Yeni Yıl Masası

Kasımın bitip aralık ayının girmesiyle gelen yeni yıl heyecanı birkaç gündür benim de hissettiğim bir duygu. Ancak tabii ki yıllara karşı bir “Ne oluyoruz ya?!” dedim bu sene ancak bu heyecanı da duymadan edemiyorum.

Herkesin yavaş yavaş çam ağaçlarını çıkardığını, evini süsleyip güzel ortamlar yaratmaya başladığını gördüm. Hatta sevgili kurucumuz Didem ablanın çam ağacına bayıldım diyebilirim. Fotoğraflardan bile yaydığı enerji çok başkaydı.

Sonrasında dergimizin WhatsApp grubunda birkaç gündür süren güzel sohbetlere ilişti gözüm. Doğrusunu söylemek gerekirse ben pek aktif değilim orada. Yoğun olmamın yanında, biraz da bu kadar donanımlı yazarların arasında nedense kenara çekilip ustasını izleyen minik çıraklar gibi sessiz sedasız durasım geliyor. Fark edilmeden, akıp giden konuşmayı gülümseme eşliğinde takip ediyorum çoğunlukla.

Geçenlerde çok güzel bir hayâl düştü gönlüme.

Yeni yıl arifesinin de etkisiyle olacak ki sıcacık bir ortam belirdi gözlerimin önünde. Etraf süslenmiş, loş bir ışık hakim ortama. Arkada tatlı bir müzik daha da arttırmış samimiyeti. Yazarlarımızla toplandığımız bir yeni yıl etkinliği. Upuzun bir masamız var. Herkes bir şeyler getirmiş bu sofrada paylaşıldıkça çoğalsın diye.

Aslında ufak bir telaşta var ortamda. Malum hayli kalabalık bir ekibiz. Fakat ortam olabildiğine samimi. Kahkahalar, minik sohbetler, hatta oyunlar.

Deneyimlerin paylaşıldığı, hayâllerin ve hedeflerin desteklendiği bir akşam çekti canım. Tüm olumsuzlukları, negatifliği, kapıda bırakılan montlar gibi bıraktığımız bir yemek.

Hem inanın bana sohbetin tadı hiç bitmez o masada. Her şeyden konuşabilme yeteneğimiz ve alanında uzman olan çok güzel yazarlarımız var çünkü. Ve en güzeli birbirimizin birikimlerine ve fikirlerine altın değerinde yaklaşan bir ekibiz.

Yeni yıla doğru ondan geriye sayılırken yaşanacak coşkuya, verilen o hediyelerin her birinin farklı anlamına, kısacası bu samimiyete o kadar açmış ki zihnim ve bedenim. Hayali bile 32 diş sırıtmamı, içimin huzurla dolmasını sağladı diyebilirim.

Evet, belki yine o masada da uslu uslu oturur, az konuşurdum ancak can kulağıyla dinleyip gözlerinin içine bakabilmenin zevkini de doruklarına kadar yaşardım.

Ancak ufak bir sırrımı da paylaşmalıyım…

Bu hâlim pek uzun sürmüyor normalde. Kanı kaynayan ve herkesle iletişim kurmak için can atan o Sıla, bir anda çıkıveriyor ortaya.

Bu yıl hayâlden öteye gidemeyecek bir şey istediğimin farkındayım ancak gelecek yıllar için umudum hep tam benim. Bir gün uzun bir masanın etrafında, tüm renklerimizle, neşemiz ve sevgimizle buluşacağız.

Şimdilik birbirimizi dileklerimizde ağırlayacak, kadehlerimizi çok kişilik kaldıracağız.

Görmeden özlenen günlerden kucaklaşabileceğimiz günlere. Hasretle…
 
 
Sıla Malik