Postacılar İşsiz

Annem PTT memuruydu. Yaz tatillerinde çoğu vaktim onun yanında, dairede geçerdi. Ben de kendimi memur gibi hisseder, tıpkı annem gibi davranırdım. Ama çocuk olmak hemencecik ağır basar, memur olmaktan bir çırpıda cayardım.

O zaman, hemen hemen yeni gelen mektupların hepsini alır kimseye sezdirmeden ıssız bir köşeye siner açar okurdum. Her birini aynı özenle aynı merakla açardım zarfların. Şimdi beni hangi hikâye bekliyor diye heyecanlanır, ellerim tir tir titreyerek, saklandığım yerden kalp atışlarım duyulacak, şimdi beni bulacaklar diyerek, ödüm patlayarak, kalbim ağzımda ama yinede vazgeçmeyerek nabzım bin beş yüz okurdum saatlerce. Sonra hiiiçbir şey olmamış gibi kocaman dilimle bir güzel yalardım zarfları, doğruca dağıtım kutusuna postalardım onları.

Ne çok yazılacak yaşanmışlıklar vardı insanların hayatlarında ve ne kadar çok anlatma, içini dökme, anlaşılma arzusu…

Yıllardır gurbette yaşadığını, memlekete olan özleminini, ağlaya ağlaya yazıya dökmüş bir kadın, “Ahh!” demişti, “Keşke bu ayrılığa bir çare bulunsa. Bu gurbetlik artık son bulsa.” Satır aralarındaki bazı kelimelerin mürekkebi akmış, yazılar birbirine karışmıştı. Okuduğum mektubu usul usul yerleştirirken zarfın içine, açarken farketmediğim iki de fotoğraf gelmişti elime. Arkalarında, “Torunlarınız Ela ve Ediz ellerinizden öper” yazıyordu. Gözlerim doldu büyükannemi ve büyükbabamı her ay görebildiğim için kendimi ne kadar şanslı hissettiğimi hatırlıyorum ve tee o zaman anladığımı, sevdiklerinden ayrı kalmanın ne onulmaz bir acı olduğunu.

Başka bir mektupta:

Eski öğretmenine başarı dolu yıllarını anlatan, ”Size ne kadar teşekkür etsem az” yaza yaza mektubu bitiremeyen gönül borcu ile yanıp tutuşan bir doktor çıktı karşıma. Ne kadar önemliydi vefa borcu, o gün o mektupla bildim ve hâlâ unutmadım. O borcu ödemeyi bundan sonra ben de hep gönülden bildim.

Ahhh aşk!

Bir de aşk mektupları vardı; tabii ki aşk, illaki aşk mektupları.

O vakit okuduğumda pek anlamlandıramadığım lakin şimdi hatırladığımda aşk tohumlarının içime o zamanlarda ekildiğine inandığım o aşk mektupları.

Ne kadar çok sevdiğini anlatmaya çalışırken kelimelerin yetersizliğinden bahseden. Keşke mektuba kokunu da koyabilseydin diye sitem eden. Sevdiceğini bir kere görmek için nelerden vazgeçeceğini bir bir yazan. Özlemini;

Seviyorum seni, ekmeği tuza banıp banıp yer gibi,
Geceleyin ateşler içinde uyanarak,
Ağzımı dayayıp musluğa su içer gibi.
Ağır posta paketini, neyin nesi, belirsiz, telaşlı, sevinçli kuşkulu açar gibi…

Nâzım Hikmet’in dizilerinin arasına gizleyerek anlatmaya çalışmış o genç adam.

Ve delikanlı sevgiliye verilmiş bir cevap mektubu vardı sonra elimde buram buram parfüm kokan, aşk kokan, özlem kokan:

Seviyorum seni,
denizi ilk defa uçakla geçer gibi.
İstanbul’da yumuşacık kararırken ortalık,
içimde kımıldayan birşeyler gibi.
Seviyorum seni,
Yaşıyoruz çok şükür der gibi.

Özlemle, aşkla, hasretle yazılmış bu mektupların üzerine soruyorum: Mektuplaşmak kavuşmanın yarısı değil de nedir sizce?

Daha birçok zarf yığını vardı. Ama onları açmanın doğru olmadığını bildiğim, resmi yazılarla donatılmış, kocaman mühürlerle kapatılmış. Banka mektupları, boşanma cepleri, icra zarfları…
Sonra, yılbaşı tebrikleri vardı. (Simli olanlar her zaman favorimdi.) Bayram kartları… Ve görüldü yazan asker mektupları. Ama şunu da itiraf etmeliyim ki beni en çok etkileyen, o çocuk kalbimi bile “cız” ettiren mektuplar asker mektuplarıydı.

“Ben asker oldum anne…” diye başlıyordu biri.

“Her gün yaptığın yemeğe binbir bahane bulan ben, oğlun, bugün ne bulursa onu yer oldu. Aldığın ayakkabıları, kıyafetleri beğenmeyen ben, oğlun, bugün o iki beden büyük kamuflajları, tank gibi ağır postalları ses çıkarmadan giyer oldu. Sabahları bir saat dil döküp yataktan kaldıramadığın ben, oğlun, daha şafak sökmeden, bir düdük sesi ile yatağını bile toplamış, tam tekmil giyinmiş, sayılmaya hazır bekler oldu. Hani sen herhangi bir şey istediğinde “Of” diyen ben oğlun, sesinin bir damlasına, içi yana yana susar oldu.

Mektubuma başlarken de dedim ya ANNE bak ben, oğlun asker oldu. Radyoda cızırtılı bir Selda Bağcan şarkısı kulağımda, dilim de sen anne:

Uyandırın anamı
Söyleyin gidiyorum
Yolumu gözlemesin
Dönemem belki geri

Babama haber salın
Çiçekler onda kalsın
Sulasın gün aşırı
Dönemem belki geri

Gelsinler anılarım
Uğurlasınlar beni

Bugün soğuk bir şehirde 134. gün. Özledim seni annem. Sevdiğimi özler gibi. Buralar sen gibi merhametli, sen gibi vicdanlı, sen gibi anlayışlı değil. Ve hiçbir sabah, senin taze çayın gibi sıcak, hiçbir gece köpüklü kahven gibi hatır kokulu değil. Özledim seni annem, kitaplarımı özler gibi.”

Şimdi iki oğlum var, anayım ya ben de; yazamadı bundan sonrasını kalemim, sustu.

Öznesiz, zamansız, yüklemsiz, zarfsız, adressiz mektuplar gibi simdi kalbim, sessiz ve kimsesiz.
 
 
Emine Öztürk