Para!

Tarihin en sıradışı liderlerinden biri bence Nopolyon. Savaşı, demiş, kazanmak için üç şey lazım. Ve başlamış saymaya: Para! Paraa! Paraaa!

Doğru mu söylemiş sizce?

Nokta atışı bence. Hatta günümüz dünyasına uyarlayacak olursak; işsiz adama kız vermezler, para lazım. Kılık kıyafetin marka kokmuyorsa toplum seni ha deyince bağrına basmaz, para lazım. Altında iyi bir marka araba, kolunda bilmem ne marka saat saatten haber vermiyorsa, heleki lüks bir semtte evin yoksa kızlar yüzüne bile bakmıyor, eee para lazım. Aman çocuklar iyi eğitim alsın, özel okul olmazsa olmaz, para. Çarşıya pazara, denize kuma, güneşe aya, çiçeğe böceğe, çaya şekere, ota b*ka para lazım.

Lazım lazım da nerede bu para? Neden bizi seçmiyor? Neden herkese eşit adil paylaştırılmamış?

Bi’ düşünelim.

Bilinçaltımıza kodlanan, kodlanmakla kalmayan, ataların sözü olarak hayatımızın her alanında çat çat yüzümüze vurulan, gözümüze gözümüze sokulan, canım atalarımın o olumsuz etkileri üzerimizde daima dolanan sözleri. Evet evet, atasözleri.

“Paran varsa derdin var.”
Neden sevgili atam, dedem? Yıllardır neden bu dert=para ilişkisi. Hayır, param varsa huzur var, tasa masa hak getire 🙂

“Para ile saadet olmaz.”
Bunu kim, neden der yahu? Olmaz olur mu hiç. Bal gibi olur hem de. Kaç yuva kurulamadı acaba para olmadığından, kaç aşk bitti. Kaç sevda başlık parası uğruna öldü. Para varsa her yer saadet 🙂

“Para dediğin el kiri.”
Bu söz ile sevgili atalarımız, “Bütün ömür paraya bağlanmamalıdır. Paraya çok önem verilmemelidir” der. Ama bence kiri değil, olsa olsa sabunun o güzel mis koku bırakan köpüğü olur. Mutluluk getiren ferahlatan.

“Bugünkü tavuk yarınki kazdan iyidir.”
Az da olsa bugün elinde olan iyidir, diyor atalar. Aman diyor henüz elinde olmayan ihtimaldir, diyor. Hayal kurma diyor, isteme diyor, yetin diyor. Diyor daaa diyor. Hayal etmezsek hedef edinmezsek nasıl elde edebiliriz acaba?

“Damlaya damlaya göl olur.”
Ama neden damlasın? Güldür güldür akmasını dilemek varken neden damlamasını istiyorum.

“Aza kanaat etmesini bilmeyen çoğu bulamaz.”
Niye hep aza inanç? Çok çok olsun demek neden bu kadar ayıp? Neden bu kadar zor gelmiş?

“Büyük başın derdi büyük olur.”
“Ayağını yorganına göre uzat.”
“Dağ başı dumansız olmaz.”
“Fukaranın tavuğu tek tek yumurtlar.”
“Sefa ile yenen cefa ile kazanılır.”
“Sakla samanı gelir zamanı.”
“Verip pişman olmaktansa vermeyip düşman olmak yeğdir.”

Veee..

“Vermeyince Mabud, neylesin Mahmud.”

Bu liste uzayıp gidiyor. Hayır sözler yetmemiş şarkılar yazmışlar söylemişler.

“Para para para. Varlığı bir dert yokluğu yara.”

Paranın “tü kaka” olduğunu kabul ettirmek için her yolu dememişler.

Çağlar boyu, yüzyıllardır bu sözler atalarımızın atalarından atalarına, o atarlardan bu atalara derken tee bize kadar aktarılmış durmuş. Bu “kıtlık bilinci” mutlaka hepimizin damarlarında bir parça mevcut maalesef.

Eee.. Ben şimdi neden bu kadar sözü yazdım çizdim? Döktüm saçtım ortalığa bu kadar parayı. Aldım verdim sevgili atalara.

“Param yok diye insanlar benim için ne düşünür, diye düşünmeyin. Para her şey değildir. Aman para için çalışıyoruz, didinip duruyoruz sanki çok önemliymiş gibi.Yaşamak için para gerekmiyor, nefes alıp veriyoruz ya sağlığımız yeterli.”

Yoook! işte ben asla böyleli cümleler kurmayacağım size. Parayı hayatıma sevgi ile çağırıyorum. Parayı seviyorum. Bolluk bereketin içimde olduğuna inanıyorum. Para bana sevgi ile geliyor ve ben de aynı sevgi ile harcıyorum. Velhasıl ben de Nopolyongillerdenim. Para! Paraa! Paraaa! 😁
 
 
Emine Öztürk