Bugün hayatın komik tesadüflerinden ya da planların ne kadar işlevsiz olabildiğinden bahsetmek istiyorum sizlere.
Hayatının çoğunda zihninde binlerce hayalle dolaşan biriyim ben. Bir nevi nefes kaynağım hayallerim benim. Tabii ki de büyürken yapacağım şeylerle ilgili bir sürü hayalim ve elimde kocaman bir listem var. Vardı da diyebilirim aslında. Bazı maddeleri değişti, bazıları için belirli insanlar gereklilerdi, gittiler. Ama her zaman bir gelecek planı vardı elimde. Hiçbir şeyin engel olamayacağını düşündüğüm, zamanı gelince birer birer eksiksiz gerçekleşecek olan planlar.
Çoğunu da lise yıllarımda kurdum. Ancak o zaman vaktim yoktu, evim okula uzaktı ve kendime vaktim kalmasını bırakın, derslerime bile zor yetişiyordum. Sınav haftaları gece üçü dördü buluyordu yatmalarım. Hâl böyle olunca ben de beni mutlu edebilecek ve benim ilgimi gerektiren her şeyi üniversite sınavının bittiği yaza ve sonrasına erteledim.
Özgür olabileceğim anlar için yaklaşık iki yıl bekledim, beklerken de şimdiki Sıla’yı gelişmiş biri yapabilmek için uğraştım. Ancak bazı anlarda o kadar zorlandım ki. Daraldığımı, mutsuzluğumu ve kendime verdiğim telkinleri hiç unutamıyorum. Sınav senesi geldiğinde yine en büyük motivasyonum da buydu. Özgür olacaktım. İçimden geçenlere verebilecek vaktim olacak kadar özgür biri olacaktım.
Daha sınav stresi bitmeden geldi bu pandemi. Ve bana bir kez daha hayatın asla bana ve planlarıma uymadığını gösterdi.
Bir yeri kazanma kaygısı bir yana can korkusu çekmeye başladım. Başladık. Abartısız 7 milyar insan yaşadık bunu. Şu an garip şekilde gülünç geliyor bu düşünce. Ne olduğunu anlayamadığımız bir anda kendimizi kaosun ortasında bulmak bu yüzyılda başımıza geleceğini düşündüğümüz son şey bile değildi sanırım. Geliştiğimizi sanarken ellerimizi nasıl yıkamamız gerektiğini tekrar öğrenmek zorunda kaldığımız bir sıkışmışlığa girdik adeta. Sıkışmıştık. Yaşamak için bilmediğimiz bir virüsle savaşınca hayatta kalmak dışında başka bir şeyi öncelik yapamıyorsunuz.
Bir şekilde atlattığım sınava hazırlanma sürecini iyi bir üniversite ve istediğim bölümle kapattım. Evet, fedakarlık yaptığım yılların meyvesini aldım ancak anlaşma böyle değildi ki. Ben daha birini bile yapamamıştım o plandakilerin. Onları yapmayı bırak, rahatça ilçe bile değiştiremiyoruz artık. Zorunlu olarak dışarı çıkarsak bile korkuyoruz.
Özgürlük bunun neresinde? O kadar planı ertelemeye değdi mi tüm bunlar?
Şimdi önümde daha büyük bir belirsizlik var. Ne zaman biteceği bilinmeyen bir hastalık. En azından eskiden belli bir zaman aralığı vardı.
Ertelemek neye yaradı? Benim aklıma o yılları düşününce sıkı çalışmamdan çok içimin acıdığı, canımın sıkıldığı anlarım geliyor. Buna değdi mi gerçekten? Neyi, ne için ertelediğimi bilebilseydim eğer bir an bile böyle bir hataya düşmezdim. Şu an bu erteleyiş bir zorunluluk biliyorum. Ancak daha mutlu olabilirdim o zamanlar, diye düşünmekten de kendimi alıkoyamıyorum.
Keşke o konserlere zamanında gitseydim.
Keşke o enstrümanı çalmayı zamanında öğrenseydim.
Keşke o gezileri zamanında yapsaydım.
Keşke o kursu zamanında alsaydım.
Eğer beni takip eden, benden genç arkadaşlarım varsa benden bir tavsiye. Şimdi zorunlu bir erteleme belki ancak tüm bunlar bittiğinde sizi mutlu edecek şeyleri asla ertelemeyin. Sizi mutlu edecek ve genel sorumluluklarınızı engellemeyecek kadar hayatınıza dahil edin.
Mutluluk ertelemeye gelen, planlanan, beklentilerle sizi bulan bir şey değil. Onu kendiniz için kendiniz yaratmalısınız.
Bir de merak etmeyin. O listeden de planlardan da vazgeçmiş değilim. Beklemeyi gayet iyi öğrendiğimi düşünüyorum. Ama siz bu kadar bekletmeyin hiçbir şeyi. Çok geç olmadan harekete geçmek en iyisi.
Sıla Malik
Editör Notu:
Dergimizde “hayaller” üzerine kaleme alınan diğer yazılara da göz atmak isterseniz bağlantıları altta bulabilirsiniz.
2 YORUMLAR
Sılacım, haklı hezeyanını öyle güzel kaleme almışsın ki tebrik ederim.
Kendimi bildim bileli hayatım için planlar yaptım. Hep bir yerlerde ama en önemlisi aklımda bir listeler vardı. Birçoğunu gerçekleştirdim, bir kısmı da aynı senin yazdığın gibi hayat yolumda önceliklerini kaybettiler, değiştiler.
Senin ertelemek zorunda kaldıkların malesef ülkemizin çarpık eğitim sisteminin sonucudur. Keşke hiçbir genç hayatını bir sene beklemeye almadan, yüksek öğrenim almaya devam edebilse. Ama bu sene yaşadığımız gibi hayatta beklemediğimiz şeyler de oluyor. Üniversiteyi bitirdiğim yıl çok ağır bir hastalık geçirmiştim. Hayatımın en cıvıl cıvıl zamanında, tam da kendi ayaklarımın üzerinde durmaya başlamış, tam da istediğim yönde ilerlerken hayatımı beklemeye almak zorunda kalmıştım. Hem de kendi canımla, hayatta kalma mücadelesi vererek.
Hissettiklerini çok iyi anlayabiliyorum. Ama inan bana, askıya aldığım dileklerimi tek tek 30 yaşımda, hatta 40 yaşımda gerçekleştirdim. Hem de hiç olmadığım kadar cesur bir şekilde. O yılın bana kattıklarını, inan bana, hiçbir şeye değişmem. O kötü deneyimin beni nasıl güçlü kıldığını, beni nasıl iyi yönde değiştirdiğini tahmin edemezsin. Eminim sen de bütün askıya alınmış dileklerini gerçekleştireceksin.
Kalemine sağlık 😘♥️
Pelin Hanım, öncelikle geç cevabım için bağışlayın beni, lütfen.
Yorumunuz yoluma ışık oldu diyebilirim. Biliyorsunuz ki benim yaşımda gençler böyle şeylerden yakınınca pek güzel yorumlar alamıyoruz. Fakat sizin deneyimlerinizi paylaşmanız benim için büyük bir nimet. Ve evet ben de kendi ayaklarımın üzerinde durduğum, kendi bağımsızlığımın olduğu günleri bekliyorum şimdi. Ancak tek fark ufak da olsa ucundan kıyısından gerçeğe dönüştürmeye çalışıyorum hedeflerimi. Umarım ben de ileride isteklerimi gerçekleştirirken cesur adımlar atabilirim. Umarım kendim için bir şeyleri öncelik haline getirebilirim.
Önemseyen kalbiniz ve güzel yorumunuz için bir kez daha teşekkür ederim. 💜💕