Aralık Bir Ay, Aralık Bir Yaşam

Sonbahardan Kalma Bir İstanbul Sabahı

Yılın en soğuk zamanlarının olması gereken aralık ayında, bulutların arasından zaman zaman kendini gösteren güneş, kısa süreliğine de olsa insanın içini ısıtıyordu o sabah. Kış güneşinin keyfini doyasıya çıkartamadan apansız bastıran ani bir yağmur ve gri bulutlarla kararan sema tam “Karanlık bir gün olacak galiba” diye düşündürürken kasvetli gökyüzü bir müddet sonra bulutların arasından yalabık ışıltılar saçan güneşle bir kez daha aydınlandı. Gökyüzüne bakıp; “Dalga geçiyor olmalısın” diye düşünen Muhittin için sıradan bir iş seyahatinin başlangıcı böyle bir güne denk gelmişti işte.

Günlük programı yeterince sıkışık değilmiş gibi iki günlüğüne İzmir’e gitmesi ve şehirde birkaç seminerle bir akşam yemeğine katılması istenmişti. Son dakikada bildirilen bu gezi sebebiyle elindeki acil projeleri iş arkadaşlarına devrettiğinde bölümde küçük çapta bir curcunaya neden olmuştu.

Sürekli değişen gökyüzünün altında, şehre geri döndüğünde artacak iş yükünü düşündükçe içi iyice sıkılıyor, bir açıp bir kapadığı şemsiyesinden damlayan sular pantolonunu ıslatıyor, güneş dalga geçer gibi gözüne giriyor, yağmurdan dolayı yakalarını kaldırdığı paltosu boğulacakmış gibi hissetmesine neden oluyordu ki beklediği vasıta sonunda geldi.

Orta sınıf bir otobüstü gelen araç.

“Ne bekliyordun ki?” diye kendi kendine söylenerek basamaklara yöneldi. Birlikte seyahat edeceği iş arkadaşlarıyla selamlaşarak ilerlediği koridorda iki koltuğu da boş bir sıra bulup pencere kenarına oturdu. Kulaklıklarını çıkartıp minik hoparlörleri kulaklarına yerleştirdikten sonra beş saat sürecek yolculuk için hazırladığı müzik listesini telefonundan açtı.

Alanis Morissette’nin Ironic isimli parçası otobüsün hareketiyle aynı anda çalmaya başladı. Kendini aracın deviniminin keyif veren sarsıntısına bırakmış, müziğin sakinleştirici etkisi dalga dalga bedenine yayılırken gideceği şehirde toplantılar haricinde neler yapabileceğini düşünüyordu ki liseden eski bir arkadaşının birkaç sene önce iş sebebiyle İzmir’e taşındığını hatırladı. Mezun olduklarından bu yana hiç görüşmemişlerdi. Zihninden kısa bir hesaplama yaptı ve “25 yıl” diye geçirdi içinden. Fakat 21. yy’ın zaman ve mekan uzaklığını yok eden sosyal medyası sağ olsun, bir şekilde temas halinde kalmışlardı.

Sıkıcı geçmesi muhtemel bu angarya seyahate belki bir nebze de olsa keyif katabilirdi eski bir dostu görmek. Aklına gelen bu fikirle çok da üzerinde düşünmeye gerek duymadan telefonundan Instagram’ı açıp kısa bir mesaj yolladı:

“Bahar merhaba;

İzmir’e geliyorum bugün. İki gece kalacağım. Gündüz toplantılar, bu akşam da bir yemek var katılmak zorunda olduğum fakat yarın beşten sonra boşalıyor programım. Vaktin varsa bir kahve içelim mi?”

Mesajı yollamasıyla ilk başta hissettiği heyacan da kayboldu. Aynı şehirde yaşayan insanlar bile birlikte bir kahve içebilmek için günler öncesinden programlarını ayarlamak zorundaydı günümüzün koşuşturması bol dünyasında. Böyle son dakikada bildirilen bir buluşmayı Bahar istese bile kesin ayarlayamayacaktı. Umutsuzca Instagram’dan çıktı.

Bahar’ı düşündü bir süre.

Özgür ruhlu, ilginin merkezinde olmayı seven, neşesi ve aksiyonu hiç dinmeyen bir genç kızın hayali belirdi zihninde. Dimağında oluşan görüntüyü bugünle karşılaştırmak istercesine yeniden telefonu eline alıp Bahar’ın profilini açtı. Hayata sıkı sıkıya bağlı insanların o yaş almayan halleri vardı Bahar’da. Fotoğrafları arasında gezerken, “Sanki hâlâ o 16-17 yaşlarındaki genç kız” diye düşündü Muhittin. “Hatta belki de daha güzel. Yok yok, kesinlikle daha güzel.”

Yakın arkadaşlardı lise yıllarında. Sonrasında farklı üniversiteler, farklı kariyerler, farklı hayatlar… Kopmuşlardı birbirlerinden. Aralarında bir sevgililik durumu olmamıştı hiç; gene de Muhittin genç kızın narin fiziğinin her zaman hoşuna gittiğini muzip bir utançla hatırladı.

Hiç evlenmemişti Bahar. “Doğru karar. Zapt edilemez ruhu evliliğin duvarlarına çarpa çarpa sonunda paramparça olurdu kuşkusuz” diye düşündü Muhittin.

Yüzünde bir gülümseme kadının güncel fotoğraflarına bakarken uygulamanın Doğrudan Mesaj bölümünden bir bildirim geldi. Merak ve anlamlandıramadığı bir heyecanla açtı mesajı.

“Kahveyi sen iç. Ben şarap içeceğim 😉”

Muhittin gelen mesajı yanıtlarken ekrana gülümseyerek bakıyordu.

“Ben de şarabı tercih ederim de öyle desem ‘Adam içmeye geliyor’ diye düşünebilirdin.”

“Ne deli adamsın ya 😉 Tamam o zaman şarap. Benim evin yakınlarında harika bir şarap evi var, konumunu atarım. Yarın gün içinde saati yeniden konuşuruz. Telefonun yok bende, onu da yaz lütfen.”

Bu kadar basit. Sanki daha dün liseden mezun olmuşlarcasına içten.

Gelen cevapla Muhittin’in ruh hali tamamen değişmiş, usandırıcı olacağını düşündüğü gezi şimdi bambaşka bir hikayeye dönüşmüştü. Esrik bir heyecana kapılmamış olsa da şu kısacık mesajlaşma ruhunda büyük bir yangına dönüşebilecek ilk kıvılcımı yakmış, varlığını dahi unuttuğu duyguları -kendisi onları henüz anlamlandırmak istemese de- bedenininde hüküm sürmek üzere harekete geçmişti.

Meslek hayatının ilk yıllarındaki muhteris, uluslararası dergilerde makaleleri yayınlanmış akademisyen, son yıllarda atalet içinde bir öğretim görevlisine dönüşmüş; başarıya duyduğu hırs, yaşama karşı tutkusu yıllar içinde kerte kerte solmuştu. Kimi zaman bilim insanı tabiatı içindeki Oblomov¹‘u alaşağı etmeye teşebbüs etse de kazanan hep miskin aristokrat oluyordu.

Günü yaşamak yerine harcıyordu Muhittin. Kendi de farkındaydı durumun da savrulan ruhu tutunacak bir dal bulamıyordu kurduğu yaşamda. Meczubu olduğu mesleği eziyete dönmüş; özel hayatı özel olmaktan çıkıp sorumluluklar listesine dönmüş; Muhittin’ten geriye bir gölge ruh kalmıştı.

Ne olmuştu da geçmişten gelen bir kadının -zihni hemen düzeltti; “geçmişten gelen bir dostun”- yolladığı bir mesajla kalbi çoktandır unuttuğu bir ritimle döndürmeye başlamıştı kanını? Nedamet içinde kınadı kendini bu yersiz heyecanından ötürü. Fakat hemen ardından kendi kendini aklamak istercesine “Kendimi özledim. Önünde sonsuz ihtimali olan ve ve başarılı bir gelecek inşaa edeceğine inanan lisedeki o genç adamı. Bahar bana o adamı hatırlatıyor sadece” diye itiraz etti bir önceki yargısına. “Bir dostla içilecek birkaç kadeh şarap ve eski günleri yâd edecek olmanın hevesi sadece üzerimdeki bu haller” diye devam etti, itiraz edecek iç sesini susturmak istercesine.

Zıt düşüncelere bölünmüş zihni arkadan gelen “Bir çay içelim Şoför Bey uygun bir yerde” cümlesiyle âna döndü.

Birkaç dakika sonra yol üstü dinlenme tesislerinden birinde durduklarında “çay” kisvesine sığınılan sigara molasından yararlanmak amacıyla o da meslektaşlarıyla beraber otobüsten indi. Birileriyle sohbet etmekten ziyade kendi zihniyle baş başa kalmak istediğinden çayını aldıktan sonra gruba mesafe koyacak şekilde dışardaki masalardan birine yerleşti.

Ard arda içtiği sigaralar eşliğinde sorgulamaya devam etti hislerini. Bir süre sonra her duygusunu anlamlandırmaktan yorgun düştüğünde; “Belki de sorunum bu; her şeyi fazla irdeliyorum. Bahar’ın yarın akşamki buluşma için bu kadar kafa yormadığına eminim” deyip düşünceleri işkence noktasına geldiği her seferde yaptığı gibi çarpım tablosunu tekrar etmeye başladı. Otomatiğe bağlanmış tablonun sayımı düşüncelerinin akışını kesmeyince Fibonacci dizisine² geçti. Neyse ki şoför hareket vaktinin geldiğini söyledi de zihinsel girdabından çıkıp otobüse doğru yürüdü.

Yolculuğun son iki saati de içsel hesaplaşmalarla devam etti. Kalacakları otele vardıklarında kafileyle birlikte otobüsten inip el bagajını yanında sürükleyerek ön bürodaki bayan elemanın karşısında yerini aldı. Sıra kendisine geldiğinde herkesten çok belki de kendini şaşırtan bir taleple sigara içilebilen bir oda istedi. Yılların sigara tiryakisi olmasına karşın bugüne kadar kaldığı hiçbir otelde böyle bir istekte bulunmamıştı. Kapalı alanda sigara yasağı ülkeye geldiği günden beri bunun talep edilemez bir istek olduğuna karar vermiş, böyle bir istemde bulunmak yerine canı her sigara içmek istediğinde odasından çıkıp sigara içecek bir yer aramış, cüretkar günlerinde ise odasının camını açıp yarı beline kadar sarkarak içmişti sigarısını.

Bugün onda vardı bir haller.

Resepsiyon görevlisi beklediğinin tersine arzusunu son derece sıradan karşılayarak sigara içilebilen bir oda ayarladı. Herkese anahtarları teslim edildikten sonra profesör, doçent ve diğer öğretim görevlilerinden oluşan seminer ekibi yarım saat sonra öğle yemeği için otelin restoranında buluşma kararı alıp odalarına yöneldi.

Sabahki duşun ardından henüz birkaç saat geçmiş olmasına rağmen bedeninden ziyade zihnini ılık suyun altında temizlemek istercesine kendini duşa attı Muhittin. Bahar’ı düşünmeyi bırakıp seminer konuşmasının ezberini geçirdi aklından. Bir nebze olsun rahatlamış olarak çıktı banyodan. Bir sigara içip yeniden giyindi ve restorana indi.

Gün toplantılar, ateşli tartışmalar ve uzun bir seminerin ardından yenilen yemekle noktalandı. Yemek sırasında aldığı dört kadeh rakının ardından yanında getirdiği viskiyle içmeye devam etti odasında. Bu da onun tek zaafıydı. Alkolik değildi fakat akşamdan akşama demlenmelerinin tehlike çanları çaldıracak miktarda olduğunu görmezden gelmeyi tercih ediyordu. Planladığından çok farklı bir noktaya savrulan hayatına katlanmasını sağlayan ve ortalamanın üzerinde gri maddeye sahip beynini susturmanın yegane yoluydu alkol.

Gün boyunca sıklıkla yaptığı gibi Bahar’dan herhangi bir mesaj var mı diye yeniden telefonunu kontrol etti. Yoktu. Ne olacaktı ki?! Kadın “Yarın yeniden konuşuruz” dememiş miydi? Neyin mesajını bekliyordu Muhittin? Kendine kızdı bir kez daha. Saçmalamayı kesmeliydi. Birkaç hücre daha öldürmek istercesine büyük bir yudum aldı içkisinden.

Ertesi Sabah

Şakaklarındaki zonklama ve telefonun alarmı aynı ritimde vuruyordu. Söylenerek telefonu susturdu. Ana ekrana döndü ve kendine dahi ne yaptığını itiraf etmeden, mesaj var mı, diye şöyle bir göz gezdirdi. Hiçbir şey yoktu. Evden bile…

“Otomatik pilota bağladığım yaşamımda bir gün daha” diye düşünerek yataktan kalktı. Banyoya yöneleceği sırada, önce bir ağrı kesici içmesinin sabahı daha kolay atlamasına yardım edeceğine kanaat getirdi.

Dayanabildiği soğuklukta suyun altında bir süre öylece durdu. Güne hazırdı işte. Pilot devreye girmişti.

Giyindi. Kahvaltıya indi.

Sadece iki toplantıya katılacaktı bugün. Öğleden sonra bitmiş olurdu buradaki görevi. Akşam ise -eski bir dostla diye yeniden uyardı zihni- keyifli bir gece onu bekliyordu.

Keyifli olacak mıydı acaba? Bahar’ı yıllardır görmemişti. Bıraktıkları yerden başlayacaklarını nereden çıkarıyordu? 40’lı yaşlarda, hiç evlenmemiş, o her şeyi çok bilen kadınlardan birine de dönüşmüş olabilirdi Bahar. Birden yüreği sıkıştı. Yoksa kendine bir işkence daha mı yaratmıştı? Kabus gibi bir gece onu bekliyor olabilir miydi? Öyle bir durumda kalırsa ertesi gün yola erken çıkacaklarını bahane edip vakitlice ayrılırdı kadının yanından. Bu çözüm iç sıkıntısını bir nebze olsun dindirdi.

Öğlen beklediği mesaj telefonuna düştü.

“Saat yedi uygun mu senin için?” diye soruyordu Bahar. Uygun olduğunu yazdı. Öğleden sonra biraz odasında oyalanırdı ya da şehirde gezerdi artık, yapacak bir şey yoktu; belli ki Bahar yediden önce müsait olmayacaktı.

Telefonuna düşen konuma göz attı. Otelden şarap evine giden rotayı 20 dakika olarak gösteriyordu harita uygulaması. Kafasında bu süreyi not ederek güne devam etti.

Toplantılar bittiğinde otele dönmedi. Odaya giderse içeceğini biliyor, Bahar’ın yanına ise alkollü gitmek istemiyordu. Taksiye bindi. Şoföre “Kordon” dedi.

Aralık ayında olmalarına rağmen deniz parlak bir güneşin altında masmavi selamlıyordu kordon boyunca yürüyenleri. Sıra sıra dizilmiş cafelerden birine geçip denizi görebileceği bir masaya oturdu. Kahvaltıdan bu yana bir lokma girmeyen midesini 500 gr dana antrikotlu bir menüyle ödüllendirdi. Ve elbette dayanamayıp bir kadeh de kırmızı şarap istedi.

Zihninden rahatsız edici en ufak bir düşünce geçmesine izin vermeden manzaranın keyfini çıkartarak yemeğini iştahla bitirdi. Yemek sırasında içtiği bir kadeh şarabın üstüne bir kadeh daha sipariş etti. Saate baktığında altıya gelmek üzere olduğu fark ettiğinde kadehini tek yudumda bitirip taksiyle otele döndü.

Hızlı bir duşun ardından altıyı yirmi geçe takside Bahar’la buluşacağı cafeye doğru yol alıyordu. Uygulamanın öngördüğü gibi 20 dakikada şarap evine vardı. İçeri girerken “Ben geldim” diye Bahar’a mesaj attı.

Kapıdan içeri girdiğinde içerdeki tüm masaların dolu olduğunu gördü.

Daha ilk adımda işler ters gitmeye başlamıştı bile. Garsonu çağırıp iki kişilik bir masa ayarlayıp ayarlayamacağını sordu. Genç adam konuklarından birini kalkmak üzere olduğunu, kısa bir sürede masayı ayarlayabileceğini söyledi.

Muhittin beklerken cafenin bahçesine çıktı. Güneşin çekilmesiyle hava serinlemişti. Yapraklarını dökmüş huş, ıhlamur ve çınar ağaçlarına göz gezdirirken yazın bu bahçenin ne kadar hoş gözükebileceği geçti zihninden.

Terastaki masalardan birine ilişti. Bahar gelene kadar bir iki sigara içebilirdi açık havada. Eğer Bahar sigara içmiyorsa bu bahçeye çıkma hareketini, kadını içerde tek başına bırakarak, gece boyunca birkaç kere tekrarlamak zorunda kalacaktı. Ki büyük ihtimalle Bahar sigara içmiyordu. Son yıllarda herkes sigara karşıtı olmuştu. Masadan sigara içmek için her kalktığında kadının kınayan bakışlarını kendisine fırlatacağından emindi. İçi yeniden sıkıldı.

İkinci sigarasını içiyordu ki Bahar’dan mesaj geldi:

“10 dakika sonra oradayım. Senin için de uygunsa dışarda oturabilir miyiz?”

Saatine baktı yediye on vardı. Acaba tam da dediği saatte gelebilecek miydi? Kadınların dakiklik konusunda çok da hevesli olmadığı aşikâr olduğundan şüpheyle yaklaştı. Fakat mesajda umut verici bir ayrıntı vardı. Bu havada dışarda oturmak istediğine göre kesin Bahar da sigara içiyordu.

İçerde, tıklım tıklım bir salonda, zar zor masa ayarlamaya uğraşmak yerine dışarda Bahar’la baş başa oturabilecek, gece boyunca rahat rahat sigarasını içebilecekti. Elindeki sigarayı söndürüp içeri geçti. Garsonu buldu; karar değiştirdiğini söyleyip dışarda bir masa ayarlanmasını rica etti. Biraz önce oturduğu köşenin hemen üzerindeki ısıtıcılar açıldı.

Muhittin şarap siparişini vermeyi, hatta Bahar gelene kadar bir kadeh içmeyi istiyor olsa da arzusuna ket vurup kadını beklemeye karar verdi.

Zaman sinir bozucu şekilde yavaş akıyordu.

Sonunda yediyi beş geçe Bahar bahçe kapısında göründü. Yüzünde kocaman bir gülümseme, seri adımlarla Muhittin’in yanına geldi. Aradan onca yıl geçmemişçesine sıkıca sarıldı Muhittin’e. Bir yandan da “Yaa hiç değişmemişsin Muhittin, inanılır gibi değil” diyordu.

Muhittin kollarının arasındaki kadını nasıl tutacağının şaşkınlığında biraz gergin “Asıl yıllar seni zaman kapsülünde tutmuş” diyebildi. Bahar içten bir kahkaha ile geri çekilip karşısındaki sandalyeye yerleşti.

“Kusura bakma bu havada dışarda oturmanı rica ettim. Tüm dünyanın aksine ben sigara içmeyi bırakamadım ve sohbetin ortasında sigara molası için dışarı çıkmaktan nefret ediyorum.”

“Sorun değil. Hatta tersine. Ben de içiyorum ve açıkcası sen içmiyorsan sıkıntı olacak diye düşünüyordum.”

“Muhittin yaa ne bu gerginlik, sanki dün tanışmışız gibi.”

Kadın hafifçe koluna vurdu Muhittin’in. Bu kadar içten bir davranışla karşılaşmak Muhittin’i iyice ne yapacağını bilmez bir hale soktu. Rahatlamaya ihtiyacı vardı. Zorlayarak da olsa gülümsemeye çalışarak; “Eee ne içiyoruz?” diye sordu.

“Ne mi içiyoruz? Elbette şarap” derken Bahar gülümsüyordu.

Muhittin garsonu çağırdı, şarap menüsünü istedi.

Gelen menüyü Bahar’a uzatıp “Rica etsem seçer misin?” diye sordu. Maço tavırlardan bıkmış olan kadın, bu davranış karşısında eski dostuna sevgiyle bakıp menüyü bakma gereği dahi duymadan müdavimi olduğu cafenin en sevdiği şarabını söyledi; Sarafin Chardonnay.

Bahar’ın “Kırmızıyı çok sevsem de migrenimi tetikliyor. Senin içinde uygun mu beyaz?” sorusunu Muhittin bir baş işareti ile onaylaydı. Garsonun siparişlerini getirmek üzere yanlarından ayrılacağı sırada Muhittin yemek menüsünü rica etti. Kendisi aç olmasa da yedide buluşulduğunda yemek yenilmeliydi. Bahar geç yediğinin ve tok olduğunu söyleyince en azından peynir tabağı getirilmesini istedi Muhittin. Aslında alkolün yanında bir şey yeme ihtiyacı duymazdı. İçki ve sigarası yeterliydi onun için oysa kadınlar peynir tabağı gibi şeylerden hoşlanırdı. Bomboş masada sadece iki kadehle tüm gece oturma fikri hoşuna gitmemişti. Bahar elini sürmeyecek olsa da o peynir tabağı gelecekti.

Bahar, garson geri gelene kadar neden İzmir’de olduğu ve iki günde yaptıkları üzerine sorular sordu Muhittin’e. İlk kadehlerle birlikte Muhittin’in de gerginliği hafifledi. Yılların konusu vardı konuşulacak. Ve hiç susmadılar.

Kadının yanından erken ayrılmak bir yana, mümkün olsa sabahın ilk ışıklarına kadar sohbet etmeyi arzular halde buldu kendini. Birinci şişeyi ikincisi, ikinciyi ise üçüncü bir şişe takip etti. Ne ortadaki peynir tabağına dokundular ne de atıştıracak başka bir şey istediler.

Gece yarısını geçtiğinde, hafta içi de olması sebebiyle, şarap evinde tek tük masa kalmıştı. Muhittin şöminenin önündeki koltukların boşaldığını görünce; “Bahar istersen içeri geçelim, saatlerdir dışardayız, üşümüş olmalısın” dedi.

Hem üşümüştü hem de içtiği şaraplar başını döndürüyordu.

Şöminenin karşısına geçtiklerinde sıcakla birlikte midesi de bulanmaya başladı. Başının dönmesi iyice artınca koltukta kendini geriye doğru bıraktı.

Muhittin endişeyle “İyi misin?” diye sorduğunda başını olumsuz anlamda sallamaktan başka bir tepki veremedi Bahar. Soğukta anlayamadığı sarhoşluğu içerisinin ısısıyla ortaya çıkmıştı. Muhittin garsona işaret edip hesabı istedi. Hesabı öderken bir de taksi çağırmalarını rica etti.

“Bahar hadi kalk canım. Önce seni eve bırakayım, oradan ben de otelime geçerim” derken kadını kalkabilmesi için kollarının arasına aldı. Gözlerini zorlukla açan Bahar sanki nerede olduğunun ve nasıl sarhoş olduğunun farkında değilmişcesine şaşkın şakın bakıyordu yüzünün hemen yakınındaki gözlere. Belki bu yakınlık, belki tüm gece dizginleri ellerinde tutmaya çalıştıkları arzuları, çokça da alkolün verdiği cesaretle bakışları anlam değiştirdi ikisinin de. Bahar’ın onaylayan minik bir baş hareketinin ardından Muhittin’in dudakları kadınınkilerle buluştu. Kadın bir kez de bu tutkunun aleviyle sarhoş oldu.

Ne zaman ne mekan, her şey yitmişti. İlk kendine gelen, koruma içgüdüsü ile Muhittin oldu. Dudaklarını güçlükle kadından ayırarak;

“Bahar burası çok yanlış bir yer. Etrafın kameralarla çevrili olması bir yana, devamlı geldiğin bir mekan. Lütfen biraz gayret et, taksi de geldi, çıkalım buradan.”

Kadın son derece leziz bir yemeği yarıda bırakması istenmişçesine zorlukla sıyrıldı Muhittin’in kollarından. Tek başına ayağa kalkamayınca Muhittin neredeyse kucağına alarak kadını kaldırdı, belinden sıkıca sarılarak dışarı çıkardı.

Sokağa attıkları ilk adımla yüzüne çarpan serin hava bir nebze de olsa iyi gelmişti Bahar’a.

Taksiye eliyle işaret edip biraz beklemesini rica etti Muhittin. Bahar’ın azıcık da olsa kendisine gelmesini umut ediyordu bu sürede. Bir yandan da kendine söyleniyordu; “Hiçbir şey yemeden içmesine göz yummamalıydım. En azından peynir tabağından bir şeyler atıştırması için zorlamalıydım” diye.

“Güzelim, şoföre evin adresini söyleyebilecek misin?”

“Daha iyiceyim. Ne oldu bana anlamıyorum. Ben sarhoş olmam. Gerçekten bak. En son ne zaman sarhoş olduğumu hatırlamıyorum bile. Nasıl, nasıl oldu aklım almıyor.”

“Çok basit. Şarap değil ki seni çarpan yavrucum.”

Söylediklerinden keyfi yerinde olduğu anlaşılan Muhittin hovarda bir gülüş yerleştirmişti suratına. Sanki gençliği ve özgüveni geri gelmişti. Mutlu gözüküyordu. Bahar bilemezdi belki ama yıllardır hissetmediği kadar mutluydu Muhittin.

Bahar azarlar gibi hafifçe adamın koluna vurup taksiye doğru yürüdü. Şoföre zaten oldukça yakın olan adresini verip koltukta geri yaslandığında Muhittin’in kollarında buldu kendini yeniden. Yan dönüp hafifçe Bahar’ın üzerine eğilen adam bu sefer daha da büyük bir açlıkla öpmeye başladı kadını.

Kısa süre sonra taksi şoförü uzun blokların yer aldığı sitenin önünde durdu. Arkaya bakmamaya özen göstererek kısık bir sesle “Geldik” dedi. Bahar şoförün varlığını yeni fark etmişçesine utanarak Muhittin’in kollarından sıyrıldı. Zorlukla “Konuşuruz yarın” diyebildi. Muhittin tek kelime etmiyordu. Gözleri kadında, bir şey söyleyip söylememe konusunda tereddütte, öylece bakıyordu. Kadın ineceği sırada dayanamayıp kolundan tuttu; “Gitme” derken sesi boğuk ve hırıltılıydı.

“Yapamam Muhittin. Bu çok yanlış. Lütfen… Her şey fazlasıyla çığrından çıktı zaten” dediğinde kadın, Muhittin yavaşça elini çekti kadının kolundan.

“Eve girdiğinde ara. O dakikaya kadar burada bekliyor olacağım.”

“Peki.”

Kadın taksiden indi.

Muhittin büyük bir yoksunluk içinde öylece bekledi bir süre. Telefon çaldı. Bahar’ın eve geldiğini, hemen uyuyacağını söylediği cümleleri dinledi sessizce. İyi geceler dileyip kapattı telefonu. Taksi şoförüne otelin adını söyledi “ileri” komutu verir gibi. Araba hareket etti.

Odasına çıktığında ilk kez yalnızlığı bu derece çekilmez geldi. Bahar’ı istiyordu. “Benim” dedi. “Benim olacak” diye ekledi. Olmalıydı. Bu yoksunlukla yaşayamazdı. Bu geceden sonra olmazdı.

Bahar da en az kendisi kadar tutkuyla karşılık vermişti öpüşlerine. Arabadaki minik inleyişleri hâlâ kulaklarındaydı. Çıldırtıyordu bu sesler onu.

Sakinleşemiyordu. Daracık odanın içinde dört dönüyordu. Telefonunu aldı eline. “Benimsin” yazdı. Sinirden elleri titreyerek attı telefonu yatağa. Mini buzdolabından viskiyi çıkardı. Banyodan aldığı bardağa döküp büyük bir yudum aldı. Pencereden İzmir’i seyretti bir süre. Zaman durmuştu. Öpüşme anlarından ve ötesinin hayalinden başka bir şey yoktu aklında.

Telefonundan gelen bildirim sesiyle âna geri döndü. Yazılanları okurken rengi soldu, 40 yaşına geri döndü.

“Değilim. Beni buna layık görmene de inanamıyorum. Senin evliliğinin sadakatinden elbette ben sorumlu değilim. Bu senin mesuliyetin. Sıkışmış hayatında bir macera olabilir benimle yaşamak istediklerin. Peki beni ne bekliyor böyle bir ilişkide? ‘Metres’ olabileceğimi nasıl düşünebilirsin? Bu gece olanlar bir ümite neden olduysa üzgünüm. Devamı asla olmayacak. Bir süre yazmazsan sevinirim.”

Didem Çelebi Özkan

Açıklamalar:

1. Oblomov: İvan Gonçarov’un 1859 yılında yayımlanan romanı. Baş kahramanı Oblomov adında bir Rus soylusudur. Oblomov kendisi için hep yeni projeler üzerine düşünür ama tembelliğinden dolayı bir türlü bunları hayata geçiremez. Oblomov’un karakteri “Oblomovluk” diye bir kavramın doğmasına da yol açmıştır. Bu kavram aşırı tembelliğin bir ifadesi olarak kullanılmaya başlamıştır. –Vikipedi
⇡⇡⇡

2. Fibonacci Dizisi: Her sayının kendinden öncekiyle toplanması sonucu oluşan bir sayı dizisi. Bu şekilde devam eden dizide sayılar birbirleriyle oranlandığında altın oran ortaya çıkar, yani bir sayı kendisinden önceki sayıya bölündüğünde altın orana gittikçe yaklaşan bir dizi elde edilir. 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, 610, 987, 1597, 2584, 4181, 6765, 10946, 17711, 28657… –Vikipedi
⇡⇡⇡