Aynaya Yansıyan Yaşamlar

Yaşadığınız hayatın, bir aynaya yansıdığını, size de bu görüntüleri izleme imkânı sunulduğunu düşünmeye ne dersiniz? Haydi hatta şimdi birlikte yapalım bunu. Bir boy aynasının karşısında rahatça oturduğunuzu hayal edin önce. Gözlerinizi yavaşça kapayın ve aynaya yansıyan hayatınızı izlemeye başlayın.

Bakalım neler göreceksiniz?

Sarı Civcivler

Bunu hayal etmeye başladığımda çok geçmişi hatırlayamasam da kendimi; çocukluğumun geçtiği apartmanın geniş balkonunda, 4 tekerlekli bisikletimi sürerken buluyorum. Belki o anın ölümsüzleştirildiği fotoğrafı da hatırlıyor olabilirim. Üzerimde, annemin çok severek aldığı mavi renkli, göğüs kısmında fırfırları olan bir elbise, ayağımda ise kırmızı ayakkabılarım var. Ne kadar da mutlu görünüyorum bisikletimin tekerleklerini çevirirken. Balkonumuzun en dip köşesine koyduğumuz kartonun içindeki 2 sarı civcivi görüyorum sonra. O zamanlar pazar yerlerinde civcivler satılıyordu, pazara beraberce gittiğimiz bir gün, ısrarlarımıza dayanamayan annem de bizim için almıştı. Civcivlere baktığımı gören kardeşim, koşarak balkona çıkıp civcivini eline alıp sevmeye başlıyor. Ben de onun yanına çömelerek kendi civcivimi seyretmeye başlıyorum.

Görüntüler, su gibi akıp geçiyor gerçekten. Zihnimin derinliklerinden süzülüyor adeta aynaya. Tabii, bu anı bana, ertesi gün civcivleri balkonda bulamadığımız ve karganın onları alıp, götürdüğünü öğrendiğimiz ve arkasından günlerce ağladığımız zamanları da hatırlatıyor.

Meyve Sepeti ve Beşik

Şimdi ortaokulda, resim dersindeki hâlimi görüyorum aynada. Önümdeki oyun hamurlarına şekil vermeye çalışıyorum. Bu hamurlarla yaptığım sanat eserlerim, hep aynı oluyor biliyor musunuz? 😁 Belki de hep aynılarını yapmayı seviyorum. Bunlardan biri meyve sepeti oluyor; meyvelere benzetmeye çalıştığım, minik minik yuvarladığım hamurları özenle yerleştiriyorum içine, bir de sepetin üzerinden geçirdiğim sapını, kenarlara doğru ellerimle yapıştırmaya çalışıyorum. Hamurla oynamaya devam edip bu kez de bir beşik yapıyorum. İçine, bebeğe benzetebilmek için ufak bir kafa yerleştiriyorum ve üzerini kalın bir hamuru yorgana benzetip örtüyorum. Aynadaki yansımamı seyrettikçe içimin yumuşadığını hissediyorum.

Makosen Ayakkabılar

Seyretmeye devam ettikçe lisede okul bahçesinden koşarak servise yetişmeye çalıştığımı görüyorum. Ayağımda o dönemin meşhur makosen ayakkabıları, tabii altları çok kaygan olduğu için kısa bir süre sonra düşüp yere kapaklanıyorum ve bacağım biri mazgalın içine giriyor, dizim kanamaya başlıyor. Kötü düşüyorum ve okul hemşiresi ilk müdahalesini yaparken servistekilerin benim için beklediklerini bilerek üzülüyorum. Bu düşme olayları tüm eğitim hayatım boyunca başıma gelen diğer düşmelerimi de anımsatıyor bana, hafifçe gülümsüyorum.

Çarşaf Diplomam

İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ndeyim şimdi, mezuniyet törenindeyiz. Ne kadar genç ve ne kadar da zayıfım. Saçlarımın boyu kısa ve rengi siyah; üzerimde siyah pantolon ve beyaz bir bluz var. Elimde, çarşaf büyüklüğünde diplomam ve anneme sarılıyorum. Rahmetli babam koştura koştura törene geliyor, saçları kabarmış yine, hepsi ayakta. Babam, ne kadar sağlıklı görünüyor, her zamanki kilosu ile yanakları pembe pembe olmuş. Onu da yanımıza çağırıp birlikte fotoğraf çektiriyoruz. Hepsi, benimle ne kadar gurur duyduklarını söylüyorlar. Çok mutluyum.

Özel Eşyalar

Bu sefer, bir hastane koridorundayım, sandalyede oturuyor ve etrafa bomboş bakıyorum, şoka girmiş, sanki olduğum yerde donmuş gibiyim. Gerede Devlet Hastanesi burası. Hayatımdaki en kara, en acı döneminin ilk günü bugün. Etrafımda sürekli birileri koşturuyor, acil doktoru tansiyonumu ölçmek istiyor. Annemler İstanbul’dan ayrı bir arabayla hastaneye geliyorlar. Hastanenin bahçesinde 3 tane ambulans yan yana duruyor, içleri boş bekliyorlar. Sonra kendimi bir karakolda görüyorum; özel eşyalar bir poşet içerisinde bana teslim ediliyor, yanında ufak çek-çek bir bavul. Ellerimde sevdiğimin eşyaları ile birlikte yürüyorum ama sanki ayaklarım yere değil de boşluğa basıyor. Hani kötü olayların hep başkalarının başına geleceğini düşünür, kendi başınıza geldiğinde de sanki bir başkasına olmuş gibi yaşarsınız ya. İşte tam da öyle hissedeceğim uzun bir yas sürecine girmiş oluyorum böylelikle.

Orhaniye

Sonra muhteşem bir günbatımı manzarasına karşın, denize nazır bir yerde oturmuş buluyorum kendimi. Nerede olduğumu anlamaya çalışırken Marmaris Orhaniye’ye gittiğim yaz tatilini hatırlıyorum. Ne kadar da sakin, huzurlu bir yer. Yemyeşil doğası ve masmavi denizi ile o kadar güzeldi ki Orhaniye. İlk defa yalnız başıma geçirdiğim bu tatilden oldukça keyif almış ve çok güzel vakit geçirmiştim. Babamın fenalaşıp hastaneye kaldırıldığı haberini aldığımda sabah uçağı ile İstanbul’a apar topar dönmüştüm. Aynaya baktığımda, babamın görüntüsünü göremiyor olsam da onu düşündüğüm her an kalbim büyük bir özlem ve sevgiyle doluyor. Amansız hastalığı ile uzun yıllar mücadele eden sevgili babamı da kaybettiğim haberini almıştım. Sanki aynaya yansıyan görüntüler içerisine kayıplarımın görüntüleri özellikle gösterilmiyordu bana. Belki de bu durum, yaralarımın dağlanmaması içindi.

Sen & Ben

Kendimi bir bilgisayar başında bir şeyler yazarken görüyorum. Üniversiteden sınıf arkadaşım olan ve Sen & Ben isimli online derginin editörü sevgili Didem’in teklifi ile bana ayrılan köşemde, yine beni etkileyen olayları yazıya dökmeye çalışıyorum. Yazarken kendimi mutlu hissediyorum. Çocukluğumdan beri hep bana iyi gelen bu yazma faaliyetini sürdürebiliyor olmanın, benim için ne büyük bir kazanç olduğunu biliyorum.

Sonra, görüntü çok güzel bir dost sofrasına geçiyor. Didem, yazarlardan birkaç kişi ve ortak arkadaşlarımızın bulunduğu bir akşamın organizasyonunu yapmış. Birlikte sohbetler ediyor, hep bir ağızdan şarkılar söylüyoruz. O gece, yeniden hayatımı birleştireceğim kişinin de yanımda oturduğunu o zamanlar bilmiyordum tabii. Üniversite yıllarında, Didem’in çocukluk arkadaşı olarak tanıdığım bu kişiyi, 20 sene sonra ilk kez orada görmüştüm. O da aynı dergide, mizah köşesinde yazıyordu. Allah’ın her kulu için çizdiği farklı kader yollarının olduğunu ve çoğu şeye aklımızın ermeyeceğini anlıyor ve şükrediyorum.

Koltukta uyuyakalıyorum. Kalbimde, tatlı ve acı yaşadığım birçok anının hatırası ile uyanıyorum. Bütün bunları ben mi yaşamışım diye şaşırıyorum. İnsan, tüm bunları yaşarken yaşadıklarının ağırlığını veya güzelliğini çok anlayamıyor. Ama aynaya yansıyanları seyredince her şeyin gelip geçici ve yaşamın da ne kadar kısa olduğunu anlıyor. Bundan sonrası için aynada bana nasip olacakların sağlıkla, mutlulukla ve sevdiklerimle birlikte olmasını diliyorum.

Aynanızdaki yansımalar da sizleri çok mutlu eder umarım.
 
 
Sevgilerimle,
Demet Albayrakoğlu