Yıl mı Başı?

Koca yıl geldi, geçti.
Neler getirdi?
Neleri koparıp aldı?

Ya sahiden, yıl dediğimiz şey yapabiliyor mu tüm bunları? Mutlu edip üzecek şeyler yaşatacak gücü var mı elinde? Yoksa biz mi veriyoruz bu “garip” gücü?

Sorular uzar, malum çoklar. Mevsimler değişti şu süre zarfında. Kış yine soğuk ama güneş açınca bir keyifleniyor insan. Yazın da yağmuru özlüyoruz bakarsan.

Hani, önceden daha belirgin olan bir ruh vardı.

“Yılbaşı Ruhu”

Hatırladınız mı? Genel olarak herkese yayılan, dışarıda insanların yüzünde, dükkanların camlarında gördüğümüz bir heyecan. Hem tarih de yakın, ne tatlı telaş olurdu o. Programlar sıraya girer, televizyona özel yayınlar hazırlanır, insanlar planlar yapardı hani. Şevk ve istek barındırırdı içlerinde. Şimdilerde o ruha da grilik çöktü. Her geçen yıl daha da koyulaşan bir grilik.

Sanmayın ki öyle şatafatlı kutlamalardan bahsediyorum. Herkesin bildiği, klasik olan evde PTT (Pijama, Terlik, Televizyon) modunu bile anlatırken bir neşe olurdu yüzlerde. Şimdi aşırı küçük alanlara düştü bu heyecanlar. Çevrenizde, iş yerinizde veyahut arkadaş ortamınızda yapılabiliyorsa hâlâ bir şeyler, şanslısınız.

Birkaç sene öncesine kadar yeni gelecek yıldan beklenen umut paylaşımları yapılır, “Güldür yüzümüzü, gel artık” diye geri sayımlar olurdu. Başta 2020 bozdu bu işi. Bakın o zaman gerçekten yılın suçu olabilir. E sonra haydi 21 dedik, yine olmadı. 22 son kurşundu. Sıktık da o da dibimize düşüp bizi yakınca şimdi kimse 23’e methiyeler düzmüyor. Yaşanan zamana küseriz anlarım da biz daha yaşanmamış olana bile tavırlıyız artık. 22’den ise hâlâ bir “son dakika güldürmesi” bekliyoruz içten içe.

Tabii kişisel hayatlarda her yılın iyisi, kötüsü, “Niye yaşandı bu” ya da “İyi ki yaşadık ya” denilen anları vardır.

Fakat hissiyattır bu son zamanlarda gördüğüm, âdet yerini bulsun diye yapıyoruz bazı şeyleri. Süslüyoruz evlerimizi, yapay çam ağaçlarını. Hayatımıza hâkim olan grilik bir nebze azalsın diye renklendiriyoruz son birkaç haftamızı. İyi hissetmek için hediyeler alıyoruz, almaktan çok vermek iyi geldiği için belki de. 22’nin 2’si düşüp de 3 olunca, gece yarısı 12’yi 1 geçince bir anda “E hadi hayırlısı o zaman” düşüncesi çökmeden birkaç saatliğine “mutlu” hissetmek istiyoruz.

İnsanlık olarak nereye evriliyoruz bilemem ama evrilmeden önce durup bir dinlememiz gerektiğinden eminim. Hayat koşar adım geçip giderken topallaya topallaya yakalama savaşındayız önce iyileşmemiz gerekirken.

Bundan önceki yıllarda bir sofra hayâli kurmuştum, tüm yazarlarımızın çevrelediği. Güzel sohbetin ve anların yaşandığı samimi bir sofra. Şimdi o sofra genişledi, etrafında olmasını istediğim insan sayısı arttı, bu yıl bana çok insan kattı.

Rutin gibi görünen bir yılbaşında, ben yine hayâllerimde upuzun sofralar kurup buluşacağım içimde yer eden her güzel insanla. İçimde her yer süslü ve canlı, insanlar mutlu. Gülüşler şen ve kahkahalar bol.

Yeni bir yıldan dilenecek çok şey olabilir fakat bu yıl ben büyük ve içten bir sarılma diliyorum herkese. İhtiyacınız olduğunda aradığınız omzu, desteği, rahatlama hissiyatını, sevgiyi bulduğunuz kocaman sarılmalarınız olsun.

E adettendir, ilk bana sarılın olur mu?

Her gününüz bir öncekinden daha güzel; 1 Ocak, 31 Aralık’tan katbekat aydınlık olsun.

Mutlu yıllar.
 
 
Sıla Malik