Teyzem

Ümmühan Özdemir

Çanakkale’nin küçük bir köyünde, bir postacının ilk çocuğu. 5 yaşayan çocuğun ilki. Babasının annesinin göz bebeği. Kibar, akıllı, zarif. Büyüyüp de okul çağına gelince babası tarafından yatılı okula gönderilen, o civarda, tüm köylerde okumaya, okuyup meslek sahibi olmaya, kimseye bağımlı olmadan kendi ayaklarının üzerinde durmaya, vatana millete hayırlı bir insan olmaya Ata’nın izinden gitmeye kararlı bir kız çocuğu.

Bir önder, bir ilk. Postacıyı dışlarlar; kominist mi olacak?

Zarif, tatlı kız bir gün dayanamaz, postacı babasına bir mektup yazar; “Babacığım, anneciğim, dayanamıyorum hasretinize.”

Babası gözleri dolu mektubun arka sayfasını çevirir, cevabı yazar.

“Güzel kızım, ben seni oraya adam olasın diye gönderdim. Ya olur gelirsin, ya ölür gelirsin.“

Okur güzel kız o okulda. Savaştepe Köy Enstitüsü. Babasının sözleri, anasının, kardeşlerinin, köyünün hasreti, Ata’nın idealleriyle kavrulur, pişer. Onca güzel, zeki kızın köylerde ardında kalan, sorumluluğu omuzlarında. Pişer. Mutludur, bir de üzerine yakışıklı prensini bulmuştur. Aynı okulda, aynı yolda, aynı ateşle piştiği. Evlenirler. Artık eleledir önderlikleri.

Bu kadın; bu zarif, bu idealist, bu sevgiyle yoğrulmuş kadın benim teyzem. Özbeöz teyzem. Eniştemin kulağına şiirler okuduğu, öğretmen kızkardeşine, -ki annem olur- dokuduğu kör Türkiye Haritası’nı öğrencilerine okutsun diye verdiği kadın. Bayramlarda öğrencilerine kıyafet diken, eşiyle beraber, köylüye tarımı, inşaatı anlatan, bizlere yarınlara inanan, kadına, kadınlara olan inancını hiç kaybetmeyen anne yarım.

Hepimizin ilk öğretmeniydi onlar, sevgili teyzem ve eniştem.

Hep bir ışıktılar, öyle de kalacaklar. Adlarını anmaktan hep gurur duydum. O postacı da dedem olur. Apayrı bir hikaye. Eniştem koca çınar der, onca eğitimi, tecrübesiyle, babamla beraber saygı ve gururla selamlarlardı.

Özetlersem dostlar, çok şanslı, çok idealist, inançlı, inatçı ve idealist bir aileye sahibim ben. Bir Çanakkale şehidinin torunu, bir Kıbrıs Gazisi’nin yeğeni, Köy Enstitüsü mezunlarının, öğretmen bir anne ve şansını çok zorlayarak okumuş, doktor olmuş bir adamın kızı olarak. Ama en başa dönersek sevgili postacı dedem, Atatürk aşığı, cumhuriyete ve devrimlere gönül vermiş, Türk kadınına yürekten inanan sevgili dedem.

Bugün o nadide, o zarif, o akıllı, o yetenekli kadınla vedalaştık. Büyük aşkına uğurladık onu. Asla tükenmeyecek anılar ve hasretler içimizde. Çok sevdi, çok sevildi. Seni hep hasretle, hep sevgiyle ve hep gülümseyerek anacağım. Tüm nasihatlerin kulağımızda. Rahat uyu canım teyzem.

Sensiz olmayı reddediyoruz. Buradayız.

10 Mart 2020,
Mehtap Uğur