Kir

Kir içinde kalan dereler yanımızda mı akar, içimizde mi? Barajlar patlıyor, dereler taşıyor da hepsi doğal âfet mi? Ya içimizde taşan dereler? İçimizdeki duvarların iyesi kim, varlıkları ile varlığımızı tanımladığımız?

“İçinde ölecek hiçbir şeyi kalmayan kimseye Tanrı/Allah acısın” diyor ya Cioran, “Gözyaşları ve Azizler”de, içimizde bir biz kaldı mı soluk alan, ölecek veya yaşayacak biri?

İğde dalında güzeldir. Çam kozalağı fırlar ansızın dalından, yeni bir ağaç olma düșüyle göklerdedir. Toprakla kavuşmak üzereyken bir kimsenin eline düşer, parçalanır kötücül ve sorsan belki de yalnızca eğlence arayan ellerinde kimsenin. Çünkü nesneler șen kılıyordur kimseyi, çünkü Napolyon’un söylediği gibi;

“Para, para, para!…”

Cengiz Han neler ederdi, öylesi var ki, kafasının içini boşaltarak. Adı Cengiz olmakla engin bir deniz, sağlam irâdeli, ahlâk simgesi bir demir olmuyor kimseler. Adlar kazanılmıyor atalardaki gibi. Ad kazanamadığı için tarihe “Adsız/Atsız” olarak geçen kimse yok mu sanılır? Adını ”Cengiz” koyar doğuşta biri, böbürlenir büyür de şimdinin “çok büyümüş” Cengiz’i. Ancak atalar yaşar, atalar gözetir özgün ekinimizde/kültürümüzde. Cengiz Han tiniyle, kut’uyla gelir de, öyle bir doldurur ki kafanın içindeki boşluğu, “Ne oldum delisi” durumlarını anamazsın bile çektirdiğin acılarda, adalet vardır bir de özgün ekinimizde/kültürümüzde, töremizde bizim.

Töre nedir biliyor musun?

Töre yazısız hukuktur, tarihin başlangıcından beri aynı kurallarla işler. Ve bilin ki çoğunuz, ezici bir çoğunluğunuz yanlış biliyor töreyi.

Törede asla kadın canı yakılmaz. Törede ağaç yakılmaz. Denizler kir, çöp, salya içinde bırakılmaz. Toprağa, göğe, suya zarar verilmez. O kadar ki ateş su ile değil, toprak ile söndürülür.

Peki ya sözde nâmus cinâyetleri, arazi açmak için orman yakanlar, rastlantısal olarak tam da otel dikilecek kadar yerde yanıveren ormanlar, dere yataklarını türlü söylevlerle ve hâmaset dolu artıtöre atıflı kışkırtmalarla yapılaşmaya açanlar?

İşte onlar, özellikle son beş yüz yılda adım adım kandirmacalarla, Türk topluluklarının ve ülkedeki nice nice canın çektiği acılarla, iki ayaklı kötücül iblislerin cinsiyetçi, türcü, bencil kötülüklerini sıkıştırıvermesiyle ortaya çıktı. Ve Ulu Önder’den önce, Emevî ișgalinde okuma yazma bilen herkesin öldürülmesiyle bilgisiz bırakılan ulus ne kadar dirense de karanlığın erki sokușturdu tüm kötülükleri töreye. Sonra da hiç utanmadan, “Bunlar bizim millî ve manevî değerlerimize…” diye başlayan yargılarda bulundular kezlerce.

Ancak şu da var ki biz vardık, biz varız, var olacağız.

Sevi ve ışık ile!…
 
 
Atakan Balcı