Kedi, Hançer, Aydınlık

Odam boş, odam hiçliğe karıştı, karanlık bir boşluktaki karaşın bir yıldızım, bakışlarım karaca, bakışlarım aydınlık.

Özlem dolu al bir yel, esiyorum özlem ile, sevi ile, kara bir yıldızım, aydınlatıyorum beyaz geceleri, anlar ötesi. Gecenin gücü yoktur, yıldızların gücü yoktur, karanın/karacanın/karaşın gerçekliğin gücü yoktur; güçten, erkten öte, eriten loşluğun karaşın odasında sınırsız, gerçeğin, mecazın artı düşün aynısal perdelerini yırtarcasına yaşadım özetçe yaşamlarımdan birini. O yüzden ki özetçeden öte kardeşliğin acısıyla dolu, içerek kendi kanımı, tadını aldım özverinin, özetçeden öte ölümüne, yaşamın, sözde soluklardan öte yaşıyor olmanın. O yüzdendir ki şimdiki özetçe yaşamımda, sınırsızca ciğerimi bıraktığım Büyük Kafkas Dağları’na özümcesine yakın, ölürcesine uzağım.

Ben Alfa ve Omega’yım, Elif, Lâm, Mim!…

Gözler sımsıkı kapalıysa dağların adım atması gerekir. Anlamamak için, yeryüzünü içinden koparıp atan için, dağlar yürüse ne anlamı var? İlle de özünden, ille de özetlerden değil, daha da öteden, ille de kendi adımlarını atması gerekir. Işığım değerlidir, ışığın değerlidir, aç ellerini ellerimden tut, özümle yaklaşıyorum sana. Kardeşlik acı ve sizleri ellerine secde ettirir Kafkaslarda çiçek açan ciğerlerime ilendiği gibi.

Charles Baudelaire ne diyor, “Kötülük Çiçekleri”ndeki “Kedi” adlı şiirinde söylüyor; gerçeklik, güzellik, sevi ve dokunuşlar ile ilgili gerçeği;

“Güzel kedim, geri çekip tırnaklarını, gel
Sevdâlı göğsüme benim
Akik ve metal karışımı o güzel
Gözlerini seyredeyim

Parmaklarım durup durup okşarken seni
Kıvrak sırtından başına
Ve elim severken elektrikli gövdeni
Hazdan sarhoş olurcasına

Aklıma kadınım gelir. Seninkine benzer
Güzel hayvan, soğuk, derin
Bakışı onun da, kesip yaran bir hançer

Ve baştan ayağa değin
Esmer tenini ince bir hava kuşatır
Ve tehlikeli bir ıtır”

Sözcüklerden daha çok, ölçülere sığmayacak kadar çoktur söylenenler, aydınlık tinlerin elinde bazen. Ama bilirim ki yığın, kediyi, kadını, teni ve hançeri görür bütün bu sözlerin içinde, yalın. Kediyi, kadını, teni ve hançeri de göremez ki asla gökyüzünün sınırsızlığıyla. Onu sığ sahteliklere tutsak edenlere tapınır elleri, perdeli bakışları, alkışları gerçekliğin acılı yollarıyla ulaşılan erinç dolu karaca ışıltıdan uzak var oluşlarıyla.

Büyük Kafkas Dağları’nda çiçektir hâlâ bir yanım, kartal kanatlı gerçekliğin ışığında yanarım. Heyhat, ters yüz edilmiş bir sözde gerçeğin içinde tutsağım, gerçeklik içimde ışıldar!

Sevi ve ışık ile!…

Atakan Balcı