Korkusuzlar

Her gün kullandığım yol.
Her gün kullandığım metro.
Her gün gördüğüm bir kedi.
Metroyu ev bilmiş bir kedi.
Güvenliğin, belediye çalışanlarının,
Yolcuların sahiplendiği bir kedi.
Yürüyen merdivenlerin başında, metronun herhangi bir katının ucunda
Ya da ATM’lerin yanında sessizce uyuyan kedi.
Hiçbir zaman görmedim kızdığını,
Miyavlayıp sevenlere saldırdığını.
Metro içine yuva yapmış kuşlarla sataştığını, görmedim.
Çok asık surat gördüm ama
Onu görünce gülen.
Çok aceleci insan gördüm,
O uyurken durup fotoğrafını çeken.
Çok donuk bakışlı insan gördüm,
Metro girişine o yesin, yesinler diye mama bırakan.
Neden, niye yaptırır bir insan bunu “hayvanı”na!
Köpeği neden sevgiyle değil de nefretle yetiştirir?
Neden kimseye sataşmayan bir kediyi hedef gösterir?
Neden sahip olduğu köpeğin cinsini “üstünlük” zanneder?
Aşağılık komplekslerini, iki dost canlıyı karşı karşıya getirerek bastırmaya çalışan cani.
Bilmiyor sanki güç gösterisi yaptığı, yalancı karakterini sergilediği bu dünya fani.

O da yetmedi, barınaklardaki “insan”lar vahşileşti.
Neyin derdidir bu? Neyi yanlış yapar gözleriyle derdini anlatmaya çalışan?
Sesleri çıkmıyor diyemezsin, acı ağlayışlarını duyduysan.
Canları acımaz diyemezsin, gözlerindeki yaşı gördüysen.
En sadık dost demeyi bilen insanoğlu, dosta ihanet etmeyi de bildi.
Engel olmaya çalışan insana da masum dosta da yok merhametleri.
Bilmiyorlar mı burası etme bulma meydanı?
Bilmiyorlar mı mazlumun acısı aheste aheste?

Sözde bugün kadına yönelik şiddetle mücadele günü.
Sözde bugün şiddete hayır diyoruz.
Kadını mı, hayvanı mı, çocuğu mu?
Hangisini koruyacağız, hangisini hanginizden koruyacağız?
Önceden korku varmış, yaratılana Yaratan’dan ötürü zarar vermekten,
Korku denen, hissedilebilen duygu varmış.
Çivisi çıkmış bu zamanda,
Tek dilek var söylenilebilecek geride.
Ruhlarına biraz korku,
Vicdanlarına biraz merhamet ver.
Belki o zaman, insan olmak adına
Bir adım atar insanoğlu.

Sıla Malik