Kürkçü Dükkanı Misali

Son zamanlarda dikkatimi çeken bir şeyden bahsetmek istiyorum size.

Türkiye’de yaşayan ve yaşamış olan her gencin makus talihinde vardır siyaset, politika ve ekonomi gündemini konuşmak. Mayasında savaşla, kanla, canla alınmış toprak olunca kaçınılmazdır bu. Buna diyecek bir şeyim yok.

Her zaman üniversiteliler daha önde olmak üzere öğrenciler tepkilerini göstermişler olup bitene. Ancak bizim zamanımızda işler biraz daha derinleşti ve galiba –tamamen benim görüşüm- psikolojik olarak gençleri etkiler bir hal almaya başladı.

Ben doğduğumdan beri tek bir düşünce yapısının hizmetlerini ülke yönetimi adı altında görmekteyim. Şu an Türkiye’nin büyük bir çoğunluğunu benim akranlarım yani genç kesim oluşturuyor.

Seçimler, darbe girişimi, rejim değişiklikleri, ekonomik krizler, terör olayları, toplumsal direnişler olmak üzere birçok olaya şahit olduk. Biz büyürken göz ardı edilemeyecek bu gerçekler evimizin salonunda, yemek masamızda, telefonlarımızda her yerde konuşuluyordu. Ancak bizler yine de çocuk kalabilmenin bir yolunu bulduk.

Elbette ki ekonomik anlamda yaşam mücadelesi içine doğmuş bir akranım için geçerli olmayacak bu sözler belki ama genellemeye vuracak olursak “çocuk” olmak kavramını yaşadık.

Bir şeyi gördüğümüzde fiyatını düşünmeden isteme lüksünü bir kere de olsa yaşayabildik. Arkadaşlarımıza gösterebileceğimiz yeni kıyafetlerimiz olduğunda heyecanla gittik okula. Abur cuburu fazla yediğimiz için azar işittik, akşam yemeğinde istediğimiz yemek yok diye nazlandık. Biz şımarabildik. Bir an olsun ailemizin ne kadar para kazandığını, evdeki diğer büyük ihtiyaçları unutarak hareket edebildik.

Ancak durum öyle bir değişti ki. Bizlerin gözü zaten çoktan açıldı. Ailemizin mutfağının ne zorluklarla döndüğünü, öğrenci arkadaşlarımızın yaşadıkları zorlukları, ülkenin halini biliyoruz. Bilmenin de ötesinde içimiz yana yana izliyor, bu gidişatta bize söz hakkının geleceği günü bekliyoruz. Zira değişimi kökten yapabilmemizin tek olanağı bu.

Şu sıralar popülerleşen röportajları görmüşsünüzdür. Cebimizdeki telefonun markasına takan dayılar; işsizlik, ekonomik zorluklar, eğitimde yetersizlik, gelecek kaygısı ile baş başa olan biz gençler; yorum yapmaktan bile çekinen bir kesim vatandaş ve her şeyi çatır çatır konuşabilen yürekli insanlar. İşte o röportajların olmazsa olmaz içerik listesi.

Geçtiğimiz günlerde bir tanesine denk geldim. Beş altı tane en fazla ortaokul son öğrencisi mikrofonun ucundalardı. Konuştukları şey liseye giriş sınavının stresi ya da oyun oynayamamak değildi. Arkadaşlarımızla gidecek güzel alanlarımız yok da demiyorlardı.

Karşılarında annelerinden de büyük olan kadına asgari maaşın şu an nasıl eriyip gittiğini, aylık ihtiyaçların nasıl karşılanamadığını anlatıyorlardı. Zorlasan ortaokul sona gidiyor diyebildiğimiz çocuklar.

Bir başka örnekte 11 yaşında ilkokul öğrencisi, melek gibi bir kız çocuğu. Babasının asgari ücretle çalıştığını, maaşının 4 kişilik ailelerine bu fiyatlarla yetmeyeceğini bildiğini ve annesi çalışırken küçük kardeşine kendisinin baktığını anlattı.

Evet, bu toprakların harcında var bu konuları konuşmak ama bu kadarı fazla değil mi? Her gencin muhabbet ortamında illa ki gelecek kaygısı tabağında ekonominin kötü gidişatı ve politika var. Sonunu göremediğimiz tünelde, enerjimiz, gençliğimiz ve neşemiz gitgide emilirken bizler kendi ışığımız olmaya çalışıyoruz. Yarattığımız ışıkla tünelin çıkışını bulmaya çabalıyor ve mümkünse çıkışın aydınlık olmasını istiyoruz.

Bir dönem bizim kuşak için bir şey bilmez diyorlardı, şimdi geleceği belirleyecek kuşak seçildik. Önemli olanın kuşak ismi olmadığını ne zaman anlayacaklar bilinmez ancak, insana, bir kerecik geldiği şu hayatta insanca yaşama olanağı sunamazsa bir sistem sadece belirli kuşaklardan değil her kesimden çekinmeli.

Bizler yaşla, doğduğun yılla belirlenen değil aksine yanlış tercihler ve onların doğurduğu sonuçlarla bilenen bir kuşağız.

O çocukların zihinleri bu dertlerle değil, umutlar ve güzel hayallerle dolduğunda rahatlarız.
 
 
Sıla Malik