığı sürece var… Sonrasında yok olup gidiyor.

Gene fazla sorguladığım gecelerden birini yaşıyorum sanırım. Anlamlandırmaya çalışmak ne zor. Cevaplar ne kadar bulanık. İnanç ne kadar eksik…

Hevesim de yok

Dur, dur şimdi de kendimle çeliştiğim noktaya geldim. Hani yaşlanan beden, ruh değil demiştim ya. Vazgeçtim ruhum da yaşlanmış benim. Hevesini kaybetmiş…

Ne kadar kolay harcıyoruz cümleleri, duyguları, insanları. Bakın “biz” diyorum. Ben de, siz de, hepimiz böyleyiz. Ne kadar olmadığımıza tüm dünyayı, ama en çok da kendimizi kandırmak istesek de… Güçlü olmak adına yapıyoruz üstelik bunu. Kırılmamak, üzülmemek için, üzüyoruz…

Nasıl yaşamalı?

Bunu düşünüyorum bir süredir. Doğru olana uygun yaşamayı. Fakat doğrular bu kadar kişiden kişiye değişirken birini seçip, ona tutunmak ne kadar zor. “Kendi doğrunu bulacaksın.” dediğinizi duyar gibiyim. Oldukça basit bir çözüm gibi gözükse de, aslında hiç de öyle değil. 18’inde bulduğum doğrulardan emindim ama hayat aktıkça ve doğru dediklerime bağlı kalamadıkça, yanlış dediklerimin dayatmasını yaşadıkça, çözümün o kadar da kolay olmadığını gördüm.

“Niye buradayız?”

Yüzyılların sorusu. Sahi neden buradayız? Ne yapmak için? Günü geçirmek, para kazanmak için olamaz bunun cevabı. Annemle babam, üniversite sınavına girmeden önce psikoloji ya da felsefe tercih etmemi çok arzu etmişti. Sanırım kafa karışıklığımı görmüş, çözümü böyle bulacağımı düşünmüşlerdi. Felsefe okudum. Ne oldu? Kafam hâlâ çok karışık. Hatta o günlerdekinden de fazla.

Ufak bir çocukken anneannem bize ziyarete geldiğinde bazen benimle yatardı. Bir sürü soru sorardım ona. Aklımın almadığı varoluşa dair. Tabi bu kelimelerle değil 😉 Anneannemin ise standart cevabı vardı; “Bunlar üzerine çok düşünme. Sonra aklını kaçırırsın.” 😂 Ahhh be anneannecim ben hiç bırakamadım sorgulamayı. Keşke tutabilseymişim öğüdünü.

Kabul

Kabullerimiz olmalı ki üzerine bir hayat kuralım. Pi sayısı gibi, 3.14. Bunu kabul alıp, küsuratını atıp hayatı kurmalı. Ben kendi pi’mi arıyorum ve hâlâ bulamadım… Bir gün bulursam, belki içimdeki bu huzursuzluk biter ve inşaata başlarım. Ya da belki ben de ömrü boyunca azapta ve arayışta olanlardanımdır. Bu da benim varoluş nedenimdir. Kim bilir?..

Didem Çelebi Özkan