Bazen dağ olur, bağ olur bilemezsiniz. Ne zaman ki bir patika görsem “Aslan kaç, para para pum” naraları atarım içimden. Üstelik etrafta ne aslan vardır ne de eşrafı.
Bazen tam da bu şekilde hissederken bulduğunuz oluyor mu kendinizi? Her şey yolunda giderken siz yolda koca bir olumsuzluk hayal ederek kaygılanmaya başlıyorsunuz. Negatif motivasyon. Gördüğümüz, yaşadığımız onca olumsuz şey bizi hayatın karşısında nasıl da güçsüz, isteksiz ve fesat kılıyor. Fesat kelimesinin TDK’da yer alan anlamlarından biri de -herhangi bir konuda iyimser olmayan, kötü yorumlayan (kimse)- toplumumuzun öğrenilmiş bir çaresizliği de.
“Düğünümüz var” diye heyecanla seslendiğinizde, “Yağmur olmaz inşallah” cümlesi muhtemelen kültürel bir şey.
Çünkü genelde insana ve asfalta dair alt yapı o kadar kötüdür ki İngiltere’de olsa bulut şöleni olur, bizde olunca sel, felaket…
Birbirimizin logar kapağı olduğumuz onca ilişki. Yahu ne gerek var bu kadar? Bir herkes birbirine dair prangalarından sıyrılabilir mi acaba? Cevabı yağmur damlalarında olan birçok soruyu şöyle bir eylül akşamına bırakıyorum, zihinleri temizleyen, etrafın tozunu alan bir halde kenara koyuyorum.
Varsın biz yine birbirimizi takip düşünelim ama bu kadar sınırsız ve had bilmez bir halde olmayalım, olur mu? Herkesin kendi dağı var, bir de ortak gökyüzü, koskoca dünyada aynı gökyüzünün altında milyarlarca insanız. Yağan yağmurdan, kardan, selden, felaketten elbette sorumluyuz. Birbirimizin kötü kokan düşüncelerinden de. Olumlamaya çalıştığım her bir cümlenin kefiliyim. Neden bu kadar olumlamaya mı çalışıyorum? Çünkü başka bir dünya mümkün.
Çünkü çocuk bile yemeğini yerken kendine dair tarzını oluşturuyor. Mıh gibi kitledimi ağzını kimse bir şey yapamıyor, taa ki o açana kadar.
Bazen de bu demlenmeye ve beklemeye ihtiyaç var.
Düşünsenize bu dünyada bir damlasınız, gökyüzünden akmanız ise an meselesi? Bir canlıya can da olabilir o damla haliniz, buhar da.
Sevgili Uğur Batı bir röportajında bütün icatların insanın hadsizliğinden çıktığına dair bir vurgu yapmıştı. Pozitif katkıları cebimde, ellerim belimde dünyaya kafa tutmak mı? Haşa ne haddime… Ben yolumda yürüyorum sevgiyle. Yaprak düşerse önüme alır başımın üstüne çıkarırım, denize fon yapar tutarım, sevgimle herkesi ve her şeyi selamlarım.
Sahi neyim ki ben bu dünyada?
İlayda Oylum Güleryüz
1 Comment
Seviyorum yazılarınızı, takipçinizim.