Mezarlığın Yeni Sakini

“Geri çekil!”

Bu cümleyle adam daha da çıldırdı. İki elini de vuracakmış gibi kaldırarak burun buruna kalacakları noktaya kadar yaklaştı. Sinirle bağırıyor, ellerini savuruyor fakat kadına değmiyordu. Kadın bir kez daha “Geri çekil!” dediğinde eliyle adamı itecek gibi yaptıysa da dokunmadı karşısındakine.

Adam sonunda birkaç adım geri çekildi lakin aynı dozda bağırmaya devam ediyordu:

“Beni soktuğun hale bak! Sana vuracakmışım gibi saçma sapan bir korku içindesin. Geçmişinde başına ne geldiyse artık… O adamlardan biriymişim gibi davranamazsın bana.”

Kadının geçmişinde adamın iddia ettiği tarzda bir şiddet yoktu.

Fakat bunu ona açıklamayacaktı. Adam yargıya varmıştı, ne dese boşunaydı. Kendi krallığının hükümdarlığında yaşayan zihinler olayların sorumluluğunu almak yerine karşısındakini suçlamaya meyilli olduğundan geri çekilmesinin söylenmesi kendi davranışlarının sonucu değil de kadının geçmişten getirdiği yüklerin neticesiymiş gibi davranmayı tercih ediyordu adam.

Kadın yerde duran pahalı valize, ardından da etrafındaki yoksulluğa bir an bakıp; “Allah benim belamı versin. Tüm suç benim. Ne işim var benim burada?” dedikten sonra elindeki iki parça eşyayı da bavula yerleştirip fermuarını çekti.

“Bu son. Fazlasıyla uzun süredir bu saçmalığa katlanıyorum. Aylarca görüşmeyince sanki değişebilirmişsin gibi yeni bir umutla geliyorum yanına ama her seferinde aynı son. Yeter artık. Sana defalarca benimle bu tonda konuşmamanı, hakaret etmemeni söyledim. Daha önce nasıl kadınlarla birlikte oldun ve kimler neleri kaldırdı da bana da böyle davranabileceğini sanıyorsun, asıl ben onu merak ediyorum. Ayrıca madem bu kadar aptalım, ne diye benimle bir ilişki içindesin?”

“Şımarığın tekisin. Beni dinlemiyorsun…” deyip olağan tiratlarından birine başladı adam.

“Şımarık” deyip durması aslında kadının herhangi bir karakteristik özelliğinden kaynaklanmıyordu. Birlikte-ayrı döngüsünde süren ilişkileri boyunca adamın kadını gerçekten tanıdığı ya da tanımaya çalıştığı söylenemezdi bile. Fakat kadın varsıldı; bu “şımarık” yaftası için yeterliydi.

Tiradın ortalarında bir yerde kadın bir şey söylemeye kalkınca adamın sesi yeniden gürledi;

“Kes sesini. Ne kadar saygısızsın, sözümü kesme!”

“Sözümü kesme!” Bu ilişkide ne kadar da çok duymuştu bu cümleyi kadın. Karşılıklı konuşma kurallarının altını çizdiği iddiasındaki adamın iletişimden anladığı saldırgan, suçlayıcı ve uzun monoloğu boyunca kadının onu itaatkâr bir tutumla dinlemesi, sonunda adamın haklılığını kabul etmesi, hatta hatalı davranışından ötürü özür dilemesiydi.

“Tüm bunlar sadece senin komplekslerinin ürünü” demek istediyse, hatta dilinin ucuna kadar geldiyse de sustu kadın. Bu onun tarzı değildi; hakaret, yaralayıcı sözler veya küfür ilişki içinde olduğu adama, ne olursa olsun, söyleyeceği sözler değildi; bunu ilişkiyi bitirirken de yapmayacaktı.

Adam şimdi “Yüzüme bak” diye bağırıyordu. Kadın bakışlarını yerden kaldırdı; “Ben gidiyorum” derken gözlerinin içine baktı bu sefer adamın. Yeni bir tirada fırsat vermeden, bavulunu omzuna asarak yerden kalkıp kapıya yöneldi.

“Senin için bu kadar basit, öyle değil mi? Konuşmaya bile değmez, bu kadar çabuk vazgeçebiliyorsun!” derken kapı ve kadın arasında set olmuştu adamın bedeni.

“Çabuk mu?” diye düşündü kadın.

Bu saçmalığa haddinden fazla katlanmıştı zaten. Dün gece YouTube’ta birlikte seyrettikleri Dr. Oytun Erbaş’ın, “Sizi seveni sevin” sözleri üzerine kendi itirazı aklına geldi kadının, “Asla” demişti; seveni değil, kendi istediğini sevecekti. Belki de sorun buydu; hep yanlış adamları seviyordu.

Kadın yeniden gözlerini adama dikip “Gitmek istiyorum, çekilir misin?” dediğinde adam bu sefer geçmesine izin verdi. Kadın hızlıca kendini evin dışına atıp merdivenlere yöneldi. Koşar adım indiği basamakların ardından apartmanın dışına çıktığında önce derin bir nefes aldı, ardından valizini hızlıca bagaja atıp direksiyonun başına geçti. Adamı, evi, sokağı, yaşadığı aşağılanmayı bir an önce geride bırakmak istiyordu.

Aradan beş dakika geçmişti ki paltosunu evin giriş kapısının arkasındaki askıda unuttuğunu fark etti. İki seçenek vardı; ya sonsuza kadar vazgeçecekti paltodan ya da tıpış tıpış geri dönüp alacaktı. Paltosuna da veda etmek istemediğine karar verdi.

Adamın arkasından sinirle evden çıkmış olabileceğini düşünerek gitmeden önce aramasının iyi olacağını düşündü. Adam evdeyse bile sanki üzülüp de dönmüş gibi görünmek istemediğinden geri geliş sebebini telefonda açıklaması daha iyi olacaktı. Telefon birkaç çalıştan sonra açıldı. Hızlıca durumu özetledi, adam evde olduğunu geri dönebileceğini söyleyince kaçarcasına katettiği yolu sakince geri döndü. Evin önüne, biraz önce ayrıldığı noktaya, park etti yeniden. El çantasını, telefonunu dahi yanına almadan arabadan çıktı. Bunları almaması, ne olursa olsun kısa sürede geri döneceğine kendini şartlamak içindi biraz da.

Adamın nasıl bir sinirsel durumda olduğundan endişe ederek merdivenleri çıktı.

Zile bastığında kısa sürede açılan kapının ardında adam oldukça sakin gözüküyordu. Kadın içeri girdikten sonra arkadaki askıya ulaşabilmek için isteme istemeye de olsa kapıyı ardından kapattı. Paltosunu aldığı sırada adam konuşmaya başladı. Lütfen içeri geç, biraz konuşalım, diyordu. Hatta özür bile diliyordu. Bunun için kullandığı cümleler kadını daha da dehşete düşürmüştü oysa ki; “Tarzın olmayan bir şekilde konuştuğum ve seni üzdüğüm için özür dilerim.” Tarz mı? Hakarete veya aşağılanmaya tepki göstermeyi tarz mı sanıyordu? Bu adam gerçekten nasıl bir dünyada yaşıyordu? Ya kendisi; nasıl algısı bu derece çarpılmış biriyle olmuştu bunca süre? Başımıza gelenlere kendimiz izin veriyoruz, diye düşündü. Tüm bunlar sadece kendi suçuydu.

Özür dileyen birine ne diyebilirsiniz ki? Kadın da elbette kabul etti adamın özrünü. Gerçekten de üzgün, pişman gözüküyordu adam. Fakat bu özrün nasıl bir tepkiye neden olacağını düşünüyor olabilirdi? Kadın içeri geçip hiçbir şey olmamış gibi kendini adamın kollarına mı atacaktı?

Adamın tüm ısrarına rağmen kadın sadece “Üzgünüm, yapamam” dedi ve kapıyı açıp son kez ardından kapadı. Arabasına geri döndüğünde bir devri kapattığını, bir adamı daha rahmetli ettiğini biliyordu. Gelecek için, mezarlığa yeni sakinler eklememeyi temenni ederek son kez Safa Sokağı’ndan ayrıldı.

Didem Çelebi Özkan