Ömrüm Boyunca Affetmeyeceğim

“Çocuklarıma bunu yaşattığın için seni ömrüm boyunca affetmeyeceğim!..”

Telefonda sinir krizi geçiren eski karım, nefes almaksızın hakaret etmeye devam ederken ‘ömür boyu affedilmeyecek’ suçumu düşünüyorum.

Bak bak “çocuklarıma” diyor hâlâ…
Sanki babasının evinden getirdi.

Boşandığımızdan beri aynı terane, n’apsam hanımefendiyi mutlu edemiyorum. Zaten edebilseydim 15 senelik evlilik ve üç çocuğa rağmen “Aşık değilim artık sana,” diye boşamazdı beni.

Hayatımdan tek celsede sahip olduğum her şeyi çekip alırken benim ne hissettiğimi sormadı bile. Ya da ne istediğimi…

Karımı seviyordum.

Ben hiç istemedim boşanmayı.

Karım ise; “Yeniden aşık olmak istiyorum,” deme yürekliliğini göstermek yerine, boşanma nedenlerimizi etrafımıza ne şekilde açıkladı, anlatayım size…

Faruk yüzmeyi sevmiyor.
Faruk benimle bisiklete binmiyor.
Faruk bowling oynamıyor benimle.

Kocası onunla yüzmüyor, bisiklete binmiyor diye boşanan kadın duydunuz mu? Duyun işte, kendisi benim eski karım olur.

Şimdi o standart ve ne yazık ki çağ dışı boşanma sebeplerini sıralayıp, benim göstermelik suçlarımın bunların yanında ne kadar naif kaldığını söylemek istemiyorum ama bu sebeplerin saçmalığı da gün gibi ortada.

Boşanma talebinin ardından evden gitmemi istediği, benim de, sağlıklı düşünebilmesi için ihtiyacı olan alanı vermeye karar vererek otele yerleştiğim dönemde duydum bu sebepleri, hem de başkalarından. İlk konuşma fırsatı bulduğumda da bunların onu bu kadar üzdüğünü anlayamadığımı ama bundan sonra bu konuda daha çok çabalayacağımı söyledim.

Ezgi’nin cevabı “Çok geç,” oldu.

Çok geçti evet.

Karım benden gitmişti ve ne yaparsam yapayım, bana dönmeyecekti. İlk zamanlar, bunu bir türlü kabul edemiyor, önünde sonunda hata yaptığını anlayacağını ve kalkıştığı bu işten vazgeçeceğini düşünüyordum.

O dönem yakın bir arkadaşım; “Karnında kelebekler uçuşmasını özleyen bir kadın ya da erkeği, ne yaparsan yap olduğu yerde tutamazsın,” demişti.

Tutamadım…

Şimdi telefonda ciyak ciyak bağırıyor; “Sinema ve yemek babası olma!” diye. Yahu sormazlar mı; “Boşanırken ne düşünüyordun?” diye. Boşanmış kaç baba, çocuklarını sinemaya veya yemeğe götürmekten öteye gidebiliyor?

Amerikan filmlerindeki gibi hafta sonu çocukların toprak sahadaki beyzbol maçında tribünden tezahürat yapmamı mı hayal ediyordu bilmiyorum.

Açıkcası boşanmanın ilk aylarında depresyonun kıyısında yüzüyordum.

Hayatım elimden alınmıştı ve ben geleceğin sislerini dağıtamıyordum. Karımı kaybetmenin acısı ve şoku bir yanda, bundan sonra çocuklarımdan ayrı yaşayacak olmamın farkındalığının verdiği keskin keder diğer yanda…

Hafta sonları çocukları aldığımda onlarla ne yapacağımı bile bilmiyordum. Evliyken tüm programları Ezgi yapardı, hiç ben düşünmek zorunda kalmamıştım ki…

Bana dönen üç minik gövde, yüzüme sabitlenen üç çift göz; “Eee baba ne yapıyoruz?” diye sorduğunda gerçekten; “Hamburgerciye gidiyoruz”dan öteye cevabım yoktu.

Fakat zamanla öğrendim.
Onlarla kaliteli vakit geçirmeyi öğrendim, öğreniyorum.

Gene de haftalık azar rutinim değişmiyor.

Muhakkak eksik ya da yanlış bir şey yapıyorum. Üzerine bir de arkadaşlarım, Ezgi’nin bana bu şekilde davranmasına izin verdiğim için paylıyorlar beni durmadan. Hiçbirine “Yeter, kesin sesinizi,” diyemiyorum.

Sakin mizaçlı bir adamım ben; bizim toplumun kadın/erkek hayran olduğu maço tiplerden ömrümüm hiçbir döneminde olmadım. Bundan sonra da olacağımı hayal edemiyorum.

Başta bahsettiğim ‘ömür boyu affedilmeyecek’ suçumu anlatayım en iyisi ben size.

Geçtiğimiz cumartesi akşamını birkaç arkadaşımla geçirdim. Hepsi evli. Hepsinin de çocuğu var. Uzun zamandır bir araya gelmediğimizden “Çocuksuz bir gece olsun,” dediler. Sadece toplandığımız evin çocukları olacaktı mecburen.

Benim oğlanlardan en küçüğü, sosyal medyada paylaşılan fotoğraflardan birinde evin küçük oğlunu görmüş ve kıyamet kopmuş, “Babam bizi niye götürmedi?” diye.

İşte affedilmeyecek suçum, çocuklarıma yaptığım büyük hata bu. Günlerdir bu yüzden duymadığım hakaret kalmadı. Anlamadan, dinlemeden saçma sapan bağırmalar.

Bir insan her şeye aynı oktavdan tepki verir mi?

Valla Ezgi verir. Adam öldürmenin cezasını, fiske vurana verir. Adam öldürünce ne ceza keser bilemiyorum, çok şükür daha o boyutta bir suçum olmadı.

”Çocuklarıma bunu yaşattığın için seni ömrüm boyunca affetmeyeceğim!..”

Delice değil mi sizce de?!

Didem Çelebi Özkan