Ruh Nakli

Anneme…

 
“Ruhunuzdan bir parça alındıktan sonra daha bitkin, endişeli, hevessiz hissedebilirsiniz. Bu çok normal bir durum. Biz genelde hastalarımıza böyle hissettikleri anlarda ruhlarından parça verdiği kişilerle vakit geçirmelerini öneriyoruz. Böylece ruhunuz tamamlanmış hissedecektir.”

Kadının yüzündeki kaygılı ifadeyi fark edince sözlerini şöyle sürdürdü: “Ersa Hanım, kendiniz için de endişeleniyorsunuz biliyorum ama böylece kızınız ruhunuzda yaşam bulacak. Onun yüzünde yeniden içten bir tebessüm göreceksiniz.”

Kadın, camın diğer tarafındaki kızına baktı. Banyo yapmadığı, yapamadığı için yağlanmış saçlarına, iyi beslenmediği için solmuş cildine, dışarıdan hep sakin gözükse de stresinin bu yolla patlak verdiği sivilcelerine baktı. Baktı, baktı, baktı… Gözünün önüne kızının küçüklüğü geldi. Parlak sarı saçları, pembe yanakları, gülümseyen sureti ile bıcır bıcır konuşan küçük kızı… Ne zaman bu hâle gelmişti bu güzel kızı? Onu bu hâle getiren neydi? Dünyadaki kötülüklerin mi, dünyasındaki düşüncelerin ağırlığı mı?… Onu bu hâle getiren şey neydi bilemiyordu ama onu yeniden neşe ile konuşan bir kız çocuğu olarak görmek için gerekirse ruhunun tamamını hiç düşünmeden vereceğini biliyordu.

“Ersa Hanım?”

İrkildi. “Efendim?”

“Duymadınız sanırım. Eğer kendini iyi hissettirecek küçük adımlar atarsa -mesela yürüyüşe çıkmak, resim yapmak, yazı yazmak gibi- sizden aldığı ruh parçası bölüne bölüne çoğalacaktır. Depresyon zincirini kırmayı başardığı anda ise bölünen ruhlar bir araya gelecek. Böylece kızınız tamamlanmış hissedecektir. Elbette bu depresyon çukuruna bir daha düşmeyeceğinin bir garantisi yok fakat şu an ne kadar zorlandığını hatırlayarak ileride zorlandığı süreçlerde daha dirayetli olup depresifleştiği zamanlarda, o ilk çemberi kırıp atabilir.”
 

*

 
Nakil esnasında annenin canı çok acımıştı. Canımdan can koptu sanki, derler ya Ersa Hanım’ın canından gerçekten can kopmuştu. Çok yorgundu ama mutsuz değildi, umutsuz hiç değildi.

“Anne…”

“Nasıl Hissediyorsun Titan?”

Nasıl hissettiğini anlamaya çalıştı. Şu anki hislerini eski hâliyle kıyaslamaya başladı. Önceden; gökyüzünde süzülmek, serin denizlerde yüzmek, gülümseyen insanların gamzesine yerleşmek isteyen ruhu sanki küçücük bir odaya hapsolmuş gibi hissediyordu. O zaman da vazgeçmemişti ruhundan fakat hâli yoktu hiçbir şeye. Kitap okumaya, ders çalışmaya, yemeğini yemeye, banyo yapmaya, hatta insanları dinlemeye bile hâli yoktu. Yaşamaya hâli yoktu eskiden. Oysa şimdi minik bir kıvılcım yanıyordu içinde. Sönmesine izin vermeyecek, aksine iyice parlatacaktı ateşini.

“Yaşama yeniden başlamış gibi. Çok sevdiğim bir şarkıyı hafızam silinmiş de ilk defa dinliyormuşum gibi. Seni görünce de en sevdiğim filmin en sevdiğim sahnesini seyrediyormuşum gibi hissettim.”

Annesinin gözleri doldu. Kızını dünyaya yeniden getirmiş gibi hissetti. Ki bi’ bakıma öyleydi.

“Yaşadığımı hissediyorum anne.”
 
 
Pınar Sude Genç