İmkânsız Aşklar İçin

Bilmem…

Kim bilir kaç kişi, kendi gibi olamadı bu hayatta. Bilmem kaç kişi bir başkası gibi aşık oldu. Bir başkası gibi güldü, onun gibi sevdi. Bir başkasının acısını acı bildi, onun gözlerinden izledi dünyayı. Kendini hep bir başkasının hikâyesinde anlattı, hep onun hikayesinde dinledi.

Söyleyemediklerimiz bir başkasının dilinden dökülünce ne kadar imrendik, ne kadar sessiz çığlıklar attık. O cümleleri kurabilseydik, konuşabilseydik…

Söylenmemişlerin açtığı yaralar nasıl kanamaya başlar. Pişmanlıklar nasıl katlanır katlanır, çığ gibi altına alır bizi, yutar kendine katar.

Peki ya yaşayamadığımız AŞK’lar?

Kaç kez koyduk okuduğumuz kitapta ki o çok sevilen kadının yerine kendimizi. Ona kurulan o süslü cümleleri kendi kulağımızda işitmedik mi? Kalbimizin en kuytu köşesine işlemedi mi o cümleler? Kim bilir kaç kez terk edildik o cümlelerin arasında, sonra kaç kez sarıldık, öpüştük, seviştik…

Kim bilir kaç başrolde biz. Karşı kutbunu bulamamış kaçımız koştur koştur o salonlarda aradı, hayattaki figüran kimliğimize inat. Altın harflerle bezediği kendini kaç filmde izledi. Ne büyük aşklara imza attı, ne büyük acılara göğüs gerdi. Ee kolay değildi başrol olmak hakkını vermek gerekti.

Sezen’in hangi şarkısında doymadık doyamadık sevmelere. Adı bende saklı dediğimiz aşk hiç mi yok? Aşk için ölmeli aşk o zaman aşk, diye diye ölmedik mi aşk acısından? Ahh hangimiz bir kalpte tutuklu kalmadı. Geri dön, geri dön, ne olur geri dön, diye yalvarışlarımız olmadı mı? Uçurum uçurum gözlerine baktığımız, teninin tuzunu tattığımız ve dahi her gece uyku diye yattığımız o belalılarımız. Bir kendim bir ben gidişlerimiz. Şimdi kaybolan yıllarımı verseler diye diye serzenişlerimiz. Geldik yarım, kaldık yarım, neydi ne oldu şu tez canım. Bir kedim bile yok anlıyor musun ? Hadi gülümse…

AŞK! Sen değil misin olmayanı olduran, gülmeyeni güldüren, ağlamayanı ıslatan… Bir kere başa gelince ömürbillah gitmeyen, öldürmeden süründüren, kadere küfrettirip sövdüren?

Bir kitabında Ayfer Tunç “Aşk, acı sevmeye benziyor” demişti, “Yakıyor, biliyorsun ama yine de gidip âşık oluyorsun.” Olmayacağını bildiğin halde yanıp tutuşuyorsun. İmkânsızlıklar içinde boğulup duruyorsun. Dumanın tütüyor ama yine de sönemiyorsun.

Kendindem çıktım yola bir yere varamadım. Kendime benzeyen bir damla aradım bu kocaman deryada ama bulamadım. Anlatmak istedim. Dinlemek. Ne anlatabildim içinde kopan fırtınaları. Ne de adam akıllı dinleyebildim konuşulanları. Battaniyelere sarıldım durdum pencere kenarlarında. Yalnızlıktan ağladım da ağladım. Kendime gidecek bir yer bulamadım bu koca dünyada.

Kendine yer edinememişlerin, bu sancılı dünyaya sığınamamışların, kendini bu ağrılı dünyaya iliştirememiş, yetememiş, kimseyle yetinememişlerin hikâyesi. Belki de bir parça hepimizin hikâyesi imkansız aşklar.

“Bu kahve sade mi?” dedi, “bana biraz acı geldi de.”
“Kasvettendir” dedim.

Bu yazdıklarım da hep kasvetten.
 
 
Emine Öztürk