Olmak

Olmanın en derin yerinde kara bir ay ışıldar. Gecenin en koyu gökçesinde karadır, aydınlıktır yüreği kısık gözlerin ardında bile pırıl pırıl. Kara yıldız, ana yıldız, Güneş, odağında parıldar düşlerin. Yaşam ona gebedir, o ise özüdür “olma”nın.

Mor saçlarım havalanır gövdemden uzak, bambaşka bir kentte. Çıplak dolaşırım sokakları tinsizler anlamaz. Gövdesine bitişik burnundan aldığı soluktan oluşur onların tini/rûhu, tinsizler duyamaz eşliğinde dans ettiğim müziğin ezgisini. Sözlerse ezberden oluşur tüm süreçler içinde onlar için. İç ve dışın birliğini kavrayamaz anlaklarının sinir uçları.

Olmanın en aydınlık yanında karadır yeşil, ala, kahverengi, gökçe gözlerim. Kara içerir yokluğun içten duygularıyla tüm renkleri. Hayvanlar içinde bir hayvandır kişi denilen tür. Tinler içinde bir tindir onunki, soluklardan soluktur içine çektiği. Çoğunun yaşamı bundan oluşur yalnızca ve vâroluşları da bir yaşamdan, her kezinde bir… yaşamdan. Küçük bir bölümü de vardır ki, hayvanlar içinde hayvan, kişiler içinde kişi, yol üzerinde sürüklenen küçük birer taş, taş üzerinde toz. Yaşam içinde yoz gebelikler, yoz kentler, yoz yüzleri yaratıyor düşsel gerçeklikleri yeryüzü yerine yığının. Küçük bir bölümü de aydınlatır günü, geceyi, olmanın en tensel derinliği içinde, tenleri özdeklerden uzak.

Özgürce uçan üç günlük bir kelebek, kelebek olmadan önce neydi, hangi yaprağı bütün evren sandı, hangi yellerle sürüklendi? Sarı yapraklı bir papatyanın tozlarını defneye taşıyan, o değil miydi? Üç gün, aslında koskoca bir döngü için boğum boğum bir çembere evrenin/evirenin ateşini taşıyan kanatları sermez mi aydınlık gecenin önüne? Evirene/evrene ya dragon ya ejderha dediklerinden veya kâinat, göremezler ki gerçekliğin yolunu, önlerinde açık, apaydın ışısa bile kara ve renklerle dolu aydınlık.

Olmanın en derin yerinde kara bir ayın gölgesini görür aydınlık algılar, gözlerin ötesinde. Bir yolun tozunu ardında bırakır üç günlük bir kelebek, günleri sayanların bakışları arkasında. Görmezler, göremezler ki doğru noktada görsünler kelebeğin ağızsız yüzünü? Her yön doğru kara ayın gölgesinde ışık ışık ve her yön yanlış akça örtülü yığındaysan eğer. Gerçekliğin yolu önüne serilir, gölgelerin özündeki ışıltıda, adımlarsan yele karşı bir adım. Yalnızca tek bir adım yetecek yırtılmasına sahtekâr karanlığın.

Sevi ve ışık ile!
 
 
Atakan Balcı