Boş, bomboş bir gün. Hep aynı.

Boş, bomboş bir gün. Hep aynı.

Kalk, sil akşamdan kalma rimelleri, bak aceleyle dolaba, eşarbı dolayıp boynuna fırla, stilettolar ayağa. Arabada yak sigarayı, kırmızı ışıkta kapa radyoyu, aç yüksekten bir şarkı. İşe gidene kadar.

Akşama kadar al gülüm, ver gülüm. Bugün ilk defa çemkirdim hastama. Param var, yolladım o okula. Akşam stilettolar yakarken ayağını, yalnızlığını yok eden minnak surata koşan sigaralı, sabahki müzikli arabadan gelen bakım sinyali. Haftaya şu güne götüreyim. Geçeli 1000 km olmuş.

Vadesi geçen telefona gelen çağrı. Açarsın açılmaz. Bağırırsın duymaz. Telefona bir küfür, içeri düşen kül, sağa geç selektörüne bir küfür. Aklında evde yapamadığın yemek. Ve akşam. Ve yapamayacağın planlar yarına dair. “Neyse” diyip ay sonu planlarına geçiş.

Eve yaklaşırken yakılan ikinci sigaranın nefesi. “Bırakayım şu aptal şeyi” isyanıyla. Sterlinle kazanan komşunun arabasına bir nefes. Zar zor inerken arabadan yolda karşılayan kediye bir öpücük.

Evde lazım olan tadilatlar. Seneye ötelenen hayâller. Derin bir nefes yeniden. Yeniden akıldan saniyesinde geçen planlar. Hepsine akıldan geçen kocaman yakası açılmadık küfürler. Derin nefes. Tak maskeyi, al anahtarı içi çaput çarşısına dönmüş çantadan.

Kocaman bir “Kuzuuuuum” seslenişiyle gir eve.

“Nasılsın annecim, nasıl geçti günün?”
“Benimki? Benimki iyiydi.”

Oysa tüm gün en güzel şey sana geldiğim saatti. Güzeller güzeli, mis kokulu kara kuzum, kara gözlü, akıllı, sevgi dolu ergenim. Kıyamaz bana, ben ona hiç. Nasıl bir şey bu Allah’ım. Basmasan hormonu atarsın kapıdan. Oysa öyle aşıksınsın ki.

Anlamaya çalışmaktan sıkılıp bir dizi, bir bira, bir nefes, bir şort, bir tişört eskisinden…

Sonra yatağa.

Biraz daha zorlayıp kaçmak için dünyadan, onca uymayan, beni sıkıştırıp yalnızlığın tabutuna zorla sokan o düzenden saklanmak için girdiğim NetFlix’in içinde kaybolmak. Kapanıyor gözlerim, direniyorum. Direniyorum. Tek kaçışım. Sonra kapat. Kaldır.

Dön yanına. Sarıl usuldan, kaybol kuzgun kocaman saçlarında. Tutarken elini, nefesini koklarken, al derin nefesini o sonsuz aşkın, güzelliğin içinde, bırak kendini yumuşacık, sıcacık. İterken ellerini uykusunda, beline dolanıp bir daha çekmek onu nefesini. Öyle bir şey anne olmak. Öyle sevmek. Öyle ötelemek kendini.
 
 
Mehtap Uğur