Kendine Haksızlık Etme

* Yazıyı yazarının sesinden dinlemek için alttaki ses dosyasını tıklayabilirsiniz.

Kendi hayatının iplerini bir başkasının hayatının ucuna iliştiren insanlara karşı her zaman tepkili oldum. Kendi huzurunu, mutluluğunu bir başkasına bağlı kılmak da bir bağımlılıktır. Nasıl ki insanlar sigaraya, antidepresanlara, uyuşturucuya, akıllı telefonlara karşı bağımlı hâle gelebiliyorsa, insanlara karşı da bağımlı hâle gelebilir ve bence insanlara bağımlı olmanın, tehlike düzeyi olarak bu saydıklarımdan hiçbir farkı yok.

Sevdiklerimize, hatta bazen farkında olmaksızın sevmediklerimize bile, biraz bağlıyız. Aramızda bir bağ var çevremiz ile. Yalnızca fiziki bir çevreden bahsetmiyorum, zihnimizin ve kalbimizin etrafında dolanan insanlar da çevremizdedir ya, onları da kastediyorum. Bir kişiye bağımlı olmamız, aramızdaki bağın sağlam olduğu anlamına gelmez. Aksine, rahatsız edici olduğu anlamına gelir.

Avuçlarında bir ipin iki ayrı ucunu tutan iki insan düşünelim.

Bir taraf ipi fazlasıyla kendisine doğru çekerse ip gerilir, diğer taraftan ipi tutan kişinin eline zarar verir, bir zaman sonra ipi kendisine doğru çeken kişi de yorulur. Birisine bağımlı olmak da tam olarak böyledir. O ipi kendinize doğru güçlü bir şekilde çekerseniz, karşı taraf daha fazla dayanamayıp ipi de sizi de bırakmak isteyebilir. Bırakamıyorsa da hem kendinizi hem de karşı tarafı fazlasıyla yıpratmış olursunuz.

Asıl işleyeceğim konu kişinin kendini sevmesi olsa da öncelikle kişilere bağımlı olmaktan bahsetmek istedim. Çünkü geçmişte yaşadığım ve insanlarda gözlemlediğim kadarıyla, insanlara bağımlı kişiler genelde kendisini sevemeyen kimseler olarak karşımıza çıkıyorlar.

İnsanın kendisini sevebilmesi oldukça güçtür şahsıma göre. Hatta ben şimdiye kadar en büyük başarımın kendimi sevebilmek olduğunu düşünüyorum şu sıralar. Zordur elbette; çünkü çevremizdeki insanların genellikle “normal” anlarını görüyoruz. Ailenizin ve dostlarınızın acılarını, korkularını, pişmanlıklarını biraz biliyorsunuzdur fakat dediğim gibi, biraz.

Kimseyi kendimiz kadar iyi bilmiyoruz.

Tanımaktan bahsetmiyorum. Bilmek diyorum. Yalnızca kendimizin acılarını, korkularını, pişmanlıklarını, gelgitlerini, kararsızlıklarını, kalp kırıklarını, kırdığı kalpleri, üzüldüklerini ve üzdüklerini, özlem duyduklarını, hasretlerini tam anlamıyla biliyoruz ve hissediyoruz.

Çevremizdekilerin genelde “normal” hâllerini biliyor olmamıza rağmen kendimizin tüm başarısızlıklarını, zayıf ve hassas noktalarını biliyoruz. Dolayısıyla çevresine karşı her zaman sevgi saçan bir insanın kendisini o sevgiden mahrum bırakıyor olmasını anlayabiliyorum. Hatta oldukça iyi anlıyorum çünkü eskiden ben de öyle yapıyordum.

Kendinizi sevemiyorsanız ve bu söylediklerimde kendinizi bulduysanız, gözden kaçırdığınız bir nokta var demektir. Evet bu zayıf ve hassas noktalarımızı yalnızca kendimiz tam anlamıyla biliyoruz fakat en güçlü anlarımızı, başarı gösterdiğimizde içimizi kaplayan o hissiyatı, kalbimizi, saf düşüncelerimizi, elimizden gelse yapmak istediğimiz tüm şeyleri de yalnızca tam anlamıyla kendimiz biliyoruz. Bu yüzden, kişinin kendisini sevmemesi biraz da kendisine yaptığı bir haksızlıktır diye düşünüyorum.

Kendisini sevemeyen bir insansanız ve artık kendinize haksızlık ettiğinizi düşünüyorsanız, kendinizi sevme yolunda ışık tutabileceğini düşündüğümden Yalnızlık Bir Yankıdır yazımı okumanızı ve üzerine düşünmenizi tavsiye ederim.

Sevgilerimle,

Pınar Sude Genç