Us ve Yürek

Akıl için çok önemli, yürek için alaylı, düşün için pek gereksiz, soluk için tartışılamaz ise değeri yolunuzun, ortada bir yanlışlık olabileceği gelmez mi hiç düşün dünyanıza? Nasıl bir yürek alaya alır akıl için o denli önemli olan bir noktayı? Nasıl bir us, nasıl bir düşün dünyasıdır ki gereksiz, hem de “pek gereksiz” bulur soluk için, tin için tartışılmaz olanı? Bir kavramın tartışılamaz olması ayrı bir kötü düş tüm bunların ötesinde, tartışmayı önyargılı çatışma kültürsüzlüklerinin sığlığıyla değerlendiren yığınla birlikte.

Birlikte

Eski, köklü ve her zaman yeni olan kocalar (pirler), ustalar gerçeklik uğruna yolda durur ve ışıldarken aydınlanmış duruşlarıyla, doğruları görebilmek için aklı ve kalbi, us ve yüreği birlikte kullanmak gerektiğini söylemezler mi? Kitap’ta yer almayan konularda bakılacak yer olarak ayetler de aynı yeri gösterir ya, okumadan, ezberi kırmadan her şeyi bilen halkımız, içinde ışık yutan yığınla hiç kabul eder mi?

Magnum Opus Dei

Magnum Opus Dei olmak ya da olmamak, ki Shakespeare biliyordu, rekabetle ilgili değildir veya asla ve asla egemen olmakla ilgili değil başka soluklara. Yaratılmışların en muhteşemi olmak seçimlerle ilgilidir ve kendini içinde duymakla, kendini bilmekle ilgilidir ve yine, yine seçimlerle. Ya da yaşadıklarınızdan ötürü “yazı”yı suçlarsınız, Tanrı’yı, içinizdeki, size genellikle sizden daha yakın olanı.

Baldıran içmek

Bu ne hadsizlik, ne sınır tanımazlık?! Siz Yaradan ve Kurtaran’ı ne sanıyorsunuz ya da yazıyı? Belli ki anlamıyorsunuz ve onlarca yaşam harcamadan da asla anlamayacaksınız. İçinizde bazıları var ki kaç yaşam harcarsa harcasın yine de anlamayacak ve sizler özellikle de onların ardından gidersiniz uçurumun kenarına ve bitimsiz kör çukura doğru. İçinizde masum bakan, uyaran Sokrates’lere, kara kuzulara baldıran ağusunu reva görenlersiniz.

Aydınlık

Öyle bir düzene dişli olmuşsunuzdur ki, gözlerinizdeki ak perdeleri kaldırdığınızda gözlerinizinde sımsıkı kapandığını anlamaz, “Aydınlandım” sanırsınız ve azıcık umudu da siz harcarsınız. Kendini “kara kuzu” gören kimselerin arasında siz de kendinizce haykırır, gerçekliğin, anlamın savunucusu olacak yerde, yığına karşı, kendi küçük kalabalığınız ve çok bilmişliğinizle karanlığa el verirsiniz karşıt uçtan, yığınla birlikte.

Sorsalar size dürüstçe söylersiniz yığının dayattığı karanlıkla savaştığınızı, inandığınız da budur çünkü. 19. yy.’da Paris’te ortaya çıkan umudu nasıl ki o umudun ateşini ellerine alanlar söndürdüyse farklı renkleri dışlayarak, 12 Eylül’ün dayattığı düzene karşı savaştığına inananlar, nasıl ki öncesinde kardeş oldukları insanlara nefret kusarak aslında bilerek ya da bilmeyerek güç verdilerse düzene, sizler de işte öyle destek verirsiniz tüm bilmişliğinizle karanlık düzene.

Şunu ne zaman anlarsanız o zaman aydınlanır karanlıklar belki bir ölçüde; akıl ve yüreği karşılaştıramazsınız, akıl ve vicdanı kaynaştırmanız da gerekmez. Birbirinden ayırmaya çalışmasanız yeter! Ey yığın, ey koca karanlığa kötülük karıştıran kükürtlü çamur birikintisi! Sen ayırdın onları birbirinden kalabalıkların aklında. Diojen’in Makedonyalı Büyük İskender’e içinde yaşadığı aydınlık fıçıdan söylediği gibi;
 

“Gölge etme, başka ihsan istemem.”

 
Sevi ve ışık ile!…
 
 
Atakan Balcı