Fotoğraflardaki Kadar Mutluyuz Oyunu

Yıllardır görüşmediğim bir arkadaşımla konuştum geçenlerde. Özlemişim. Eski dostlar gibi olmuyor tabi hiçbir şey. Ne kadar basitti arkadaş olmak; acıyı, mutluluğu paylaşmak o yaşlarda. Büyüdükçe herşey zorlaşıyor.

Geçen onca zamanın haberlerini birbirimize ilettikten sonra sıra tabi ortak tanıdıklara geldi. Yıllardır Bursa’da yaşadığımdan herkesten kopalı o kadar uzun zaman oldu ki çoğundan, sadece sosyal medya üzerinden paylaştıkları kadar haberdarım. Son bir tanıdıktan bahsederken; “Ne kadar mutlu gözüküyor. Sonunda tüm o başarısız ilişkiler geride kalmış, hakettiği peri masalına kavuşmuş. Hayata, ilişkilere inancım artıyor paylaşımlarını görünce,” deyince bağlantıları az da olsa devam eden arkadaşım “Didem, onlar reklamlar. İşler hiç de sunulduğu gibi değil,” dedi. Yıkıldım. Kolay kolay bilgisayar ekranından gördüğüme inanmam ama bu ilişkiye inanmıştım. Hatta bana umut vermesinden keyif alıyordum. Arkadaşım bir an boş bulunup ağzından çıkan sözlerden pişman olmuş, ileri gittiğini düşünmüştü sanırım. Ne o konuya devam etti, ne de ben üzerine soru sordum. İkimiz de ortak tanıdığımıza hızlıca iyi dileklerde bulunduktan sonra başka bir anıya geçiş yaptık.

Mutluluğu sadece taklit ediyoruz diye düşünmekten kendimi alamıyorum o konuşmadan bu yana. Kafamızda mutluluğa dair belli kareler var ve onları tekrar tekrar objektifler karşısında canlandırıyoruz. Elbette hiçbirimiz ağlarken, kavga ederken, sinir krizi geçirirken, o anları dondurup, ilelebet saklamak üzere fotoğraf arşivlerimize eklemiyoruz. Bunu yapmak saçmalığın daniskası olurdu. Kuşkusuz mutlu anlarımızı sonsuza kadar saklamak isteyeceğiz. Fakat size de bu mutlu kareler biraz hormonlu gözükmüyor mu?

Bütün bunları yazarken inanın sadece etrafımı değil kendimi de dahil ediyorum kurduğum tüm cümlelere. Düşünüyorum şimdi, ne mutsuz zamanlarımda, fotoğraflarda nasıl 32 diş güldüğümü. Sevdiğim ama gene uzak düştüğüm dostlarımdan biri o günlerde arayıp; “Bir kadın devamlı bu kadar gülüyorsa kesin bir acıyı saklıyor. Neler oluyor?” dediğinde oldukça şaşırmıştım. Demek herkesi kandıramıyoruz 😉 Çoğumuz o kareleri dışardaki dünyayı değil kendini ikna etmek için çekiyor belki de.

Bir de tüm bu karelere inanıp hayatı kendine zehir edenler var. Ben onlara daha çok acıyorum, biraz da kızıyorum. Çok hoşlanmadığım bir tanıdığım, boşanmamın ardından beni bir köşede sıkıştırıp; “Ne kadar mutlu gözüküyordun. Hele kardeşin tüm dünyayı gezdi eşiyle, o da boşanmış. Duyunca inanamadım. Biz de hayatlarınıza bakıp imreniyorduk. Oysa hiç de mutlu değilmişsiniz” dediğinde bu cümleleri yüzüme yüzüme söylediği için kadındaki cüretle karışık aptallıktan dolayı serseme uğramışken, kendisine aynı patavatsızlıkla “Ehh sen de bayağı bir kıskançlıktan ölmüşsün, artık rahatlayabilirsin” dememeye çalışıyordum. Ama tabi her zamanki kibarlığımla bu kabalık karşısında da gülümseyip; “Güzelim sosyal medyada gördüğün herşeye inanma. Hepimiz mutluluk oyunu sahneliyoruz” demekle yetindim. Bazen bana laf soktuğunu ve benim cevap vermememi alt etme olarak düşünenleri iç sesimle başbaşa bıraksam nasıl olur diye düşünüyorum. O zaman da kendilerini bu kadar zeki, diğer herkesi de aptal sanabilecekler mi acaba?

Yaaa bir yazıyı da atarsız geçsem iyiydi 😂 Ama işte yaşarken sustuklarıma, yazarken gem vuramıyorum. Neyse konu neydi? Mutluluk oyunu, evet tamam. Niye hepimiz bu oyunu oynamaya kendimizi mecbur hissediyoruz peki hiç düşündünüz mü? Basit… Çünkü çocukluğumuzdan bu yana televizyon, sinema ve diğer tüm medyalar mutluluğun karelerini zihnimize yerleştirdi. Hayatlarımız bu karelerle uyuşmadığında beynimiz evimizdeki bilgisayarın uyarı sistemi gibi rahatsız edici bir sinyal sesiyle bipleyip duruyor. Bu yüzden yaşanan ne olursa olsun, o dayanılmaz sesi susturmak için tüm bu ‘mutluyuz’ karelerine ihtiyacımız var 😉

Hepimize fotoğraf karelerinde paylaştığımız kadar mutluluklar dileyerek bu yazıyı da bitiriyorum.

Didem Çelebi Özkan