Şarkılarda adın, dizelerde soluğun, gökyüzünde ışığın, ellerimde sıcaklığın, her sözcükte varlığın, bakışlarımda duyuyorum. Yokluğun, kızıl alevdir yanar yüreğimde, kanım acır, soluğun, tükenişimde. Varlığın yokluğuma imdir, sızım renklerime in. Kızılı gökçeye boyadı soluğum, tinim. Issızlığın ortasında, kırklar sofrasında, iyelerin iyeleriyle birlikteyim. Dem bu demdir, sürelerin, süreçlerin ötesinde. Ursula, iyelerin yer yüzündeki ışığı Ursula Le Guin; “Işık karanlığın sol elidir; karanlık, ışığın sağ eli.” Ursula, soluğunu bıraktı, gitti kırklar sofrasına. Dem ile, an ile, gökçe renge boyanan kızıl kan ile yürüdüm, yürürüm her an ile; vardım, varım, var olacağım. Sol elim titriyor, sol elim titriyor, sol elim titriyor…
Güzel ve Çirkin
Gör, gör, gör, ilencimi gör, kararan tinimi gör, ışığımı anlayamayan o soluksuz algınla gör; var oluşun en çirkin biçimisin sen. Karanlık ve soğuk, karanlık ve soğuk, karanlık ve soğuk. Yine sana dönüyorum yüzümü, sen özdekten öte var olansın, evrenin ağzından püskürttüğü alevler aşkına, çirkin ve beyaz karanlık kirletiyor görüşümü. Göz kapaklarım yetmiyor örtmeye çirkinliğini ama sanıyorlar ki çirkinlik yüzdedir. Onlar ne bilir ki, onlar ne bilir?
Dans et benimle, alev nehrimizde.
Göz yaşlarım örtüyor bakışlarımı, bulanıklığım nedensiz değil. Ne diyor Leonard Cohen; “Dance Me to The End Of Love”! Aşkın sonuna kadar dans et benimle, desin, içinin yangınıyla ama bilir ah, bilir ki bitmez, asla bitmez. Senin gövden burada, yanı başımda ya da bambaşka bir kentte yürüyor, dolaşıyor, kırmızı bir camın içinde bir şeyler içiyor, yağmurda veya gözyaşlarıyla, ya da benim senin yanaklarından akan benim göz yaşlarımla ıslanıyor olsun. Olsun!…
Gel aşkın bitmeyen sonsuzluğunda dans edelim seninle, soluğun/tinin yeter ateşle ıslanan gövdeme. Çanakkale’de Yalı Hanı’nda gezgin ve yerli Manfred çalsın, söylesin yine. Ondan mı dinlemiştim ilk kez Styx’in “Boat on the River”ını? Bir nehirde, tek kişilik bir kayığın içinde sürüklenelim ters yöne, diğerlerinin uzanamayacağı yerlere. Evrenin ağzından püsküren alevler akıyor nehrimizde. Ters yöne gidelim tek kişilik kayığımızda, çalsın yine Manfred, söylesin ya da Styx, gözyaşlarımızla gülümseyelim. Roxette haklıydı “Listen to your heart” derken, yüreğini dinle!
Ah yer yüzüm, göz yaşlarımla ıslanan gül yaprağı, öfke ele geçirmesin gözlerimizi, öfkenin yüzleri!…
Sevi ve ışık ile!…
Atakan Balcı
No Comments