Yuvasız kuşların hiçliğindeki kalabalıktır gurur. Onur ise yüzümdeki ay ışığının gözlerinin derinliğindeki gerçeği ortaya çıkarmasıdır.
Ateş ve Su
Sıklıkla “onur”la karıştırılsa da, kesinlikle onurdan çok farklı bir kavramdır gurur. Ateş ve suyu aynı sanmak ikisini tıpkılaştırır mı? Ateşi canlandırmak için üzerine su dökerseniz, ateş canlanır mı? Ya ateş söner tamamen ve su buharlaşır; ya da azalır ateşin canlılığı ve su yine de buharlaşır.
İçinizdeki ateş ve suyun farklılığını kavrayamaz ve birini diğeriyle canlandırmaya çalışırsanız ne olacak sanıyorsunuz? Tininizdeki/ruhunuzdaki yaralara uçurumlar eklersiniz ancak.
Ateşteki suyu, sudaki ateşi yadsıyarak mı konuşuyorum? Zehirdeki şifayı, şifadaki zehiri tam olarak ve düşsel gerçeklik köprüsündeki yürüyüş biçiminden tanıyorum.
Ekmek
Gururdan söz etmek ateşe ve suya yürümek midir yalnızca? Gururdan söz etmek ekmekten söz etmektir ve açlıktan. Ekmek ve tuz neden kutsaldır, düşündünüz mü? Tabii ki düşünmediniz, hiç kimse düşünmedi. Zaten bildiğin bir nokta üzerine düşünmek, ah, ne gereksiz, değil mi? Ah şu gurur!…
Ekmek ve tuz birdir. Ekmek okyanus, tuz gökyüzüdür. Tersini düşünürdü çoğu, değil mi? Okyanus tuzludur ne de olsa! Hayır! Öyle düşünmek daha kolay gelir yığına, o kadar. Çünkü her biri ve bir bütün olarak tümü, her zaman haklıdır aynı zamanda. Ah şu gurur!..
Ekmeği ve tuzu tüm gerçekliği ile gördünüz mü peki? Çoğu görmez, yığının kişileri gördüklerini söylerler yine de. Hayır, siz yalnızca bir illüzyon gördünüz. Gördüğünüz gerçekti, bir tür. Ama gerçeklik? Ekmeğin ve tuzun tadını herkes bilir, değil mi? Hele açlığı! Ah şu gurur!…
Kök ve Öz
Ekmek ve tuz tözdür, köktür, gurur çemberini kırmak için izlemeniz gereken yolu gösterir damar damar. Açlık özdür. Gururun, onurun, sevginin, varoluşun, yok oluşun, bütünün ve hiçliğin özü. Büyülü gerçeğin ve sanal yalıtılmışlığın kabuğunun altında duyarsın açlığı. Fakat hiçbiri birbirine benzemez. Büyülü bir ağla sarmalanmış kişiler için her açlık aynıdır. Açın durumundan anlamak savıyla edimlerde bulunurlar ama algı edimlerinin ötesindedir. Israr, bitmeyen, dinmeyen bir ısrarla saldırırlar, aşağılarlar, vururlar, yalan söylerler, kendilerine. Ah şu gurur!…
Kibir
Gururla kendini göklere çıkardıkça yığının kişisi, anlam kargaşasıyla yüklü, düzenli, sanal, onun için fazlasıyla ikna edici bir çamurla boğuşur, giderek artan pürüzsüz, beyaz, tertemiz ve gerçekliği ile yoğun kirinde.
Onur? İşte o tamamen farklı bir konu, farklı bir yazının konusu.
Atakan Balcı
No Comments