Toz

Tepemden aşağıya kaynar sular döküldü bir anda! Yanıp da yok olmamış, acılar her yanımı sarmıştı. Bütün ateş tam bağrıma düşmüş beni yakıyordu. Serin sular aradım gözlerimle, suyun bir ışığı bile yoktu!

Reddedilmiştim!
Bir erkek tarafından…

Acı ama gerçekleri söylemişti.

İlk kez!

Hayır, hayır belki ilk kez değildi ama böylesini hiç duymamıştım. Böyle alevli, ateşli, kupkuru ama gerçek!

Nelerle uğraşıyor, nelere takılıyordum!

Bir erkeğe bel bağlıyor, hayatımı yok sayıyordum. Kalbimin gittikçe artan bir sızıyla kaplandığını, yandığını, ağrıdığını fark ettim. Hayallerim yerle bir olmuşlardı. Ben onunla beraber olmak istiyordum ama o istemiyordu! Ne alçaltıcı bir durum! Yine de bu durum beni hiç etkilememişti. O, kararlıydı beni bırakıyordu. Acım bunun içindi. Onsuz bir hayat düşünemiyordum.

Işıksız bir Dünya’da yapayalnız kalmıştım. Karşıma geçmiş; “Ne istiyorsun onu bul, onu ara” derken siyah zalim gözleri ne de güzel bakıyordu!

“Sen, bende hayâl ettiğin, hissettiğin, bir türlü bırakamadığın tüm duygularının neler olduğunu bul, onları tek tek seç, ayır! O duygularının peşinden git! Benim değil!” demişti.

Her sözü ile bir mızrak daha saplanmıştı kalbimin tam ortasına, bir daha, bir daha…

Şimdi yıllar sonra o gün nasıl böyle suskun, şaşkın ve çaresiz seni dinleyebildiğime şaşırıyorum.

Sonraları zaman ilerleyince o yanan koyu kızıl ateşin tam ortasından taptaze bir filiz baş vermişti. Kalbimin daha önce sönmek istemeyen ateşi kor kesmiş, alevler bitmiş, çıtırtıları duyulmaz olmuştu.

Kendi kendime kaç kez karşıma alıp, onunla konuştum kim bilir? O katı bir heykel, bir taş, bir… Bir cansız, kansız, dilsiz olana kadar! Bana bakışları donuk, boş, anlamsız olana kadar onu içimde yaşattım.

Yangından arta kalan küllerin her bir zerresi bir toz parçacığı olarak gökyüzüne karışıyor, mavi beyaz renklerle kucaklaşıyorlardı. Son kalan birkaçının oraya buraya kaçışını kutlamalıydım. Onlar uçuşup gözden kaybolurken, ne kadar hafif, ele avuca sığmaz, kendi başlarına, kendi yollarında olduklarını fark ettim.

Ben de onlar gibi mi olmuştum yıllar içinde? Ağırlıksız, yüksüz, her yere sığabilen, her an gidebilen, bir yükselip bir alçalan, ruhunu gezdiren, tutmayan, tutunmayan bir toz gibi… Bağımsız, özgür, neşeli! Kartalın başına da konabilirdi, göle de dalabilirdi bir toz tanesi!

O “toz” olmak için var olmuştu, neden bir ağaç kökü, bir sandal ya da bir istiridye olsundu ki?

“Toz” demek “sır” demekti, “sır” demek “ört” demek, “ört” demek “gör” demekti, ”gör” demek “bil” demek, “bil” demek “ol” demekti!

Toz oldum!
 
 
Şen Sevgi Erişen