Yollar var, gidilmesi gereken. Zorlu da olsa aşılması gereken. Giderken yaşanması, güldürmesi gereken.
Herkesin yolculuğu doğduğu anda başlıyor, bir koltuk rezerve geliyoruz dünyaya. Çoğunlukla tek kişilik, sayı dönem dönem değişiyor. Bilmediği yollar çıkıyor insanın karşısına. Sudan çıkmış balığa dönüyor, ne yapacağını bilemiyor. Afallıyor insan, korkusu ağır basıyor. Yaşamın duraklarına transit gidebileceğine eminken yol önce tek şerite ardından da patikaya çalıyor.
Güven veren asfalt yok artık. Sallanıyor hayatı, çetinleşiyor yolları.
Bata çıka giderken yolda, etrafına bakmak geliyor aklına. Yolun sağı ve solundakileri görmeyi başarıyor. Kabuğunun dışındaki hayata şaşıyor haliyle. Koca ovaların, yeşil alanların birbirinden aydırdığı yerleşim alanları, ormanlar, tarlalar. Bazen de hiçlik. Alabildiğine gökyüzü ve uçsuz bucaksız yol. En dipteyken belli ediyor kendini, ıssız bir yerde ümitsizce kenara çekmişken “o” evin ışığı.
Sahi kim o ışık? Kim yaşar içinde? Neden bu kadar sıcak ama bir o kadar da acıklı gelir görüntüsü? Kendimizi sınırladığımız, bir şekilde kendimize yarattığımız dünyanın dışında bambaşka hayatların varlığının kanıtıdır. Yoldayken fark eder insan, başka ihtimaller de vardır. Seçimleri sorgulatır, sorumluluklar gözden geçer. Yol biraz da kaçamaktır. Duygulardan, günlük yaşamdan, rutinlerden kaçar insan. Garip bir melankoli, birkaç saatlik durgunluktur.
Kavuşma varsa sonunda, heyecanı ayrıdır. İçinde oluşan o sıcacık mutluluğun tadı çoğu şeyde yoktur.
Bir yolculuğa çıktığım vakit, gecenin karanlığında sessizce koltuğa gömülmüş yazıyorum bu satırları. Uykusuzluk, eh biraz var haliyle. Meraklıyım yolculuk macerasına, ezberlemiş olsam da yıllardan beri takip ettiğim rotayı. Tek başımayım bu seferde. Sevdiklerime giderken, sevdiklerimi bir süreliğine geride bıraktım. İç içe geçmiş garip bir paradoks benimki. Yanımda birileri olsaydı diye içlenip yalnız yolcu olmaktan deli gibi keyif aldığım saatlerin içerisindeyim.
Ay yukarıda parlıyor, hava açık. Bu gece ışığım, aydınlatan fenerim o.
Böyle zamanlarda hep aynı şeyi çekiyor canım. Bir arabanın içindeyim, yanımda sevdiklerim, bir tarafı alabildiğine mavilik bir tarafı yeşillik olan yoldayız. Keyfimiz yerinde, yüzlerimiz gülüyor. Sevdiğimiz şarkılara eşlik edip gülerek geçirdiğimiz bir yolculuktayız. Böyle hayalleri anıya dönüştürdüğünüz bol yolculuklar olsun önünüzde.
Kıvrımlı yollar huzurlu düzlüklere çıksın.
Bir de gelin bu yaz, çıkalım şu yolculuğa. Polaroidlerle biriktirmeli anılar toplamamız gereken konular var.
Sıla Malik
No Comments