Eşeğime Ters Biniyorum

Nereden Geliyoruz?

Nereden geldiğimizi bilirsek, varmamız kolay olur mu, diye düşündüm.

Karantina…

Venedikçe’de “Cuarantina” kelimesinden köken alan kelimenin anlamı; “Venedik’e gemi yoluyla ulaşan yolcular için uygulanan kırk gün gemiden çıkma yasağı.” Şimdilerde “Dışarı çıkmayın, evde kalın” çağrılarını da perçimleyen bir anlamı var.

Gemiler tuzlu suları yara yara vardığı limanda, yolcularının olası tehlikeden arınması, karanın bundan korunması için bu süre belirlenmiş.

Kırk günün bizdeki “14 gün” karşılığı şimdilerde alabora olmamıza sebep. İtalya bunu kültürel olarak ne kadar deneyimledi de şu an ülke olarak karantinadalar muamma ancak ben her akşam “Oylum İspanya’da ölü sayısı 8189’a yükseldi, fena” şeyleri duyarak uyumaktan yoruldum. Ruhum, bedenim dünyanın lime lime hallerini kaydediyor. Bu satırlar tarihe not edilirken, ben kaçacak delik olarak kalbimin en küçük odasını buluyorum. Cenin pozisyonu aldığım kalbimin atışları mı? Hızlı.

Ne yapıyorum?

Gün içerisinde kendimi birçok kez aynanın karşısında buluyorum. “Geçecek” demekten dilimde tüy bitti. Kaldı ki geçecek. Günleri dolu ve verimli geçirmeyi önemsiyorum. Beynimin su girmedik kıvrımı kalmadı.

Eşeğime Ters Biniyorum

İnatçı düşüncelerime doğru yolculuk ederken eşeğime ters biniyorum. Çünkü biliyorum ki arka arkaya, üstelik arkama bakmadan hareket etmek cidden beyni zorlayan ve geliştiren bir aktivite. Evin koridorunda geri geri yürüyüşler yapıyorum. Reflekslerim o kadar azaldı ya da ev ile o kadar köklendim ki ayağımı incitmeyi bile başardım. Mutfakta açık kalan çekmeceye çarpma meselesi.

Acıyor. Demek ki hala yeterince yavaşlamamışım, iyi darbe almış.

Bu bir içsel yolculuk. Elimde kağıt, kalem ve düşüncelerim. Kitaplarım yetmiyor, rüyalarım mı? Günün devamı. Mesela dün gece tohum ile ilgili kaydettiğim masalın devamı olarak rüyamda, o tohumlar arkadaşıma hediye olarak gitmişti. Sanırım bir şeyler ekiyorum, biçmek için de bekliyorum/z.

#evdekal duasının gerçek olmasından korkuyorum. Hayat eve sığıyor sığmasına evet ama içim içime sığmıyor. Üstelik içimden taşıyor. O noktada fotoğraflar imdadıma yetişiyor ama biliyorum ki bir yerlerde illa ama illa ki İmbat esiyor. İzmir’i Sevme Sanatı kitabı okunuyor, ben İzmir’in içinde İzmir’in incilerine hasretim! Bu da geçer Ya Hu‘yu fısıldıyor gönlüm.

Köşeme çekiliyorum; sevgimle ve çokça özlemle.

İlayda Oylum Güleryüz