Işık

“Işık olmadan göremezsiniz” dedim. Merceği, aynaları anlattım. “Işık nedir? Nasıl davranır? Nasıl görürüz?” diye sordum. “”Işık kaynağı nedir? Bir kaynaktan ışık nasıl oluşur? Güneş’teki patlamalar nasıl ışık verir? Akkor lambalar, floresan lambalar, neonlar falan… Işığın yolu nasıl gider? Doğrusal mıdır, köşeyi döner mi?” bunları anlattım. Gölge, yarı gölge nasıl oluşur? Doğrusal gittiğini ispatladım bunlarla.

Işık havada mı hızlı gider, suda mı, camda mı?” diye sordum.

Bu nasıl soru der gibi baktılar. Onların ilgi alanlarına teğet bile geçmeyen bir soruydu. Hiç merak edip düşünmemişti birçoğu. Bir kısmı daha önceden biliyordu, ona bilmek denirse tabii. Bir çeşit ezberlenmiş bilgilerdi. Öğrenme arzusundan kaynaklanmayan, “Bunlar sınavda çıkacak bak” denildiği için öğrenilmişlerdi.

Bunlar yetmezmiş gibi hiç sormadıkları halde daha neler anlattım onlara. İlgilenmeyi hiç düşünmedikleri pek çok şey daha vardı önlerinde anlatacağım.

Camda ışık yolunu değiştirirse ne olur, onu anlattım, çizdim, yazdım. Işık hızı sabit midir, değişir mi, onu sordum. “Işığın renkli olması nelere bağlıdır? Renk nedir? Neden gökyüzü mavi, bulutlar beyaz görünürler?” ve daha pek çok şey…

Kimi daha önce öğrenmişti kimi de bir şeyler hatırlıyordu. Ne önemi vardı ki bunlar onların soruları değildi! Ama ben bunlar onlara sonra lazım olacak, diye anlattım durdum.

“Işığın yapısı nasıldır? Tanecikli midir, dalga gibi midir?” sorularına cevap arayan deneyleri, kuramları açıkladım. Işığın kütlesiz tanecikler olduğunu destekleyen deneyleri, kuralları konuştuk öğrencilerimle. Dinlediler!

“Işık dümdüz giden enerji yüklü taneciklerdir” dedim. “Kim söyledi?” bile diye sormadılar! Kuzucuklarım benim. Onlara neydi ki bunlardan! Onlar sormadılar ama ben “Isac Newton” dedim. “Aa a tanıyoruz, biliriz Newton’u” deyip gülüştüler. Onlar gençtiler, içlerindeki ışıkla ilgilendiler.

“Işık bir dalgadır” deyince hiç şaşırmadılar. Onlara “dalga geçmeyi” sordum. Mutlu oldular! Onların dilinden konuşunca bana daha bir sıcak baktılar. Ben de onlara. 15-16 yaşlarındaydılar. Yürekleri yaşam enerjisiyle çarpıyordu. Hayat onlar için sevinç, eğlence, müzik ve hayalleriydi.

“Dalga” dedim, “Denizde olur” dediler. Gülümsedim. “Dalga boyu, genlik, frekans” dedim. Beklediler. “Radyo dalgaları, melodilerin tınısı, sesler, renkler ve ışık” dedim, “hepsi bir çeşit dalgadır.”

“Devam edin hocam” dediler.

“Ultraviyole, röntgen ışıkları gibi görünmez birçok türü var dalganın” dedim. “Tanıyoruz” dediler.

Devam ettim:

“Her şey bir ışınım, bir frekans, bir dalgadır. Kimi görünür kimi görünmez. Bazı yöntemlerle varlıklarını buluruz. Atomun da titreşimi vardır. Her şey bir titreşimdir. Küçük, büyük dalga boylu titreşimler.”

“Gözlerinizi kapatıp sakinleşin. Sırtınızı dayayıp bekleyin.”

“Gözlerinizin önüne, kulaklarınıza gelen, hangi titreşimler var dikkat edin. Sınıfa giren güneş ışığını, camdan içeri giren çam kokusunu, benim sesimi, kalp atışlarınızı dinleyin. Hepsini hissedin. Bunlar sizin algılayabildikleriniz. Ya algılayamadıklarınız? Âşıksanız, aşkınızı yoksa annenizi, babanızı, sevdiklerinizi düşünün. Her birinin verdiği farklı farklı hislerin ayrımına varın. Üzüldüğünüz anı hatırlayın bir de. Neler duyumsadınız? Kalbinizin hangi teli titreşti? Fark ettiniz mi? Şimdi gözlerinizi açın. Siz hangisi olmak isterdiniz? Görünür, görünmez, kırmızı, yeşil, uzun, kısa, neşeli, hüzünlü bir ışık! Ya da düşünün bakalım siz hangi ışıksınız?”

“Ben, kalp ağrısı, gönül yarasıyım.”

“Ben, pembe bir ışığım.”

“Ben, karanlıkta parladım.”

Ne güzelmiş!

“X ışınıyım hocam, bilinmeyenim!”

Gülüşmeler!

“Mor ışığım, küçük dalga boylu, girişken…”

“Acıyım ben, hocam.”

“Ben, neşeyim, sıcacık ekmek kokusu gibi!”

Harikasınız!

“Siz hocam, siz hangisisiniz?”

“Siz söyleyin, ben hangisiyim?”

Cevap beklediğimden çabuk geldi:

“Siz “sevgi ışığısınız” hocam!”

“Evet, evet. Siz “sevgisiniz””
 
 
Ben öğretmen; Sevgi…
Sınıf: 6/Fen A.
 
 

Not: İsimlerimiz bizim hayat titreşimimiz, yaşam ışığımızdır.

 
 
Şen Sevgi Erişen